Even een opfrisrondje voor de jongelui die muziek uit de jaren ’80 niet bewust hebben meegemaakt: In 1974 startten John Foxx, Chris Cross, Billy Currie, Steve Shears en Warren Cann in Londen een band, die snel van naam veranderde in Ultravox! Het was geen groot succes, en zelfs na de naamsverandering in Ultravox (zonder uitroepteken) veranderde dat niet. Na drie albums en een wissel van gitarist, stapten die nieuwe gitarist (Robin Simon) en naamgever John Foxx uit de band en Ultravox probeerde het met een zanger.gitarist die even daarvoor een aanbod om zanger te worden van The Sex Pistols nog had afgewezen. Zijn naam: Midge Ure. Het was het keerpunt van de band die daarna misschien wel een van de meest toonaangevende bands in de Post-Punk en de New-Wave zou worden.
Terug naar het heden. Na een periode van solo-carrières lidmaatschappen bij andere bands, wisselingen in Ultravox zelf, zijn de grote namen uit de succesperiode van ‘Vienna’en ‘Dancing with tears in my eyes’ weer bij elkaar met een compleet nieuw album. Chris Cross, Warren Cann, Billy Currie en Midge Ure zijn aan het eind van de zeroes gestart met een reeks reunie-concerten en gelukkig een nieuw album: ‘Brilliant’. En het album is ook zo: Brilliant! Ultravox klampt niet zoals veel reunie-bands aan bij de muziek van heden ten dagen, maar gaat verder waar ze in de jaren 80 mee bezig waren.
Titeltrack ‘Brilliant’ pakt de luisteraar met een magie die alleen Ure en zijn mannen dat kunnen, opent à la Brian Eno en laat zien dat bands als artiesten als VCMG (Vince Clarke/Martin Gore) mis zaten en toen ze niet doorgingen met hun muziek uit de Depeche Mode-periode. De synthesizers van Currie lijken geen moment stil te hebben gestaan, en zijn stijl ook tijdens zijn samenwerking met Gary Numan en Visage (de beroemde Ultravox-spinn-off) ‘Change’ geeft daarbij nog meer duidelijkheid aan en laat Ure en bassist Chris Cross mee de synths beroeren in een werk dat niet eens zo ver weg zit van Kraftwerk’s ‘Das Model’. De atmosferische tonen op ‘Brilliant’ pakken niet alleen de 80’s liefhebber, maar brengen de muziek van toen naar nu en laten zien dat muziek van Ultravox van alle tijden is.
De sfeerbeleving op ‘Brilliant’ is enorm, riekt voor de jeugd soms wat naar ambient, het rustieke ‘Remembering’, het ruigere ‘Hello’, het Pink Floydische begin op ‘One’, maar over het algemeen klinkt de oudheid vermengd met de altijd blijvende rustiek goed weer. Een sterk staaltje, dat Ultravox op ‘Brilliant’ weer heeft durven geven. Ultravox heeft met ‘Let it Lie’ zelfs een potentiële hitnotering op de cd staan, hoewel het daar de mannen volgens mij al jaren niet meer om is te doen. Toen ik Midge Ure enkele jaren geleden bij de opnames van ‘Rockpalast’ sprak, geloofde hij die hitlijsten allemaal wel: “…laat dat maar over aan de jonge garde…”. De muziek op ‘Brilliant’ laat echter anders horen. (8/10) (Chrysalis)
