Deze week brengt David Paich zijn eerste solo release uit op het Mascot Players label. Onder de titel ‘Forgotten Toys’ brengt Paich, die de meeste muziekliefhebbers zullen kennen als een van oprichters van de Amerikaanse hitmachine Toto, een EP uit met 7 nieuwe tracks. Al voordat de EP uitkomt sprak Maxazine met een goedgeluimde David Paich, die in zijn met gouden platen behangen werkruimte in zijn woning in het zonnige California aan het relaxen was, over zijn eerste boreling, maar ook over Toto en nog meer over muziek.
‘Forgotten Toys’ is een geweldige EP geworden, waar menigeen in de muziekwereld jaloers op zou zijn. Het werd echter een EP in plaats van een volledig album. En dat terwijl er toch meer dan genoeg materiaal op de planken zou kunnen liggen na al die jaren actief zijn in de muziek. “Ja wacht even, deze EP is geen verzameling van veredelde demo’s of oud Toto materiaal dat het nooit tot een album heeft geschopt, vergis je daar niet in. Ik heb deze zeven track allemaal geschreven gedurende de corona pandemie. Ik kon niets anders doen, dus ben muziek gaan schrijven. Toen uiteindelijk begin vorig jaar Steve Lukather en Joseph Williams met hun solo albums kwamen heeft uiteindelijk Joseph me ervan overtuigd dat het nu het juiste moment was om met mijn eigen werk uit te komen. Joseph heeft ook veel meegewerkt aan het materiaal als zanger, arrangeur maar ook productioneel. Ik heb veel aan Joseph te danken.”
Het is des te opmerkelijker te horen dat Paich alle tracks recent heeft geschreven, zeker als je bijvoorbeeld naar een nummer als ‘Spirit of the Moonrise’ luistert, dat echt wel de feel heeft alsof het ten tijde van het Toto album ‘Isolation’ is geschreven. Het doet denken aan ‘Angel don’t Cry’ met Fergie Frederiksen op vocals. David krijgt een grote glimlach op zijn gezicht en gaat er goed voor zitten. “Dat is echt een observatie van een echte Toto-freak”, zegt hij terwijl hij met zijn vinger wijst. “Nu je het zegt kan ik me er wat bij voorstellen, maar ik schrijf gewoon zoals ik schrijf, voor mij is Toto ook niet op te delen in een ‘Isolation’ periode of een ‘Seventh One’ periode. Het is allemaal onze muziek en al naar gelang de bezetting zal het een andere ’touch’ krijgen. Jij hoort nu in een Paich solonummer een oude Toto hit, which proves my point!”
“Wat vind jij van de EP?”, gaat Paich, het initiatief overneemt verder. “Kort, ik vind hem vooral tekort”, reageer ik snel, “ik vind het een mooie verzameling van erg goed gecomponeerde stukken, die in hun stijl diversiteit goed laten zien waar jij als componist vandaan komt en voor staat. Van de klassieke openingsouverture tot de machtig mooie jazz afsluiter ‘Lucy’, het is met veel vakmanschap en liefde gemaakt.” Even blijft het stil aan de andere kant. “Wow”, zegt Paich “Daar ben ik erg blij mee, als je dat eruit hebt weten te halen dan heb ik mijn missie volbracht, dat is precies wat ik over wilde brengen.”
“Ik heb gedurende mijn leven het geluk gehad opgegroeid te zijn in een erg muzikale familie en omgeving. Ik heb deze EP gemaakt met mijn jeugdvrienden en voorbeelden, mannen die nog met mijn vader hebben gespeeld zoals pianist Michael Lang, die de fantastische piano solo heeft ingespeeld op ‘Lucy’. Ik heb het ook heel erg fijn gevonden om na lange tijd weer samen te kunnen werken met mijn jeugdvriend, gitarist Dean Parks.”
“Dean Parks…”, breken we in op Paich. “Bedoel je dat je op ‘Forgotten Toys’ DE Dean Parks hebt die meedeed? De man van de onvergetelijke gitaarsolo op Steely Dan’s ‘Rose Darling’?” We barsten samen in een onbedaarlijke lach uit. Paich gaat helemaal rechtop zitten en zegt “Je bent een nerd! Er is de laatste 20 jaar geen muziekjournalist geweest die dit gezegd zou hebben! Maar ja, Dean is samen met mij opgegroeid en samen hebben we geweldige muziek gemaakt, waaronder inderdaad ‘Katy Lied’, het prachtige album van Steely Dan, waar overigens Jeff Porcaro ook op meespeelt. Nog een leuk popquiz weetje van die tijd is, dat we wel samen op het album staan, maar daarvoor nooit samen in de studio zijn geweest !”
Tijd om het initiatief weer terug te pakken over zijn favoriet op de EP en waarom. Paich hoeft over de vraag maar een paar seconden na te denken. “Mijn favoriete track is ‘Lucy’, het is opgedragen aan mijn overleden vader Marty Paich en aan Mel Torme, de vader van James die ook meedoet op de track. ‘Lucy’ is misschien niet het nummer waarbij de mensen meteen aan mij denken, maar het is wel het muzikale idioom waarin ik ben opgegroeid en dat ik erg waardeer. Misschien nog leuk te vertellen is dat het nummer vernoemd is naar ‘Lucy van Pelt’ uit de strip ‘Peanuts’. Je weet wel met Snoopy van Charles Schulz, mijn favoriete strip.”
De tijd begint te dringen en ik na natuurlijk het interview niet voorbij laten gaan zonder even te informeren naar de stand van zaken bij zijn geesteskind Toto. “Zoals je zeker weet zal ik niet meer met mijn buddies van Toto kunnen toeren, en geloof me dat is jammer, want met de ‘Dogz of Oz’-tour heeft de band een van haar sterkste bezettingen ever, dat kan ik je garanderen. Ik ben er nog steeds bij betrokken, noem me de musical director iff you will. Ik ben bij de repetities, bepaal de setlist van de tour en werk aan de arrangementen. Het is alleen het touren dat ik niet meer trek, helaas.” Alleen in Amsterdam kwam de legende voor vijf nummers op het podium, omdat hij toevallig tussen zijn bezoek aan Montreux en zijn vakantie door een vrije dag had.
Of we wellicht ooit een van de tracks van ‘Forgotten Toys’ live zullen gaan horen? “Zeg nooit nooit”, sluit Paich het interview af. “Misschien willen de jongens ooit wat in hun liveset opnemen, of misschien zal ik er ooit eens iets van spelen als ik, zoals dit jaar wordt uitgenodigd om samen met Nathan East naar Montreux Jazz te komen. Ik ben nog lang niet uitgespeeld.”
Livefoto’s (c) Eus Driessen
Pianofoto (c) Alex Solca
