Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Ulver – Liminal Animals
De Noorse chamele ons brengen met ‘Liminal Animals’ hun derde opeenvolgende synthpop-album uit, een genre die ze opmerkelijk genoeg stevig vasthouden na decennia van radicale stijlveranderingen. Het album opent met ‘Ghost Entry’ dat de luisteraar verwelkomt in een betoverende jaren tachtig sfeer waarin Kristoffer Rygg’s stem als een sinistere crooner fungeert boven glanzende synthesizers. Het gevoel van melancholie dat door het album heen stroomt wordt versterkt door de thematiek rond verlies en afscheid, des te meer betekenisvol omdat keyboardspeler Tore Ylwizaker kort na de opnames overleed. Nummers als ‘A City In The Skies’ en ‘Forgive Us’ combineren donkere teksten over menselijke zelfdestructie met paradoxaal genoeg toegankelijke melodieën die aan Tears For Fears doen denken. De twee instrumentale ‘Nocturne’ stukken bieden ademruimte tussen de vocale tracks, terwijl het elfminuten durende ‘Helian’ het album afsluit met gesproken Noors en drijvende elektronische soundscapes. Hoewel het album niet de opmerkelijke hoogtepunten van ‘The Assassination Of Julius Caesar’ bereikt, toont Ulver op ‘Liminal Animals’ hun meesterschap in het creëren van een consistente en ingetogen sfeer. De productie van Anders Møller zorgt voor een rijk gelaagd klankbeeld waarin orkestrale elementen en Nils Petter Molvær’s trompet subtiel worden geweven door de elektronische texturen. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (House Of Mythology)
Bedsore – Dreaming The Strife For Love
De Italiaanse progressieve death metal-formatie verrast met hun tweede volwaardige album, waarin ze een radicale stijlverandering tonen ten opzichte van het in 2020 verschenen ‘Hypnagogic Hallucinations’. Het conceptalbum, gebaseerd op het vijftiende-eeuwse renaissancewerk ‘Hypnerotomachia Poliphili’ van Francesco Colonna, fungeert als een liefdesbrief aan de progressieve rock uit de jaren zeventig waarbij synthesizers, mellotron en Hammond orgel de hoofdrol opeisen. Openingstrack ‘Minerva’s Obelisque’ zet direct de toon met zes minuten instrumentale exploratie waarin jazzachtige bekkenslagen, fretloze bas en messing de death metal-esthetiek volledig naar de achtergrond duwen, terwijl vrouwelijke wordloze gezangen zweven boven arrangement dat aan Goblin en Jethro Tull doet denken. Het twaalfminuten durende middenstuk ‘A Colossus, An Elephant, A Winged Horse, The Dragon Rendezvous’ toont hoe keyboardspeler Stefano Allegretti moeiteloos schakelt tussen orgel, mellotron en synthesizers terwijl saxofoon en gitaar in wellustgevecht verwikkeld zijn. Drummer Davide Itri bewijst zijn vakmanschap met subtiele tom-patronen en gemalleteerde rolls die ruimte laten voor de gelaagde texturen, hoewel zijn bassdrumspel soms aan kracht inboet. De productie van Lorenzo Stecconi creëert een ruim klankbeeld waarin elk instrument duidelijk hoorbaar blijft, zelfs wanneer de composities hun meest chaotische momenten bereiken. Vocalist Jacopo Gianmaria Pepe hanteert voornamelijk blackened shrieks die contrasteren met de warme instrumentatie, waarbij zijn stem soms wegzakt in de mix alsof hij onderdeel wordt van de psychedelische nevel. Hoewel fans van het debuut mogelijk teleurgesteld zijn door het gebrek aan traditionele death metal-riffs, toont ‘Dreaming The Strife For Love’ een band die zonder terughoudendheid hun progressieve ambities waarmaakt. Het album positioneert Bedsore als een unieke stem binnen de progressieve death metal-scene, waarbij ze een natuurlijkere fusie bereiken tussen zeventiger prog en extreme metal dan veel van hun tijdgenoten. (William Brown) (8/10) (20 Buck Spin)
Lisa Hilton – Extended Daydream
Dan moet je lef hebben, om een plaat te openen met een behoorlijk vrije en gewaagde interpretatie van ‘So What’. En je moet over bijna buitenaardse moed beschikken om op hetzelfde album zowel Miles Davis te presenteren als de hedendaagse popster Billy Eilish. Pianist Lisa Hilton doet het: het contrast tussen de opening waarin de band alle ruimte krijgt om te laten horen wat het in huis heeft (let vooral op de trompetsolo van Ingmar Thomas: formidabel), en het bijzonder ingetogen ‘Wildflower’ van Eilish kan bijna niet groter. ‘Extended Daydream’ is daarmee een zeer geslaagde proeve van bekwaamheid als het gaat om veelzijdigheid en de kunst om zowel klassiekers als eigentijds materiaal met elkaar te verbinden in eigen arrangementen. De keuze voor het repertoire en de cross-overs die in de composities worden gemaakt, zijn het resultaat van een brede smaak: traditionele jazz, blues, latin, diepe grooves en subtiele melodieën: het is allemaal onderdeel van het spel van Hilton en haar vijfkoppige band. Fraaie stukken zijn ‘Tropical Tuesday’, ‘Blues on the Beach’ en ’Sunset Tale’: heerlijke jazz, met energie en elegantie neergezet door band die als eenheid klinkt en toch ruimte laat voor individuele interpretaties. Lef wordt beloond. (Jeroen Mulder) (8/10) (Lisa K Hilton)
Starmen – Starmenized ll
De Zweedse band Starmen brengt met “Starmenized ll” hun vijfde album uit. De leden van Starmen zijn geen beginnelingen en hebben hun sporen al ruimschoots verdiend in bands als Narnia en The Poodles. De muziek die Starmen speelt is vergelijkbaar met die van The Poodles en is een hommage aan de muziek die gespeeld werd in de jaren 70 en 80 door bands als Kiss en Whitesnake. Ook Starmen maakt gebruik van schmink en artiestennamen. Dit kan voor sommigen wat te cheesy overkomen. Verwacht dan ook geen vernieuwende muziek. Originaliteit is ver te zoeken maar dat is ook niet wat Starmen voor ogen heeft. Wat ze doen, doen ze verdomd goed. Fans van voorgaand werk van Starmen, The Poodles en Kiss hebben er weer een uitstekend album bij. (Ad Keepers) (8/10) (Melodic Passion Records)
Marilyn Manson – One Assassination Under God – Chapter 1
De controversiële shock rocker keert terug na vier jaar stilte en juridische strijd met een album dat duidelijk fungeert als reactie op de beschuldigingen die zijn carrière bijna verwoestten. Geproduceerd door Tyler Bates presenteert ‘One Assassination Under God – Chapter 1′ een Manson die vocaal sterker klinkt dan in jaren, waarbij zijn nuchterheid hoorbaar zijn vruchten afwerpt. De titelnummers opent met dreigende industriële klanken en chugging gitaren terwijl Manson’s teksten duidelijk gericht zijn op zijn criticasters. ‘No Funeral Without Applause’ staat uit met zijn Weezer-achtige gitaarwerk in de verses gecombineerd met Manson’s kenmerkende dramatische flair. Het album balanceert tussen de zwaardere industrial rock van zijn klassieke periode en de meer ingetogen gothic rock van recente jaren. ‘As Sick As The Secrets Within’ combineert dichte lagen instrumentatie met Manson’s meest veelzijdige vocale performance op het album. Echter blijft het problematisch om ‘Sacrilegious’ en andere tracks te horen waarin Manson zich neerzet als slachtoffer terwijl de rechtszaken nog vers in het geheugen liggen. ‘Death Is Not A Costume’ richt zich op religieuze thematiek met lijnen als bloedvlekken op Jezus’ handen, hoewel de provocatie in 2024 minder schokkend aanvoelt dan Manson wellicht hoopt. Het afsluitende ‘Sacrifice Of The Mass’ toont een kwetsbare kant met akoestische gitaren en een Robin Trower-waardige solo. Muzikaal is het album solide vakwerk dat fans zal bevredigen, maar de context rond de release maakt het moeilijk om de muziek los te zien van de persoon. (Anton Dupont) (6/10) (Nuclear Blast)
