Muziek kan geproduceerd worden vanuit een commerciële context, puur dus om omzet te draaien en geld te verdienen. Muziek kan ook kunst zijn. Bedoeld of onbedoeld appelleert het dan aan ons gevoel voor esthetische schoonheid, of juist shockeert het ons door confronterende lelijkheid. Muziek vertelt verhalen en brengt een maatschappij in beweging, kan een hele generatie beïnvloeden.
Een definitie van muziek is door de jaren heen steeds moeilijker te geven, laat staan een definitie van wat goede muziek is. Over smaak valt immers niet te twisten. Moest je tweehonderd jaar geleden nog een kapitaal betalen voor een luit, een cello of een fluit om muziek te leren spelen, tegenwoordig kan iedereen op een zolderkamer met een computer ‘muziek’ maken. Nooit eerder werd er zoveel muziek geproduceerd als juist nu. Muzikale inflatie is al langer bij ons dan door Putin gedreven monetaire inflatie.
De Ierse noise makers van Gilla Band hebben een nieuw album uit onder de titel ‘Most Normal’. Ik heb het album een tiental keer beluisterd en heb met toenemende verwondering de veelal positieve reviews op vaak gerenommeerde digitale muziek sites gelezen. Kom op zeg! Gilla Band is geen ‘noise’. Ja het is kabaal in de meest letterlijke zin van het woord. Op geen enkele manier kan Gilla Band ook maar in de schaduw staan van bijvoorbeeld iemand als John Cage, die ook gekend is om muziek te maken met allerlei voorwerpen die geen instrument zijn. Waarlijk ‘noise’ dus. Lou Reed produceerde met ‘Metal Machine Music’ al in 1975 een van de essentiële ‘noise’ producties. Zelfs een artieste als Yoko Ono kan je als ‘noise’ bestempelen. Nee, het is voor velen niet mooi, maar haar muziek stelt vragen over esthetische schoonheid, en zet mensen hoe dan ook aan het denken. Tegengeluiden zijn geweldig. Noise moet er zijn en is wel degelijk kunst.
Gilla Band echter is dat allemaal niet. Nooit eerder heb ik zo’n totaal zinloze bak bagger aangehoord dat het 12 ‘tracks’ tellende ‘Most Normal’ van Gilla Band. Dara Kelly kan niet zingen, dat is helemaal niet erg, maar zijn geschreeuw of monotone geneuzel is saai, er komt niks uit, het gaat nergens heen. De rest is gewoon richtingloze, geluidsdiarrree zonder idee, zonder begin en zonder einde. Het 55 seconden durende ‘Capgras’ is zonder twijfel het ergste dat ooit is opgenomen in een studio. Gilla Band haalt op de streaming media toch nog een behoorlijk aantal luisteraars. Als ze die plays niet gekocht hebben vraag ik me af of er zoveel mensen zijn die dit eens willen aanhoren om zich te verwonderen of dat ik me echt zorgen moet maken dat er zoveel jeugd is die blijkbaar zo stoned zijn dat ze hier doorheen slapen.
Ga echt eens luisteren, doe het. Ik vind wel dat het gehoord moet worden. Men moet weten dat Gilla Band ook onderdeel is van wat sommigen de moeite waard vinden in een cd te persen. Vier alinea’s over dit album is echt teveel. Ik heb nog nooit zoiets verschrikkelijks gehoord. (1/10) (Rough Trade)
