Het heeft langer geduurd dan dat goed voor me is. Vorige week had ik de letter ‘o’ (want daar zijn we inmiddels aangekomen) gepland, maar dat is niet gelukt. Dat ligt mede aan het feit dat ik aan plannen een broertje dood heb (bedenk wel: ik héb niet eens een broertje). Naast aan plannen een broertje dood hebben, heb ik een tijdje in de rats gezeten – daar ga ik u niet mee lastigvallen, omdat ik blij ben dat ik thans niet meer in de rats zit. Aan in de rats zitten, zoals u al raadt, heb ik eveneens een broertje dood. Genoeg getreuzeld: aan de slag. De letter ’o’.
Een hele tijd geleden (dat kan zo maar eens twintig jaar zijn, alweer) – ik was ongeveer vijf jaar bezig met het verzamelen van cd’s – had ik een opbergsysteem van Blokker. Een zwart kastje van ongeveer 60 cm breed en 25 cm hoog (uit mijn hoofd, plak me er niet aan vast), waar per kastje honderd cd’s in pasten. Ik had er drie, waarvan de derde behoorlijk leeg was. Wel stonden ze al op alfabet. De letters ‘x’, ‘q’, ‘u’ en ‘o’ leeg. Nu is dat anders (ik moet bekennen dat ik een jaar of zeven geleden de cd Jazz, van Queen, heb gekocht om ook bij de ‘q’ een schijfje te kunnen neerzetten).
Nu bij de ‘o’. Ozzy Osbourne (mijn held vanaf eind jaren ’70. Hij behoeft geen toelichting, wel?). Nou ja, toch een toelichting, dan. Ozzy Osbourne, dé godfather van de metal. Wie houdt er nu niet van Ozzy? Precies. Ook ú houdt van Ozzy. Ziet u nu wel? Geen verdere toelichting nodig.
Dan, een verzamel-cd van de ABN Bank. Niet ABN AMRO. Nee, van de ABN Bank. Uit de tijd dat Amro nog een andere bank was, en niets te maken had met deze verzamel-cd. In mijn collectie: nummer 141. Met tracks als: Love Games van Level 42 Word Up van Cameo en het geniale Yeké Yeké van Mory Kante. Kent u ze nog? Een geweldige verzamelaar! En mooi dat ik die heb, dus.
Uiteraard staat Mike Oldfield met Tubular Bells bij de ‘o’. Een cd die niet mag ontbreken. Maar mooier nog dan Tubular Bells is Crises. Met Moonlight Shadow en Shadow on the Wall. Jaren ’80 ten top.
Greg Osby staat er ook. Joan Osborne en Oi Va Voi ook. En zo ben ik bij het einde van mijn collectie ‘o’. John Oswald zou ik bijna vergeten, trouwens! Ware het niet dat ik er nog mooi net op tijd aan denk, zeg. Want ik zie daar het einde van de column al aankomen. Dat scheelde maar weinig, zeg! Bijna John Oswald vergeten. Zijn geniale plaat: Plexure. Een ongeëvenaard kunstwerk, vastgelegd op cd. Daar móet ik u even de link van doorgeven. Hier is hij: Plexure. Eenvoudig is hij niet te krijgen. En goedkoop al helemaal niet, zie ik net. Ben ik (voor de tweede keer in deze column) mooi op tijd geweest!
Rest mij niets anders dan te proosten. Te proosten op de letter ‘o’. Proost!
– Fh.