Lena Wu’s album ‘Echoes of Love and Life’ is een reis door verschillende muzikale werelden die van begin tot eind boeit. Waar reguliere concertbezoekers gewend zijn aan operazangers die zich aan traditioneel repertoire houden, durft Wu iets compleet anders te doen en dat werkt fantastisch.
Het album opent met Debussy’s ‘Nuit d’étoiles’ en meteen weet je dat je naar iets bijzonders luistert. Wu’s stem heeft een warmte en natuurlijkheid die zeldzaam is. Ze zingt niet alleen, ze vertelt een verhaal. En die eerste woorden bezorgen al kippenvel, hoe mooi. ‘Vanilla Ice Cream’ (en ja, dat is correct gelezen) daarna. Aanvankelijk rijst de vraag: wat doet dit nummer hier tussen al deze klassiekers? Maar Wu maakt er iets eigens van. Haar speelse benadering toont dat muziek geen grenzen kent. Het is bewijs van haar moed als artiest om dingen uit te proberen en wegen te gaan die een ander niet durft te belopen.
‘L’heure exquise’ is weer zo’n mooi voorbeeld. Wu beheerst het Franse repertoire alsof ze ermee is opgegroeid. De manier waarop ze de melodie laat zweven, hoe ze speelt met ritme en dynamiek, dit is vakmanschap van de hoogste orde. Het werd een persoonlijke favoriet van het album. Met Verdi’s ‘Caro nome’ toont Wu haar operaklasse. Natuurlijk is dit een van de moeilijkste aria’s in het repertoire, maar ze gaat met alle technische uitdagingen met gemak om. Wat bijzonder ontroerend was, was de emotionele diepte die ze aan Gilda’s karakter geeft. Dit is geen simpel stuk muziek, dit is echt theater.
‘Wishing You Were Somehow Here Again’ had gemakkelijk een misstap kunnen zijn. Andrew Lloyd Webber tussen Debussy en Verdi is nogal gewaagd. Maar Wu weet wat ze doet. Haar interpretatie is zo ontroerend dat het lied perfect past in het verhaal dat ze vertelt over liefde en verlies. Het is onmogelijk om niet geraakt te worden door deze uitvoering. Johann Strauss’ ‘Mein Herr Marquis’ brengt het plezier terug. Wu heeft duidelijk plezier in deze kokette operette-aria en dat plezier werkt aanstekelijk. Haar timing is perfect, haar coloratuur sprankelend. Je zou haar onmiddellijk op het podium van het Concertgebouw in Amsterdam of Carnegie Hall in New York willen zien.
Het album eindigt met ‘The Light in the Piazza’ van Adam Guettel, een modern juweeltje dat Wu met zoveel tederheid zingt dat alle oren opengaan. Het is een hoopvolle afsluiting van een album dat emotioneel heeft geraakt. Wat dit album zo bijzonder maakt, is Wu’s authentieke verbinding met elk lied. Je kunt horen dat ze deze muziek werkelijk begrijpt en beleeft. Haar techniek is uitstekend met zuivere intonatie, mooie ademsteun en expressieve frasering, maar wat haar onderscheidt is haar muzikaliteit. Ze weet precies wanneer ze moet nemen en wanneer ze moet geven.
Deze productie verdient alle lof. De opname klinkt intiem maar niet kaal, de pianobegeleiding is gevoelig en ondersteunend. Alles dient Wu’s verhaal. ‘Echoes of Love and Life’ is geen gewoon klassiek album. Het is een persoonlijk statement van een artiest die begrijpt dat goede muziek verbindt, ongeacht genre of traditie. Wu heeft met dit album bewezen dat ze niet alleen een uitstekende zangeres is, maar ook een echte artiest met een eigen stem. Dit verdient een plaats in elke klassieke cd-collectie. (9/10) (6848926 Records DK)