Op dag 3 van Pinkpop 2025 was de energie niet uitgeput, maar op z’n piek. Met 50.000 man sterk gaf het publiek zich over aan een laatste, muzikale roes. De line-up stond als een huis: grote namen, gierende gitaren en massa’s meebrullers. Een perfecte afsluiter voor een gedenkwaardig weekend in Landgraaf.
DeWolff
Aan DeWolff de eer om op deze zonnige zondag de North Stage te openen. De in Limburg geboren locals trapten af met een vertrouwde bluesrock die meteen nog meer warmte bracht op het festivalveld. Grommende orgels, rauwe gitaarsolo’s en zwoele grooves gooiden de festivalgangers weer helemaal in de stemming. Pablo en Lucas van de Poel lieten met overtuiging horen waarom hun roots diep in de seventies liggen, maar met een frisse wind van nu. Een perfecte opwarmer die de toon zette voor de rest van de dag.
Imminence
Een half uur later was er viool- én gitaarmuziek te horen in de tent.
Het Zweedse kwintet Imminence combineert al sinds de oprichting in 2009 brute metal en intense vocalen met melancholieke melodieën en klassieke elementen. Hun overrompelende muziek zit vol hard-zacht dynamiek en frontman Eddie Berg is zowel de zanger als de violist. De contrasten in dynamiek maakten het spannend: grommende vocalen en post-hardcore intensiteit. ‘The Black’ was de ultieme afsluiter in hun slopende set. De tent bleef net overeind en voor de metal liefhebber was dit de ideale opwarmer voor wat hen later op de avond nog te wachten stond op de North Stage.
Kaiser Chiefs
Maar eerst nog tijd voor een band die al vijf keer eerder op Pinkpop stond. Tijd voor de Kaiser Chiefs. Hun status als geliefde festivalhelden in Landgraaf werd direct bevestigd, want vanaf de openingstonen van ‘Everyday I Love You Less and Less’ voelde je de vonk overslaan; de band had duidelijk zin in een goed feestje.
Frontman Ricky Wilson vloog als een stuiterbal over het podium. Hij gooide met de mic-stand, klom op de rondrijdende camera en straalde plezier en charisma uit. Een uur lang Britpopklassiekers, vermengd met spitsvondigheid en een portie rockenergie. Kaiser Chiefs gaven een set die klonk als een feest, een reünie en een klein jubileum. Alles in één: precies wat Pinkpop-wensen zijn.
Biffy Clyro
Van Engeland naar Schotland is maar een klein stapje. De schotten van Biffy Clyro zijn nog net een tikkeltje alternatiever en harder. Het schotse drietal – Simon Neil, en de broers Ben en James Johnston – was in topvorm zondag en het massaal toegestroomde publiek genoot intens. Strak, intens, gevarieerd en bovenal meeslepend. De band sloot (uiteraard) af met ‘Many of Horror’. Een emotionele hymne die massaal werd meegezongen, bijna als een festival-volkslied.
Dean Lewis
Na deze Schotse storm kwam héél even tijdelijke rust. De Australische singer-songwriter Dean Lewis bracht zachte ballads, sobere gitaarklanken en een gevoelige stem die het publiek stil kreeg. De warmte van de zon ging perfect samen met zijn gevoelige teksten. ‘How Do I Say Goodbye’ werd uiteraard luidkeels meegezongen en ook zijn cover ‘Iris’ van de Goo Goo Dolls werd enthousiast ontvangen. Ideaal moment om even op adem te komen en klaar te zijn voor het (dubbele) slotstuk van drie dagen festival.
KoЯn
Aan Korn de eer om de North Stage af te sluiten. En hoe. Ze sloten niet af, maar ze bráken de boel af.
Het publiek, jong en oud, wisselde moeiteloos en aan één stuk door tussen moshen en meezingen. De set was een heerlijke greatest hits met opener ‘Blind’ die direct de toon zette voor ruim een uur nu-metalgeschiedenis. Af en toe hield Frontman Jonathan Davis het veld stil om hen dan weer luidkeels mee te laten roepen. De lichtshow ondersteunde de muzikale duisternis en intensiteit.
Korn leverde een set af die zowel nostalgisch als springlevend aanvoelde. ‘Got The Life’, ‘Clown’, ‘A.D.I.D.A.S’, ‘Falling Away From Me’, ze kwamen allemaal voorbij. Allemaal even hard en strak uitgevoerd alsof het 1999 was. De mannen uit Bakersfield, Californië bewezen dat hun nu-metal hart nog steeds klopte. Uiteraard werd het geweld afgesloten met de “klassieker” ‘Freak on a Leash’, die nog één keer zorgde voor een enorme stofwolk op de Landgraafse festivalweide.
Muse
Toen het stof eindelijk was neergedaald, was het tijd voor de allerlaatste band van drie dagen Pinkpop: Muse. Al in 2000 speelde Muse voor het eerst op Pinkpop naar aanleiding van hun debuutalbum ‘Showbiz’. De intrigerende alternatieve rock vol virtuoos gitaarspel en vocaal vuurwerk van Matt Bellamy sprak ook toen al tot de verbeelding.
En net als Korn is ook Muse nog lang niet versleten en blazen ze, dit jaar voor de 6e keer, de 50.000 toeschouwers omver.
Ze begonnen met hun nieuwe single ‘Unravelling’, maar daarna was het vooral een feest der herkenning. Bellamy en co waren in bloedvorm en hadden er zin in om “hun” festival in stijl af te sluiten. ‘Plug In Baby’, ‘Uprising’, ‘Knights of Cydonia’, ‘Time Is Running Out’ en ‘Supermassive Black Hole’. Het kwam allemaal langs en over de bezoekers heen. Hard en strak, begeleidt door heerlijke visuals zoals alleen Muse dat kan.
Afgesloten werd met ‘Starlight’, ook alweer bijna 20 jaar oud. Een laatste blik op de sterren volgde, want na anderhalf uur muzikaal vuurwerk van Muse volgde ook het traditionele vuurwerk in de Landgraafse lucht.