‘The world’s most passionate tributeband’, zo wordt de band ‘Pink Project’ genoemd welke gisteravond een concert in een bomvol Ahoy gaf. Een persbericht liet weten: “Na een gedenkwaardig optreden in 2011 zal Pink Project dit jaar wederom een spectaculaire avondvullende show in Ahoy verzorgen. Deze avond zal hét meesterwerk van Pink Floyd ‘The Dark Side of the Moon’ centraal staan. Daarnaast zullen ook andere parels van Pink Floyd zeker niet ontbreken”. Ikzelf was er in 2011 ook bij, en wist al bij voorbaat dat het wederom een avond van intens genieten zou gaan worden.
Het concert van gisteren had de titel Pink Project presents: “Floyd’s Dark Sides”, je kon dus wel een beetje raden welke nummers er voorbij zouden gaan komen. Wat mij direkt na binnenkomst opviel was dat het publiek niet uit alleen ouderen bestond maar dat de jeugd ook goed vertegenwoordigd was. Veel vaders met zoons die hun kind wel eens even zouden laten horen wat echte muziek nou eigenlijk inhoud. Gelukkig dat een deel van de jongere generatie nog verstand heeft van echte muziek. Zoals ik al aangaf was ik er tijdens het concert in 2011 ook bij, dus wat ik kon verwachten wist ik al.
Vlak voor het concert raakte ik aan de praat met een aantal heren die Pink Project nog niet eerder aan het werk gezien hadden. Ik kreeg de vraag “U wel?” met gelijk de volgende vraag er achteraan; “Is het wat?” Het enige wat ik erover zei was “Luister maar, je zult je oren niet geloven….” Een kwartiertje later dan gepland ging het licht uit en schalden de eerste klanken door het volledig uitverkochte Ahoy. Ook al was ik al bekend met de kwaliteit van de band, wederom viel mijn mond open. Het eerste deel van het concert zou bestaan uit een integrale uitvoering van Pink Floyd’s legendarische album ‘The Dark Side of the Moon’. Tja… wie kent het album eigenlijk niet, als muziekliefhebber hoor je dit pareltje in je collectie te hebben.
Na sublieme uitvoeringen van ‘Speak to Me’, ‘Breathe’, ‘On the Run’ en ‘Time’ klonken de eerste tonen van ‘The Great Gig in the Sky’ door de muziektempel. De zangeres van de band gaf een absolute klasse versie van het nummer weg, echt ongelooflijk, wat een stem zeg! Over de vocale en instrumentale kwaliteiten van de band was ik wederom lyrisch. Wat een fantastische band, stuk voor stuk absolute topmuzikanten en ook het zangwerk was wederom subliem; dichterbij het orgineel kan je haast niet komen. Het gitaarspel, de keyboards, de saxofoonpartijen, absolute topklasse. Na een spetterende versie van ‘Money’ even een heerlijk moment met het schitterende ‘Us and Them’. Ook hier liet Pink Project horen niet voor Pink Floyd zelf onder te doen. Ik denk zomaar dat als Gilmore, Mason of Waters hier waren geweest dat ze echt met stomheid geslagen zouden zijn. Na ‘Any Colour You Like’, ‘Brain Damage’ en ‘Eclipse’ was het tijd voor een korte pauze.
Na mezelf door een enorme horde dorstige mensen geslagen te hebben, ging ik er weer goed voor zitten. Roger Waters gaf in 1984 een solo concert in Ahoy. Pink Project’s zanger/bassist Peter Chattelin was bij dit concert, gisteravond niet in de zaal maar op het podium, en bracht een heerlijke versie van Water’s ‘The Pros and Cons of Hitch Hiking’. Na deze lekkere meezinger liet de band wederom horen wat voor kwaliteiten ze in huis hebben met een echt waanzinnig goede uitvoering van ‘What do You want from Me’ van het album ‘The Division Bell’. Na ‘What do You want from Me’ was het helaas tijd voor het laatste nummer van de avond. Het publiek ging los bij ‘Run Like Hell’, een waardige afsluiter van het concert.
Na het dimmen van de lichten ging een deel van het publiek al richting de uitgang. Stom, want natuurlijk kwam de band nog terug voor een encore. In het donker was er enige activiteit zichtbaar op het podium. Toen onder luid applaus het licht weer aanging stonden er een aantal stoelen op het podium. Vlak voor mij hoorde ik een dame schreeuwen “Wish You Were Here!”. En ja, dit nummer werd ingezet. Als kers op de taart werden we als laatste nummer getrakteerd op een wonderschone uitvoering van ‘Comfortably Numb’. Helaas komt aan al het goede ooit een einde, dus ook aan dit concert. Na een staande ovatie en drie diepe buigingen van de band vroeg Peter Chattelin aan de zaal “Volgend jaar weer?” Ik hoef niet uit te leggen hoe er gereageerd werd….. Een volmondig JA! klonk er door het Ahoy. Nou, een ding is zeker, ik ben weer van de partij!
