Het album ‘Hand. Cannot. Erase.’ van Steve Wilson is geïnspireerd op een jonge vrouw die 2 jaar lang dood in haar appartement lag. Vreemd genoeg had niemand haar gemist. Dat de maatschappij zo in elkaar zit dat zelfs een jonge vrouw niet gemist wordt greep Steven blijkbaar zo aan dat hij er een album over schreef.
Het begin is zo zacht, dat het nauwelijks hoorbaar is. Als het volume iets toeneemt verwacht je eigenlijk een explosie van geluid, maar ‘First regret’ blijft rustig. ‘3 Years older’ heeft een meeslepende, elektronische start. Even later is de muziek, met name de drums, strak en met een behoorlijk tempo gespeeld, vervolgens puur, minimalistisch en heel zacht gespeeld en weer gaan tempo en volume omlaag. Diverse wendingen volgen; Soms is de muziek bombastisch met een combi van een rockende gitaar en/of Hammond en even later is alles weer een stuk rustiger.
‘Hand cannot erase’ heeft pakkend ritme en melodie, met weinig wendingen in volume en ritme. Toch zet Steven hier een pakkende titelsong neer met een melodielijn die aangenaam in je hoofd blijft hangen. ‘Perfect life’ heeft een intrigerende start. Hele langzame keyboardlijnen, totdat de percussie wordt toegevoegd. Bijna gelijktijdig met de zang die bijna spoken word is, terwijl de keyboardlijnen nog steeds langzaam gespeeld worden. Mooi, maar toch raakt het niet zoals je wellicht zou willen.
Het piano intro van ‘Routine’ is minimalistisch en de zang sluit daar mooi bij aan. Nu raakt de muziek je wel, terwijl de muziek van minimalistisch naar rustig gaat en blijft. De piano wordt mooi teder bespeeld en in één klap gaat het over naar een volle bak geluid. Dat dreunt op de typisch Steven Wilson-wijze uit je speakers. Nog een paar wendingen die typerend zijn voor Steven Wilson volgen.
‘Ancestral’ begint mysterieus. Het blijft een tijdje niet alleen mysterieus maar ook rustig, hoewel verderop volume en tempo omhoog gaan, gevolgd door schitterend gitaarwerk. Met ruim 13 minuten is het langst durende track van dit album. Maar het is zo mooi dat het veel korter lijkt.
Elektronische geluiden en piano kondigen het begin van ‘Happy returns’ aan. Voor je het weet zijn er meer instrumenten toegevoegd. Klanken i.p.v. echte tekst worden op mooie manier gezongen. Alles in harmonie met de muziek. De orgel lijnen op de achtergrond vormen een perfecte combinatie met het geheel. Steven geeft met ‘Hand. Cannot. Erase.’ weer een heel goed visitekaartje af. (8,5/10) (Kscope)
