Wat waren de jaren ’80 gemakkelijk. Was je fan van een rockband, had je de keuze uit Queen en Kiss. Wilde je reggae, was je fan van UB40, en bij pop kwam je uit bij Level 42. Qua zangers had je de keuze uit Michael Jackson, Elton John, Prince en Bruce Springsteen en was je fan van zangeressen, dan was je fan van Kylie Minogue, Kim Wilde of Madonna. Meer keuze was er gewoonweg niet, zo lijkt het als we nu terug kijken op de jaren ’80. Iedereen was wel fan van een of meer van bovenstaande artiesten, aan te vullen met een paar mindere goden. Maar minimaal één van de bovenstaande artiesten zat er altijd wel bij.
Toen kwamen de jaren ’90, ’00 en begin ’10. De jaren van verscheidenheid. Tientallen, nee honderden artiesten kwamen en gingen weer. Velen kennen wel de namen, maar zelden tref je mensen die fan waren van een specifieke artiest uit die jaren, of er meer dan 3 hitjes van kunnen opnoemen. Als ze die al hadden gehad, want de jaren werden erg sterk bevolkt door talloze one-day flies. Liquido, The Verve, Therapy?, 4 Non Blondes, Goo Goo Dolls, noem maar op… Zelfs van dé revelatie van begin jaren ’90, Nirvana, kent het gros alleen ‘Smells Like Teen Spirit’.
Nu, 2020, is die keuze weer veel beknopter. Het is allemaal duidelijk aan het worden. Het is allemaal gemakkelijker, want als je een nieuwe binnenkomer in de hitlijsten ziet komen, dan zie je aan de naam al dat je moet gaan luisteren. Het is in deze jaren duidelijk wie het is als het een zangeres is; Of Lady Gaga, of Miley Cyrus, of Dua Lipa. De grote namen van het heden. En terecht!
Aan de Brits-Kosovaarse Dua Lipa de eer om wellicht het grootste streamconcert van deze covid-19-periode tot nu toe te performen. Vrijdagavond waren de ogen van vele duizenden fans van over de hele wereld gericht op de stream van ‘Studio 2054′, het groots aangekondigde concert van de zangeres. Niet zo’n eenvoudige stream van een bandje op een podium dat zonder opsmuk een haffeltje liedjes stond af te raffelen, maar een volle show, met rolschaatsers, gastartiest, lichtshow, spiegelbollen, noem maar op. Aangekondigd meer als een live film dan een gewone liveshow, een sensationele ervaring waarin Dua zingt en danst.
Even geen covid-19-maatregelen, maar een crew die vooraf in een geïsoleerde bubble is gegaan om de kijker een zo volledig mogelijke live-sensatie te bezorgen. ‘Future Nostalgia’s ‘Future Nostalgia’ trapte een avond af waarin Lipa op een intiem Top-Pop-achtig decor met haar publiek van dansers haar live show neerzette, als was het een aaneenschakeling TV-optredens. En die setting was een geslaagde keuze. Eén waar Lipa in één stroom doorging via ‘Levitating’ en ‘Pretty Please’ en het met INXS-doorspekte ‘Break My Heart’. Het was één geheel, waarbij La Lipa handig gebruik maakte van de verschillende zalen in het studiocomplex in Los Angeles, vanwaar de livestream de wereld overging.
Waar vooraf verschillende gastartiesten werden aangekondigd, duurde het bijna een half uur alvorens Lipa met The Black Madonna haar eerste, logische, grote gast bezocht bij ‘Physical’, in een ware jaren ’80 discotheek. Goed, FKA Twigs zagen we al even in een paaldansact, maar dat moeten we eerder beschouwen als opvullertje. Kosten noch moeite waren echter gespaard de decors en entourage te gebruiken. Het enige dat nog net miste, waren we zelf als publiek, want die dansvloer had toch echt voller gemogen. Maar ja, corona…
Dua Lipa gaf zich vol in een show waarbij men van alle mogelijkheden gebruik maakte. Met regelmaat een kort moment waarop de ster even op adem kon komen en haar dansers het voorpodium liet overnemen. Het leek net een echt stadion- of clubconcert, hoewel de break tijdens ‘Prisoner’, de hit die ze op het moment samen met Miley Cyrus heeft, wellicht op een andere manier opgelost had gemogen. Samen op de bank de videoclip bekijken was voor Lipa wellicht het perfecte moment om van kleding te wisselen, en ook J. Balvin die via een TV meezong met hun gezamelijke hit ‘Un Dia (One Day)’, het had wellicht anders gekund. Maar goed, zet het maar eens in elkaar op deze wijze, een knies die daar op let.
Dan was ‘Fever’ een stuk aangenamer, waarbij Lipa de Belgische Angèle, met wie ze de hit opnam, in het concert haalde. Calvin Harris werd vervangen door DJ Buck Betty, wat muzikaal gezien natuurlijk perfect kon, mede omdat Buck Betty het voorprogramma zal zijn tijdens haar uitgestelde tournee die in oktober 2021 ons land zal aan doen. Grote hit ‘One Kiss’ was dan muzikaal ook een van de vele hoogtepunten van de avond, die vanaf dat moment zo ongeveer alleen nog maar uit hoogtepunten bestond. ‘Queen Kylie’ werd door Dua Lipa achter de op dat moment als decor dienende draaitafels geroepen, waardoor het rondje richting de jaren ’80 toch weer rond was, met ‘Real Groove’ en ‘Electricity’.
Ook Sir Elton John kwam langs, en kreeg een eervol eigen moment met ‘Rocketman’, voor Lipa een moment van rust na al dat springen en dansen. En na Kylie Minogue ook een goed gekozen punt om de jaren ’80 af te sluiten en door te gaan naar het heden, waar Lipa toch echt de bazin is, hoewel het wellicht jammer was dat ‘Hallucinate’ volgde zonder dat Lipa en John samen optraden. Het was wel de aanvang richting de finale, waarbij Lipa met ‘Don’t Start Now’ haar concert eindigde, door via de verschillende decors te eindigen waar ze eerder op de avond begon.
Nee, het was net niet die belevenis van een echt live concert waar je met een drankje in de hand kan staan meezweten in een overvolle zaal, om na afloop vol adrenaline de trein naar huis te pakken om 3 uur later niet te kunnen slapen van de excitement, maar zolang we niet mogen, benaderde Dua Lipa toch wel de perfectie als het gaat om een goede vervanging. Het wachten is op oktober 2021, als we er toch echt bij moeten zijn.
