Laten we er niet omheen draaien. De hoogtijdagen van de Pixies lagen in de late jaren tachtig en begin jaren negentig. Met albums als ‘Surfer Rosa’ en ‘Doolittle’ werden ze wereldberoemd. Terecht, de band was innovatief en gaven meer vorm aan de opkomende heersende grunge- en surfrock scene. Hun muziek was de inspiratie voor de heel groten.
Kurt Cobain heeft zelfs ruiterlijk toegegeven dat hij de dynamiek van Frank Black’s band de Pixies wilde kopiëren toen hij ‘Smells like teen Spirit’ schreef. Live zijn de Pixies een oerkracht waarmee altijd rekening gehouden dient te worden. Met duizenden mensen tegelijk meezingen ‘When the Devil is six, then God is Seven’, alleen de Pixies krijgen dat voor elkaar. Ere wie ere toekomt.
Na het album ‘Trompe le Monde’ uit 1991 en het daarop volgende ‘Indie City’ uit 2014 ging het echter snel bergafwaarts met de populariteit van de band, zeker als je die afmeet aan verkoopcijfers. Live blijft Pixies de oude fans trekken.
Nu komt de band op 30 september met hun nieuwe album ‘Doggerel’ uit op het BMG label. En inderdaad, het intro van deze recensie geeft het al een beetje aan. De tendens naar beneden wordt met dit laatste werkstuk verder doorgezet.
Twee diagonale draaibeurten van het volledige album later, en is helemaal niets blijven hangen. Geen riff, geen hook, geen refrein, geen gevoel, niks, nada. Dat kan toch niet waar zijn? Met de noise cancelling headset dan maar aan het werk.
Opener ‘Nomatterday’ is zó old school dat het niet leuk meer is. Frank Black is inmiddels ook ver in de vijftig, en dan mist het vuur en het heilige moeten toch behoorlijk in dit plichtmatige stijlfiguur. Ik zou dit wel eens gespeeld willen horen door The Linda Linda’s, dat zou wel leuk zijn!
Black zou veertig nummers hebben geschreven voor dit album. Als deze 12 daarvan dan de besten zijn, neemt dat eigenlijk alle hoop weg voor wat er na dit album zou moeten komen. ‘Vault of Heaven’ is gewoon een stom en vervelend nummer dat geen enkel leven in zich lijkt te hebben. In ’Dregs of the Wine’ zit dan iets meer dynamiek, maar ook weer zero overtuiging. Pixies klinken uitgeblust en ongeloofwaardig. Qua ontwikkelingsleeftijd zijn ze blijven steken ergens in de jaren negentig van de vorige eeuw. Je vraagt je af hoe dat moet als ze straks over de zestig zijn. Je zou er mistroostig van worden.
‘Haunted House’ is het leukste nummer van het album. Pixies klinken hier zoals Crowded House dertig jaar geleden klonk, en het staat ze goed. Noem mij maar gek, maar luister zelf en zeg me dan dat het niet waar is. ‘Pagan Man’ dan, van hetzelfde laken een pak. Neil Young heeft nooit eerder zo goed geklonken.
Voor de rest is het album volstrekt oninteressant en het kost gewoon moeite om het uit te moeten zitten. Het vuur is uit, de jaren negentig zijn al lang voorbij, concurrentie is er niet meer, die zijn allemaal dood of zijn gaan rentenieren. Iets dat de Pixies ook zouden kunnen overwegen. Dat rentenieren dan he. (5/10) (BMG)