Het Nederlandse publiek heeft er lang genoeg op moeten wachten maar deze week was de Deense zangeres Agnes Obel dan eindelijk in Nederland om met twee optredens te laten zien waar ze toe in staat is. Haar laatste album’ Myopia’, uit 2020 alweer, werd overall erg goed ontvangen. Obel heeft een totaal eigen sound die zijn basis vindt in haar pianospel en haar fragiele zangstem. Wat oudere muziekliefhebbers zullen wellicht een link naar muziek als die van Clannad leggen, maar daar doen we Agnes Obel’s finesse en muzikaliteit toch echt te kort mee.
Woensdagavond stond Agnes Obel in een goed gevulde, maar helaas niet uitverkochte 013 in Tilburg, die met het programmeren van Obel weer eens laat zien met een brede programmering een heel divers publiek te kunnen trekken.
Op een mooi, sereen en stemmig verlicht podium trad Agnes Obel aan, vergezeld van twee cellisten, en een percussionist. Allen gekleed in sober wit openden ze het optreden met ‘Red Virgin Soil’ van het ‘Citizen of Glass’ project uit 2016. Het perfecte samenspel tussen percussie en strijkers bereidde de weg voor het hypnotiserende pianospel van Obel, dat op welhaast mystieke wijze zichzelf vervlocht met de geplukte viool en de gestreken cello. De toon werd op deze manier welhaast letterlijk gezet.
Toch nog wel verrassend stond ‘Dorian’ als tweede op de set. Logischerwijs werd deze publiekslieveling wellicht wat later in de set verwacht. Het blijft een prachtig mooi nummer waarin Agnes Obel het publiek, middels Dorian de mogelijkheid geeft als buitenstaander in de intimiteit van een relatie naar binnen te kijken. Dromerig, Sfeervol, Hallucinerend. Agnes, haar stem en de piano, prachtig.
Gelukkig werd deze concertervaring niet geteisterd door de Nederlandse ziekte, het publiek genoot in stilte van de muziek. Zozeer zelfs dat Agnes een paar keer vroeg of het wel ok ging met het publiek dat de hele avond aandachtig bleef luisteren. Agnes sprak niet veel, maakte af en toe een grapje. Ze bleef mysterieus en timide, zoals haar muziek ook is
Door ging het met ‘Camera’s Rolling’ dat hier tot in de perfectie live werd uitgevoerd. Op een vreemde manier roept dit toegankelijke, maar toch typisch ‘Obeliaanse’ nummer, zeker in de live uitvoering herinneringen op aan Kate Bush.
Onverwacht lag het zwaartepunt van de setlist vanavond niet bij het laatste album ‘Myopia’ maar bij ‘Citizen of Glass’, dat alweer uit 2016 stamt. Dit album was het best vertegenwoordigd op de mooi afgewogen setlist, die het mooiste uit de catalogus van Obel bij elkaar bracht.
Een van de muzikale hoogtepunten van de avond ‘Trojan Horses’ is ook afkomstig van dit album. De ondoorgrondelijke, welhaast mystieke tekst wordt wondermooi gedragen door het minimale arrangement waarover de vocalen een weg proberen te vinden als was het een kristalheldere bergbeek, op weg naar nergens. De zaal werd steeds verder het Agnes Obel universum ingetrokken en betoverd. Het publiek genoot met volle teugen en liet zich zonder enige tegenstand het kristallen Obel universum binnenleiden om in verwondering zich te laten verwennen.
Aan het einde van de prachtige set sloten Obel en haar muzikanten af met ‘The Curse’, wat een prachtig nummer is en blijft. De mooie strijkers op een licht bed van percussie die meer dan genoeg ruimte bieden aan de prachtige stem van Agnes Obel. Krachtig was deze live versie. Het riep de wens op om Agnes eens iets samen te horen doen met Kovacs. Ze zouden prachtig bij elkaar passen.
De muzikanten gingen van het podium af en het publiek ging steeds luider applaudiseren in de hoop op meer. De band bracht menigeen tot vertwijfeling omdat ze toch wel lang wegbleven. Uiteindelijk werd ‘It’s Happening Again’ als toegift gespeeld. Een goede keuze want een dynamischer nummer dan dit zal je niet snel vinden in het repertoire van Agnes Obel. Obel en haar groep werden beloond met een langdurig en verdiend applaus dat ze, al buigend in line-up in dank aanvaarden. Het was een mooie avond in de 013. Agnes Obel mag ook volgend jaar wel weer terug komen.
