In een rustig hotel in Tilburg, ver van de hectiek van de muziekindustrie, deelt Alan Parsons gegrilde garnalen met zijn vrouw. Het is een gewone dinsdagmiddag; Geen poespas, geen rockstergedrag, gewoon een man die geniet van een rustig moment. “Ga zitten, neem wat garnalen”, zegt hij met een glimlach. Die spontane gastvrijheid zet meteen de toon. Dit wordt geen standaard interview over hits en hoogtepunten. Dit wordt een gesprek over vakmanschap.
Parsons, de man achter het geluid van ‘The Dark Side of the Moon’ en ‘Abbey Road’, heeft de muziekgeschiedenis van dichtbij meegemaakt. Maar hij romantiseert die tijd niet. “De engineers in Abbey Road waren altijd blijer als we ons netjes hielden aan vaste tijden”, herinnert hij zich. “Van tien tot één, dan lunchpauze, dan doorwerken van twee tot vijf, en daarna dinerpauze.” Toch was de realiteit anders. “Je erkent dat creatieve mensen niet per se kunnen werken volgens een vast schema. De engineers en producers gingen dan ook mee met de flow. We zeiden gewoon: we doen het goed, waarom zouden we stoppen alleen omdat het pauze is?”
Die benadering, kwaliteit boven klok, kenmerkte zijn generatie. Albums werden gesmeed, niet geassembleerd. “Ik heb altijd opgenomen met een flow in de muziek”, legt Parsons uit. “Die verlies je wanneer nummers los van elkaar op Spotify worden beluisterdm en los van elkaar worden gemaakt.” Zijn nieuwsgierigheid naar techniek blijft onverminderd. Op ‘The Secret’ experimenteerde hij met de Schumann-frequentie, 7,83 hertz, naar verluidt de resonantiefrequentie van het universum. “We hebben goede contacten bij NASA en ESO”, vertelt hij enthousiast, “Het is heel moeilijk te reproduceren. Je kunt het niet gewoon opnemen.” Die technische uitdaging past bij zijn filosofie. Hij citeert Arthur C. Clarke: “Voldoende geavanceerde technologie is niet te onderscheiden van magie.” Voor Parsons is dit geen loze kreet, maar een werkwijze die vijf decennia heeft geduurd.
Maar dan wordt zijn toon donkerder. De huidige staat van de muziekindustrie frustreert hem diep. “Het probleem is dat consumenten verwachten dat muziek gratis is, bijna gratis. Elke afgespeelde stream verdient voor de artiest 0,00001 cent.” Die cijfers liegen niet. “Een gevestigde artiest verkocht vroeger een miljoen exemplaren, ik ben al blij als ik nu 50.000 exemplaren van een album verkoop wereldwijd.” Hij verwijst naar Peter Frampton, die ongeveer zeven dollar verdiende aan miljoenen Spotify-streams. “Prachtig, toch?”, klinkt het met een glimlach. Deze economische realiteit raakt de kern van zijn frustratie. “Het kan zo niet blijven. Zolang muziek geld kost en artiesten moeten overleven, zullen mensen geen muziek opnemen als ze niet betaald krijgen.” Wat Parsons het meest dwarszit, is de playlist-cultuur. “Het is deprimerend wanneer je beschouwd wordt als onderdeel van een playlist. Één nummer van jou, dan één van iemand anders, dan weer een ander.”
Dit gaat dieper dan nostalgie. Het album als muzikale kunstvorm, de zorgvuldig opgebouwde reis van track naar track,staat onder druk. Voor een vakman als Parsons, die maanden besteedt aan de perfecte balans tussen nummers, voelt dit als artistieke vandalisme. “Ik heb altijd zo opgenomen dat er een flow is in de muziek”, benadrukt hij opnieuw. Die flow, die zorgvuldige opbouw, de manier waarop één nummer het volgende introduceert, dat alles vereist tijd, geduld en ja, geld.
Zijn passie voor perfectie toont zich in onverwachte hoeken. Parsons verzamelt goocheltrucs en heeft “een enorme collectie trucs en boeken thuis, waarvan er veel ongelezen zijn.” Vragende naar zijn vaardigheden, grijnst hij: “Ik werk eraan. Een eurostuk, kun je er twee van maken? Ja, maar niet nu meteen.” Die precisie,de toewijding aan de kunst, ook als hobby, typeert zijn hele benadering. Muziek maken is meer dan nummers in elkaar zetten. Het is een ambacht dat tijd en respect vraagt.
Na bijna twintig jaar in Amerika heeft de Engelsman Parsons zijn ritme gevonden. Werkend vanuit zijn eigen studio omringt hij zich met vertrouwde medewerkers. “Het is bijna een familiebedrijf nu”, zegt hij. Die familiale benadering past bij zijn filosofie. Kwaliteit ontstaat niet uit haast of druk, maar uit vertrouwen, tijd en de ruimte om te experimenteren. De avocado’s in zijn tuin dienen als metafoor: “We kijken gewoon toe hoe het gebeurt.” Ondanks alle frustraties blijft Parsons optimistisch. De heropleving van vinyl geeft hem hoop. “Als vinyl aandacht blijft krijgen, zeggen mensen misschien: ik vind het leuk om tastbare producten in mijn hand te houden. Dan zet ik een album op en speel de hele plaat af.”
Hij erkent zijn missers, een mislukt experiment met elektronische dansmuziek (het laatste Alan Parsons Project album ‘The Sicilian Defense’), maar zonder spijt. “Ik ben blij dat ik het heb gedaan, blij dat ik mijn grote passie in het leven heb erkend.”
Terwijl ons gesprek wordt onderbroken door telefoontjes over tour-logistiek, wordt de kern van Parsons’ boodschap duidelijk. In een tijdperk van algorithmes en playlist-cultuur blijft hij vasthouden aan een simpel principe: kwaliteit vraagt tijd, toewijding en respect voor het ambacht. “Er is niets wat ik nog niet heb gezegd”, reflecteert hij. Het is de rust van iemand die meerdere revoluties in de muziek heeft meegemaakt en er met zijn integriteit intact uit is gekomen.
Het geheim, niet alleen de titel van zijn album, maar zijn levensmotto,is misschien wel dit: echte kwaliteit ontstaat niet in haast. Het groeit, net als de avocado’s in zijn tuin, wanneer je de tijd neemt om het goed te doen. Nu,vijf jaar later, met nieuwe albums achter zijn naam, voelt dit gesprek als een testament van een vakman. Een herinnering dat in een wereld van instant-everything, de beste dingen nog altijd tijd kosten.
Foto in artikel (c) Marcel Hakvoort