De Amerikaanse (indie)rock formatie The Districts heeft een vierde album uitgebracht. De titel past wel een beetje bij deze tijd aangezien we allemaal vriendelijk verzocht worden zoveel mogelijk thuis te blijven. The Districts geven aan met ‘You Know I’m Not Going Anywhere’ dat ook zij niet van plan zijn ergens heen te gaan.
De groep werd opgericht in 2009 te Lititz in de Verenigde Staten. Bijna alle leden zaten in die tijd nog gewoon op de middelbare school. In de tussentijd is alleen op de gitaar iemand vervangen. De rest van de groep zijn nog de oprichters. Van 2011 tot 2013 brachten ze twee EP’s en één studioplaat uit. Pas toen zij een live sessie deden vanuit de studio kregen The Districts wat bekendheid en was er interesse van Fat Possum Records, die ze een contract aanbood.
Met het tweede album ‘A Flourisch And A Spoil’ werden ze bekend bij het grote publiek. Dit album behaalde de 7e plaats op de billboard heatseekers lijst. Ook het derde album behaalde de top 10 in diezelfde lijst.
Vaak is het bij albums zo dat er begonnen wordt met de sterkste nummers en dan middenin zitten meestal de “opvullers” om dan weer met één of twee sterke tracks te eindigen. ‘You Know I’m Not Going Anywhere’ zit anders in elkaar. Dit album begint juist met wat mindere nummers om dan in sterkte toe te nemen. Hoewel tweede nummer ‘Hey Jo’ tot dusver de meeste streams heeft vergaard beschouw ik dat niet als een van de beste nummers op dit album. De vocalen van zanger Rob Grote moeten je wel echt liggen. De liedjes worden hier grotendeels gezongen in een hoger register of met een effect erover. Een effect wat vooral in de 00’s behoorlijk in was.
‘The Clouds’ is een iets trager nummer, wat ook uit het repertoire van Snow Patrol zou kunnen komen. ‘Sidecar’ daarentegen is een lekker vlot nummer die komt met een pakkende riff en een simpel lijntje wat in je hoofd blijft zitten. Het zou mij niet verbazen als dit een klein hitje zou zijn geweest rond 2006. ‘Descend’ is het akoestische nummer en tevens het nummer wat er bovenuit stijgt, al is het einde tegenstellend naar de rest. Het past prima bij de betekenis van het nummer, maar is wat langdradig.
‘You Know I’m Not Going Anywhere’ is een aardig album. Ik gok niet dat het een plaat is die veel potten zal doen breken. Het is een album wat je prima tijdens een feestje rustig op de achtergrond kunt zetten. Een individuele track wat harder is ooit ook zeker geen straf, maar om deze plaat nu op vol volume in zijn totaliteit op te zetten hoeft ook weer niet. (6/10) (Fat Possum Records)