Het licht valt geruisloos binnen door de hoge ramen. Een voormalig industrieel complex in het Sphinxkwartier in Maastricht, nu de koffiebranderij van Blanche Dael, is het decor voor een gesprek met de talentvolle zangeres Lotte Slangen, bekend onder de naam Madoux, die na twee sterke singles werkt aan nieuwe EP. Een smaakvolle omgeving, gedurfd en met klasse. Soms begrijp je tijdens een interview opeens waarom je juist hier bent, met die persoon. Nee, toeval bestaat niet.
Madoux geniet ook zichtbaar van de setting en opent het gesprek meteen met een nieuwtje. “Binnenkort komen we met een alternatieve versie van de tweede single ‘Neon’. Ik heb het samen met Mirthe de Jonge, de celliste van de band, in de steigers gezet: een uitvoering in een klassieke setting, met strijkers.” Madoux is nu drie jaar afgestudeerd aan de Rockacademie en weet goed wat ze wil. “Mijn richting weet ik, die heb ik met de twee singles al duidelijk gemaakt, best elektronisch. Maar met deze alternatieve uitvoering van ‘Neon’ wil ik eens een uitstapje doen buiten dat kader. Kijken of het nummer nog blijft staan als je het in een totaal ander arrangement neerzet.”
Madoux groeide op in een gezin waar muziek een alledaags gegeven was. “Mijn vader is een grote platenliefhebber, mijn moeder speelt gitaar. Ik werd door haar ook getriggerd om gitaar te gaan spelen. Niet om er iets mee te bereiken, maar puur uit hobby.” Tot haar gitaarleraar eens voorstelde om te zingen en haarzelf te begeleiden op gitaar. Achteraf gezien een gouden voorstel. “Ik vond dat meteen superleuk en daarop ben ik verder gegaan. Dit is echt wat ik wil doen.” De keuze voor de Rockacademie was dan ook een alleszins logische. “Ja, dat moest het worden, ik had helemaal geen plan B. Ik wilde er gewoon voor gaan.”
Ze luisterde naar heel uiteenlopende muziek, “naar Selah Sue, Joss Stone, maar ook naar de rock van Nirvana en Pearl Jam.” Op de academie heeft ze haar zoektocht echt vorm gegeven, naar wat zij zélf wil in de muziek. “Ik heb van alles gedaan, uitgeprobeerd, en dan merk je wat comfortabel voelt en waar je echt je verhaal in kwijt kunt. Je moet ook af en toe uit je comfortzone. Daar heb ik het meest van geleerd.” Ze weet nu haar richting, dat voelt ze. Maar dan de muziek gaan uitbrengen. “Ook dat is een zoektocht. Hoe ga ik dat doen, waar zit mijn publiek?” Ja, waar zit die eigenlijk? “Ik vind de Belgische muziek scene heel tof, de alternatieve luisteraar, het indie genre. Maar Ik wil eerst eens muziek gaan maken, iets opbouwen, en dan proberen om er ergens goed tussen te komen.” Ze opereert sinds kort vanuit Maastricht. “Ook in Limburg is een best actieve scene. Er zit veel opkomend talent.” Het is dan ook heel natuurlijk om samen te werken in deze regio. “Zo hadden we het idee om samen met Danique Belleflamme en de band Solomon een tour te doen, als een soort drieluik. Na ons eerst optreden in de ECI is het vervolg in het water gevallen door corona. Maar wie weet, kunnen we dat weer oppakken.”
Madoux ís Lotte Slangen, die haar eigen nummers schrijft. Zo ook haar sterke eerste singles. “’Runner’ en ook de twee single ‘Neon’, zijn in dezelfde periode geschreven, zo’n twee-drie jaar geleden.” Songs die beide het handschrift hebben van Lotte, maar zijn toch duidelijk anders zijn, als twee kanten van hetzelfde visitekaartje. “’Runner’ voelt voor mij als iets alternatiever, heeft niet echt de basis popstructuur. ‘Neon’ heeft die structuur wat meer, iets meer de poppy richting.” Knap en gedurfd dat ze juist ‘Runner’ als eerste uitbracht. “Een soort statement. Dit is wat ik doe.” Maar ze vindt het ook spannend zo’n single los laten op de wereld, op de luisteraar. “Bij ‘Runner’ ging ik er helemaal blanco in, ik had nog nooit iets uitgebracht.” De positieve ontvangst verraste haar zelf ook wel. “Maar het is heel tof om zo te beginnen. Ik hoop dat ik mensen kan raken met mijn muziek, dat ze iets voelen. Ik schrijf vanuit mijn eigen ervaringen, optiek, emotie, maar ik vind het mooi dat als ieder zijn eigen verhaal eraan kan geven.” Haar songs komen dan ook puur uit een emotie, die er vooral muzikaal snel uitvloeit. “Om de tekst kan ik juist heel lang nadenken, om mijn gevoel zo goed mogelijk uit te dragen. En nee, ik ben niet snel tevreden.”
We proberen niet in hokjes te denken, maar bij een muzikale start is het soms handig om een artiest ergens te kunnen plaatsen, als een soort kader. “Ik denk wel dat ik ergens in de indie dream-darkpop hoek zit. Ik vind het elektronische heel tof, maar ik wil ook de combinatie maken met organische instrumenten.” Het geduldig zoeken naar een natuurlijke balans “tussen het ‘echte’ en de productie. Ik wil juist klein beginnen en kijken wat een nummer nodig heeft, in de basis. Het zoeken vanuit het minimale.”
Haar beide singles smaken naar meer, zowel voor de luisteraar als voor Madoux zelf. Vreemd genoeg hielp Corona een handje in haar carrière planning. “Ik had opeens extra tijd en die wilde ik goed benutten.“ Een EP dus. En ze begon met een crowdfunding. “Het voelde wel wat onnatuurlijk, om het op die manier te financieren, maar niet geschoten is altijd mis.” Men zag het blijkbaar helemaal zitten met Madoux en haar EP, want in no time was het geld bijeen. “En ik kreeg hierdoor ook weer veel reacties, kwam in contact met mensen. Vrienden, maar ook mensen binnen de muziek scene.”
De nieuwe EP wordt een volgende stap voor Madoux. “De liedjes zijn zo goed als af, op eentje na. Het worden er in ieder geval vijf.” Natuurlijk staan ‘Neon’ en ‘Runner’ er ook op. Volgens haar zijn ze representatief voor gehele EP. “Ik heb geprobeerd om een pakketje te maken dat bij elkaar past, die één sfeer uitademt.” Een sfeer die ze weloverwogen heeft gezocht en heeft gevonden. Zoals ook tijdens het gesprek op de prachtige locatie van voormalig industrieel Maastricht. Zoals Madoux, gedurfd en met klasse.
Foto’s (c) Anita Martin, AnnaPileaFotografie
