Na vijftien jaar stilte keert een van de meest eigenzinnige bands uit de jaren negentig einde deze week terug met ‘A Matter of Time’, en het voelt alsof we nooit zijn weggeweest uit de smoezelige clubs van New York waar het allemaal begon. Maar dit is niet langer de Fun Lovin’ Criminals van Huey Morgan, dit is Brian ‘Fast’ Leiser’s show, en hij laat horen dat hij klaar is voor de spotlight.
Het vertrek van Huey Morgan in 2021 had het einde kunnen betekenen voor de band die ons ‘Scooby Snacks’ gaf, maar Leiser en drummer Frank Benbini hebben toendertijd de handschoen opgepakt met een vastberadenheid die door elke groove sijpelt. Met nieuwe gitarist Naim Cortazzi aan boord, die niet alleen het hunk-niveau van de band immens omhoog brengt, maar ook een gitarist is van wereldklasse, levert het trio een album af dat zowel nostalgisch als verrassend fris klinkt.
‘A Matter of Time’ voelt als een reis door de achterstraatjes van Manhattan, waar genres botsen en versmelten zoals alleen FLC dat kan, maar dan met meer gitaar dan ooit tevoren. Opener ‘The Face of the Giants’ begint meteen met die onmiskenbaar Leiser-shuffle, die gritty groove waar de band zo geliefd om is. Heerlijk ook dat orgeltje dat eronder door loopt te jagen, en dan, ja, daar is die eerste wah wah-solo van Cortazzi. Een veelbelovende start. ‘What It Is’ opent weer met gitaren, spoor op spoor gestapeld alsof Brian May achter Cortazzi stond, maar dan met een onweerstaanbare groove. Opmerkelijk is Benbini’s typische UK-tongval die je hier hoort ,het is niet alleen meer NYC wat we horen, de band is nu een wereldburger geworden zonder de eigenwijsheid te verliezen. ‘Full Stop’, met zijn onweerstaanbare riff en beukende drums, is niet voor niets al eerder als single gereleased. Dit wordt live een banger, dat lijdt geen twijfel. ‘Little Bit Further’ brengt ons als in een tijdmachine terug naar een disco, of een rollerdisco uit de late jaren zeventig. Glitter en een komkommer in je lurex pak, leven was een feest.
Productie matig klinkt het album groots dankzij Grammy-winnaar Tim Latham, die de rauwe energie van de band weet te balanceren met een moderne helderheid. De soundscapes zijn rijker geworden, de arrangementen complexer, maar zonder de spontaniteit te verliezen die FLC altijd heeft gekenmerkt. Cortazzi’s gitaarwerk kleurt alles prachtig in, laag op laag, solo op solo. Leiser’s stem mist misschien Morgan’s karakteristieke bravoure, maar brengt een intimiteit die de songs een nieuwe dimensie geeft. Lyrisch worstelt het album met thema’s van verandering en tijd, toepasselijk voor een band die zichzelf opnieuw heeft uitgevonden. Er is melancholie, maar ook hoop. Verbittering, maar ook bevrijding. Duidelijk is dat Leiser en Benbini nooit een Lennon en McCartney zullen worden, maar op het gebied van deze heerlijke muziek die geschikt is voor feest en festivals hebben ze samen wel hun vorm weten te vinden. Met Cortazzi als degene die alles geweldig inkleurt met gitaar, gitaar en nog meer gitaar, is dit een van de beste, zo niet het beste ,album van de Fun Lovin’ Criminals. ‘A Matter of Time’ bewijst dat deze band meer was dan alleen de som van zijn onderdelen, en dat soms een crisis precies is wat nodig is om opnieuw relevant te worden. De criminelen zijn terug, hun beste overval in jaren staat op het punt te beginnen, en wij zijn de gelukkige slachtoffers. (8/10) (Kilohertz Records)