Terwijl mensen nog druk praten komt Australiër Liam Gerner als voorprogramma het podium oplopen. Met alleen een gitaartje en liedjes over vooral de liefde probeert hij de aandacht van het publiek te trekken, waar hij aardig in slaagt. Ook maken we vast kennis met de trompettist van Nutini die een liedje mee trompettert. Zo worden we rustig, maar niet saai, opgewarmd voor Paolo Nutini.
De lichten in de zaal gaan uit en al snel klinkt het welbekende ‘Can’t Take My Eyes Off Of You’ van Andy Williams uit de boxen. Tijdens het nummer komen The Vipers, de band die Nutini ondersteunt, het podium op. Bij de laatste noten betreed Paolo Nutini het podium, relaxed en half dansend beweegt hij zich naar zijn microfoon om in te zetten voor ’10/10′.
Paolo oogt een beetje zoals ik hem ken van de beelden van Pinkpop 2007. Gebogen rug. Als een oud mannetje staat hij bij zijn microfoon. Of hij nou stonend is of dat het gewoon een act is laten we in het midden. Als hij begint te zingen verdwijnt het beeld van een ietwat stonend opatje meteen. De kenmerkende stem van Paolo is in topvorm. Al word er flink afgewisseld met nummers van beide cd’s die zijn uitgebracht, bij het nummer en gelijknamige debuutalbum ‘These Streets’ begint het publiek er echt zin in te krijgen. Als dan midden in de set up-tempo nummers als ‘Pencil Full of Lead’ en ‘New Shoes’ voorbij komen word er luidkeels meegezongen. Het publiek lijkt het niet erg te vinden als er een keer wat word gebrabbelt tussen de nummers door en Nutini nauwlijks is te verstaan. Applaus krijgt hij wel terwijl men elkaar vragend aankijkt wat er nou werd medegedeeld.
Met de laatste noten van ‘Jenny Don’t Be Hasty’ verlaat Paolo het podium zonder nog iets te zeggen. Het publiek is nog niet klaar met Paolo Nutini en vraagt om meer. Samen met gitarist komt hij onder luid applaus weer terug en zet het gevoelige en ingetogen nummer ‘Tricks of Trade’ in. De zaal zingt mee en word daarna verrast met een geweldige cover van MGMT’s ‘Time To Pretend’. Paolo Nutini en The Vipers geven een hele andere dimensie aan dit nummer door het te spelen met toeters en blazers.
Er word afgesloten met het toepasselijk ‘Last Request’. Paolo bedankt het publiek en wij bedanken hem. Of Paolo zelf alles helemaal heeft meegekregen deze avond blijf ik me afvragen, maar het was zeker vermakelijk en Paolo leek er ook van te genieten al was het misschien meer in zijn eigen wereldje.
Foto’s (c) 2010 Shanna Wiggerman
