De Leif de Leeuw band wordt dé Southern jam band van Europa genoemd. De afgelopen tien jaar heeft de band flink volop getourd, niet alleen door heel Europa, maar ook in Amerika en zelfs China. Op 10 april kon hun eerder geplande optreden, in De Bosuil (Weert) eindelijk doorgaan.
De support act was de Nederlandse zangeres/gitarist Deborah Parlor. Haar stijl zit tussen Americana en country in, waar ze een vleugje pop en soul aan toevoegt. Op deze zondagmiddag stond ze alleen op het podium, want haar gitarist was ziek. Haar mooie, warme stem klonk meteen overtuigend. Bovendien heeft ze een duidelijke uitspraak. Het openingsnummer ‘The storm in me’ werd gewaardeerd door het publiek, ze was zichtbaar blij met het applaus.
Tussen de nummers door vertelde ze op een spontane, hartelijke manier over haar inspirerende reis naar Nashville. Hieruit ontstond onder andere het liefdeslied ‘Unconditional grace’. Het was pas de tweede keer dat ze dit live zong, maar dat was niet te horen. Want ze zong en speelde het mooi en gevoelig. De meeste aanwezigen waren stil, na afloop zei ze: ”Dank jullie wel voor het luisteren.”, waarna ze lachend vervolgde : ”Leif de Leeuw en Sem Jansen zijn speciaal voor mij naar Weert gekomen”. Leif speelde op elektrische gitaar en Sem op een akoestische gitaar. Deborah had haar gitaar weggelegd voor ‘All you need is time’. De stemmen van Deborah en Sem vormden een mooie blend, je kon zien dat ze met plezier samen zongen. Het laatste nummer ‘Dreaming wide awake’ speelde ze alleen met Leif. Ook hij had het zichtbaar naar zijn zin.
Leif de Leeuw band
Tegen de tijd dat de Leif de Leeuw band het podium betrad was het drukker geworden in De Bosuil. Geen wonder want Leif is maar liefst zes keer op rij uitgeroepen tot beste blues rock gitarist van de Benelux. Een aantal mensen kennen de band misschien door zanger/gitarist Sem Jansen; hij won het tv programma ‘Hit the Road’ (2020). Hierbij ging het niet alleen om mooie liedjes, maar ook om persoonlijke verhalen: voor Sem was dat zijn transitie. Op het moment dat Leif de eerste noten van ‘Baby James’ speelde, verstomde het geroezemoes meteen. Sem en toetsenist Willem ‘t Hart waren eerst subtiel te horen. Toen zijn Hammond meer volume gaf, viel de ritmesectie bij. Tijdens de sterk gespeelde stukken was Sem’s stem wat te zacht ten opzichte van de muziek. Na afloop van dit openingsnummer bleek dat hij zichzelf op de monitor niet kon horen. Dit werd snel opgelost, zodoende waren zang en muziek overal in het pakkende ‘Playing in a band’ in balans. Het ruwe randje op zijn stem kwam prachtig naar voren in het iets rustigere stuk. Leif speelde de sterren van de hemel, en hij genoot er duidelijk van om weer op te kunnen treden. Niet alleen Leif genoot, alle zes de bandleden stonden zichtbaar met plezier op het podium.
Funky Gumbo
In ‘Funky Gumbo’ zat een heerlijk portie drumwerk. Het bijzondere was dat er twee drummers zijn: Joram Bemelmans en Tim Koning. Zij hebben ieder een eigen stijl van drummen, en toch paste het goed bij elkaar. Bassist Boris Oud kreeg alle ruimte om een mooi funky stuk te spelen, je hoorde alleen de ritmesectie. Sem en Leif keken met een big smile naar het kunnen van Boris. Dik verdiend kreeg hij tussentijds applaus. Na een gave solo van Leif eindigde dit nummer vrij strak.
‘Do me wrong’ heeft hele mooie veranderingen in tempo en volume. Tijdens een heel zacht gespeeld deel, zaten Sem en Boris op hun knieën te spelen. Leif speelde steeds zachter, Tim en Joram gingen hier perfect in mee. Het publiek was muisstil, waardoor de muziek nog mooier tot zijn recht kwam. Beetje bij beetje werd het volume opgedreven. Toen het volume een stuk hoger werd, gingen Sem en Boris weer staan, deze laatste bewoog mee in de flow van de muziek. De non-verbale communicate was nauwelijks zichtbaar, de bandleden voelden elkaar zeer goed aan. Hierdoor was er alle ruimte voor improvisatie. Toch werden de tempo-en volume wisselingen onvoorstelbaar goed gespeeld. Niet alleen het luisteren naar deze top muzikanten was puur genieten. De liefde voor de muziek straalde er bij alle bandleden vanaf. Er was volop interactie onderling, bovendien gunden ze elkaar de solo’s. Kortom, dit was echt teamwork.Voor aanvang van het Americana nummer ‘Running’ vertelde Leif dat Sem (volgend jaar) met een Americana album komt. Het ruwe randje op zijn stem kwam mooi uit. De drums hielden zich het eerste stuk stil, toen Tim en Joram begonnen te spelen, deden ze dit in dienst van het nummer.
The Allman Brothers
Bijna alle nummers komen van hun laatste cd ‘Where we’re heading’, maar de laatste drie nummers waren covers van ‘The Allman Brothers’. Het opzwepende intro van ‘Black hearted woman’ kwam natuurlijk van de drummers. Later kwam hun opzwepende spel nog een keer naar voren. De samenwerking van de band was en bleef fantastisch. Dat was ook te horen in hun eigen versie van ‘Jessica’, waarin de mannen regelmatig een dik verdiend extra applaus kregen. Leif en Willem daagden elkaar uit, beiden hadden een big smile op hun gezicht. Daarna speelde Leif even helemaal solo, als één man viel de band weer bij. De toegift was ‘Where I’m heading’, hier was de zang niet overal helemaal zuiver. Maar de geweldige flow bleef bestaan. De Leif de Leeuw band had maar liefst 1 uur en 45 minuten gespeeld, en dat was van het begin tot het eind zeer geslaagd.
Foto’s (c) Hen Metsemakers
