Na het overlijden van Freddie Mercury waren de samenwerkingen van Queen (sinds 1997 na het vertrek van bassist John Deacon enkel nog bestaande uit Brian May en Roger Taylor) met wisselend succes. George Michael kwam in de buurt tijdens het beroemde tributeconcert aan Freddie in 1992, maar wilde geen vaste nieuwe vervanger worden. De samenwerking in het vorige decennium met Free en Bad Company-zanger Paul Rodgers was nogal merkwaardig, omdat beiden uit een ander genre voortkomen. Maar met Adam Lambert lijkt Queen een nieuw gezicht te hebben waarmee ze goed voor de dag kunnen komen. Nadat ze twee keer eerder al in deze formatie in de Ziggo Dome optraden was nu de Ahoy aan de beurt.
Voor een groot deel was de setlist deze avond hetzelfde als in november in de Ziggo Dome. Maar wel met een andere opening. De robot van de hoes van ‘News Of The World’ opende de avond op het grote scherm. Deze avond werd bijzonder genoeg geopend met een albumtrack van het album ‘The Works’: ‘Tear It Up’. Gevolgd door een nummer uit de vroege beginperiode van Queen: ‘Seven Seas Of Rhy’, wat in Nederland niet eens een hit is geweest. Gewaagde opening, maar wel leuk voor de grootste Queen-fans dat ze niet voorspelbaar openen met een hit. Die volgden er immers al genoeg. Met een aantal jaren ‘70-klassiekers op een rij: ‘Tie Your Mother Down’, ‘Play The Game’, ‘Fat Bottom Girls’, ‘Killer Queen’, ‘Don’t Stop Me Now’, ‘Bicycle Race’ en de albumtrack van ‘A Night At The Opera’: ‘I’m In Love With My Car’, waarbij Roger Taylor de leadzang voor zijn rekening nam. Helaas werden de laatste twee genoemde in een afgeraffelde medley gespeeld. Maar wat de nummers wel bewezen is dat Lambert met gemak de zangpartijen van Freddie Mercury voor zijn rekening kan nemen. Plus dat hij ook hetzelfde flamboyante over zich heeft. Zoals de hoeveelheid kledingwisselingen die hij deze avond onderging.
Na ‘Another One Bites The Dust’ werden er Queen-nummers afgewisseld met solo’s. Te beginnen bij het enige nummer van Lambert dat op de setlist stond: ‘Lucy’. Wat weliswaar geen vreemde eend in de bijt was, want op de studioversie speelde Brian May ook al mee. Het sloot mooi aan op de stevige versie van ‘I Want It All’.
Vervolgens speelde Brian May solo een mooie akoestische versie van ‘Love of my Life’ waarbij halverwege wijlen Freddie Mercury op het grote scherm te zien en te horen was. Het eerste kippenvelmoment van de avond. Na het wat zinloze selfiemoment van May (maak de kat wijs dat hij dat thuis nog eens gaat bekijken) sloten ‘Somebody To Love’ en ‘Crazy Little Thing Called Love’ daar mooi op aan. Intiem aan het einde van die catwalk waar de heren May, Taylor en Lambert Ahoy volledig naar hun hand zetten. Daarna was het tijd voor de verplichte drumsolo van Roger Taylor, wat gelukkig weer werd goedgemaakt toen ‘Under Pressure’ daarna volgde. Het werd als duet tussen Lambert en Taylor gespeeld.
Even leek de ballad ‘You Take My Breath Away’ ingezet te worden, maar het werd slechts gebruikt als opmaat voor ‘Who Wants To Live Forever’. Waarna May op een verhoging met ‘Last Horizon’ een solonummer speelde. Waarbij het net was alsof de News of the World robot hem optilde. Dit werd gevolgd door een onnodige gitaarsolo, maar ze herpakten zich weer toen Adam Lambert weer terug keerde voor ‘The Show Must Go On’, ‘Radio Ga Ga’ en natuurlijk het onvermijdelijke ‘Bohemian Rhapsody’. Om vervolgens te eindigen in de vaste toegift die Queen al 40 jaar steevast op hun setlist heeft staan: de finale van ‘We Will Rock You’ en ‘We Are The Champions’.
De solo’s van May en Taylor haalden de vaart uit de show. Maar dat valt in het niet bij een show waarbij zoveel klassiekers de revue passeren. Het Queen-materiaal past Adam Lambert veel beter dan Paul Rodgers. Natuurlijk kun je sceptisch zijn door te zeggen dat niemand Freddie Mercury kan vervangen. Maar Lambert kondigde zelf al gelijk aan tijdens het concert dat hij daarvoor absoluut niet bij Queen is gekomen. Hij behandelt juist de songs met respect, maar blijft tegelijkertijd bij zichzelf. Daarbij is deze combinatie ook een slimme zet. Waar de Queen-leden ook veel oudere fans zullen bereiken, neemt Lambert een jonger publiek met zich mee. Door deze combinatie maakt waarschijnlijk een nieuwe generatie kennis met het werk van Queen. Daarmee slaat deze combinatie een brug tussen twee generaties.
