Barry Gibb, inmiddels 74 jaar, is een van de laatste en allergrootste levende popmuzikanten uit de tweede helft van de twintigste eeuw. Samen met zijn overleden broers Maurice en Robin vormde hij decennialang de hitmachine Bee Gees. Dit trio heeft waarlijk muziekgeschiedenis geschreven met een onwaarschijnlijke aaneenschakeling van hits die van het begin van de jaren zestig tot einde jaren tachtig vrijwel onafgebroken de hitstations van de radio bevolkten.
De soundtrack van de film ‘Saturday Night Fever’ ging inmiddels meer dan 40 miljoen keer over de toonbank. Het album ‘Guilty’ dat Barry samen met Barbra Streisand opnam, verkocht op zichzelf ook meer dan 15 miljoen keer. Onwaarschijnlijke cijfers die voor artiesten in de 21ste eeuw niet meer zijn weggelegd. Gibb schreef ook hits voor anderen, zoals de classic ‘Islands in the Stream’ dat in 1983 een wereldwijde megahit werd voor Kenny Rogers & Dolly Parton en inmiddels ook tot een classic is uitgegroeid.
Als muziekliefhebber is diep respect voor de man, zijn carrière en zijn legacy op zijn plaats. Barry Gibb is een van de allergrootsten in de geschiedenis van de popmuziek.
In de herfst van zijn leven brengt Gibb nu onder de titel ‘Greenfields, The Gibb brothers songbook (vol1)’ een album uit, waarop een selectie staat van 12 nummers die allemaal door Barry solo of samen met zijn broers zijn geschreven. Van ‘Words’, één van de eerste Bee Gees-hits, tot de disco-classic ‘Jive Talking’ van de soundtrack van Saturday Night Fever, ze staan er allemaal op. Gibb heeft de nummers opnieuw gearrangeerd tot intieme, op country en bluegrass geïnspireerde nummers, waarbij de instant herkenning is gebleven. De nummers werden als duet opgenomen met een reeks topartiesten zoals Keith Urban, Alison Kraus en Dolly Parton. Veelbelovend voor dit album, en hoogzwanger van verwachting heb ik het album nu een aantal keren beluisterd.
Het doet me pijn op te moeten schrijven, maar dit album is niet goed. Uiteraard kan je qua productie hier niets op aanmerken. Het album klinkt goed en is met veel zorg geproduceerd. Het probleem is dat de nieuwe versies niets, maar dan ook helemaal niets toevoegen aan de originelen die stuk voor stuk met kop en schouders boven deze versies uitsteken. Er is geen enkele verrassing, geen wending, geen arrangement dat een nummer echt omgooit. Het is als album net zo degelijk als het eikenhouten meubilair waar ik vroeger thuis als jonge man op zat, terwijl ik naar het schrootjesplafond zittend starend, naast de muur met posterbehang, met een koptelefoon op naar een Bee Gees-album zat te luisteren. Verschil is dat de muziek van de Bee Gees, op 120 beats per minute de pols van de tijdsgeest wist te vangen als geen ander. Opwinding was je deel. Die is er nu totaal niet.
Zie het album vooral als een groot en zeer verdiend eerbetoon aan Barry Gibb en zijn verdiensten voor de popmuziek. In die zin verdient Gibb het dat er nog 10 van dit soort albums worden opgenomen. Een mooie re-issue van een Bee Gees album als ‘Spicks and Specks’ uit 1966 of ‘Spirits Having Flown’ uit 1979 zou het oeuvre van de man meer recht doen maar wellicht komt dat nog een keer.
Voor nu moeten we het met ‘Greenfields’ doen. Hoogtepunten op het album zijn wat mij betreft de prachtige compositie ‘Too much Heaven’, dat door zangeres Alison Krauss naar topniveau wordt getild. Wat een stem. Zij doet de compositie recht. Meest interessante nummer, en wat mij betreft daarmee ook het mooiste is ‘Butterfly’ een nummer dat Barry samen met zijn broers Maurice en Robin schreef toen ze nog in Australië woonden. Een van de allereerste Bee Gees tracks dus die nu voor het eerst uitkomt.
Wetende dat Maurice en Robin er niet meer zijn, is het een enorm mooi nostalgisch nummer dat stijlvast wordt gebracht en vocaal enorm mooi is gearrangeerd. Het nummer werd eerder al gecoverd door de Schotse band Marmalade en de Australische zanger Ronnie Burns. Op ‘Greenfields’ brengt Gibb het nummer samen met countrysterren David Rawlings en Gillian Welch. Hun drie stemmen samen kleuren prachtig, en vooral als Gillian in het refrein de hoge lijn pakt raakt de magie van een perfect gecomponeerd en uitgevoerd liedje je uiteindelijk toch.
Barry Gibb is een blijvende legende die vooral nog lang blij ons moet blijven. Dit album is leuk voor de fans die alles willen hebben. Ikzelf zet gewoon liever nog een keer Saturday Night Fever op en waan mij nog eens Tony Manero die de dansvloer in vuur en vlam zet bij de muziek van Barry en zijn broers. (6/10) (Capitol Records)