Opeens ziet een nieuw album van de Pretenders het levenslicht onder de titel ‘Hate for Sale’. Het is het eerste album in de line up die we al een aantal jaren mogen bewonderen op de podia, maar die samen nog geen album hadden gemaakt.
Natuurlijk is Chrissy Hynde nog altijd het gezicht en de stem van de band. Al sinds het begin van de band wordt ze op drums bijgestaan door oer-rocker Martin Chambers. ‘Hate for sale’ is inmiddels het elfde album van de band. Pretenders is zo’n band die bij veel liefhebbers misschien niet zo meteen op de voorgrond staat, maar die inmiddels wel sinds 2005 is opgenomen in de Rock’n Roll Hall of Fame en die talloze klassiekers heeft voortgebracht zoals ‘Brass in Pocket’, ‘Back on the Chain Gang’ en ‘I’ll stand by you’, just to name a few. Het zou een hele prestatie zijn als de band na het nog redelijk succesvolle ‘Alone’ uit 2016 met een album kan komen dat de oudere fans kan bekoren en misschien ook nog wel nieuwe zielen aan hun kan binden.
Welnu, na een aantal draaibeurten is het antwoord op deze vraag een meer dan volmondig “Ja”. ‘Hate for Sale’ is mogelijk zelfs het beste album dat de Pretenders maakten sinds ‘Last of the Independents’ uit 1994 en misschien durf ik het wel aan om het nieuwe album direct naast hun debuutalbum ‘Pretenders’ te zetten dat toentertijd met veel bravoure de wereld veroverde. We zijn inmiddels 40 jaar verder maar verdorie nog aan toe: wat klinkt de band fris en ‘mean’ bij tijden. Heerlijk los spelend, het nonchalante dat we van Chrissie Hynde kennen, het is er allemaal.
Het viertal trapt af met het heerlijk vuig rockende titelnummer ‘Hate for Sale’. Zet de versterker maar op 11, dit vraagt erom. De buren zullen even geduld moeten hebben voordat ze weer in de koffie kunnen roeren. Hallelujah prijst de Here. Pretenders zijn terug. Zo hebben ze al 35 jaar niet meer geklonken, wat een feest. Natuurlijk is het geen muzikale hoogmis. Lekker drie akkoorden en een portie attitude, meer heb je niet nodig. Chrissie is geen spat veranderd en het lijkt wel of de band een statement wil maken. Dit is gelukt. Dan als tweede nummer, ‘The Buzz’. We gaan een versnelling lager maar die stem, die stem die zo heerlijk langs de akkoorden glijdt. Het gaat over drugs, waar anders over. Deze kan zo naast ‘Back on the Chain Gang’ in de trofeeënkast. ‘Lightning man’ dan. Pretenders go reggae. Heeft Chrissie natuurlijk al eerder gedaan met UB40 samen, maar ook hier valt weer op dat Pretenders gezamenlijk een verjongingskuur lijken te hebben ondergaan. Het is geen typisch Pretenders nummer, maar het past heerlijk in de feel die wordt neergelegd.
Het album gaat van de ene goede track naar de volgende. ‘Turf Accountant Daddy’. De ideale set opener voor de live shows. Een ideaal nummer om live te brengen. Het voetje dat automatisch mee gaat tappen in de maat is altijd een goed teken. Ook hier weer de losse signatuur, geen opgeklopte toestanden, gewoon recht voor zijn raap. Chrissie is de personificatie van de Pretenders. De band past haar als een lekker leren jasje. Ze heeft de laatste 40 jaar van de band haar ideale vehikel gemaakt om haar creativiteit mee te uiten. Maar het mooiste moet nog komen. ‘You can’t hurt a Fool’ is het mooiste nummer op dit album. Chrissie trekt het nummer naar zich toe, krult haar stem om de gitaarakkoorden heen, stuurt de track naar elke hoek waar ze hem hebben wil. Ze is wonderbaarlijk goed bij stem. Kippenvel; een instant classic.
Via het aanstekelijke ‘Junkie Walk’ komen we bij ‘Didn’t want to be this lonely’. Ook weer zo’n track die erom smeekt live gebracht te worden. Gitaarsolo, ratelende piano, beukende drums en drijvende bass. Het album sluit af met ‘Crying in Public’, een ballade met pianobegeleiding en een strijkje. Totaal niet Pretenders, maar wat kan die Chrissie dat toch brengen. Kippenvel tot op plekken waar je het wellicht niet verwacht. Ze zingt met die mooie typische vibrato die we van haar kennen. Sluit je ogen en laat je meenemen.
‘Hate for Sale’ is het beste album van Pretenders sinds 26, misschien wel 40 jaar. Ze hebben zichzelf opnieuw uitgevonden en kunnen zo weer 40 jaar mee. (8/10) (BMG)
