Het mooie in het leven is dat mensen elkaar vinden er een klik is en iets moois gecreëerd wordt. Zoals ook 14 jaar geleden toen Americana band Calexico en folk singer-songwriter Iron & Wine de EP ‘In The Reins’ uit brachten. Het bracht de brede americana die Joey Burns en consorten al maakte naar nog meer diepgang. Zoals het leven ook is met mooie blijde momenten en diepe trieste dalen.
Als voorprogramma was er Adia Victoria uit Tennessee, VI. Deze folk-blueszangeres bracht mooie, warme, breekbare liedjes en werd prachtig begeleid door piano/synthesizer en gitaar. Het was niet altijd lief en zoet, Adia had een krachtige stem en kon hier en daar eens flink standvast uithalen. Spijtig genoeg had het publiek weinig interesse, want de zaal was koud en vrij leeg. De mensen die er wel waren werden bevangen door het intieme concert, waar men even vergat in een grote ruimte te zijn.
De uitverkochte zaal was goed gevuld. Het mooie van de Roma is dat een uitverkochte zaal nooit hutje-mutje vol zit en men vooraan voldoende ruimte heeft. Gezelligheid is troef en blijkbaar wist Sam Beam (ofwel Iron & Wine) dat, want voor men de opener ‘Follow the Water’ begon te spelen zei hij ‘ssshhht’ en de zaal was stil. De eerste nummers waren gezamenlijke nummers en het publiek werd direct meegenomen in de uitgestrekte wereld van de Southeastern United Sates. Bij ‘Red Dust’ kon men zelfs volop genieten van hun roots bij Howe Gelb’s ‘Giant Sand’, met een bluesy Hammond solo en vooral de experimentele jazz contrabas solo van Scott Colberg. De geest van The Greatful Death waakte over hun.
Ook hadden de heren Beam en Burns afgesproken om nummers van elkaar uit te kiezen, waarop Sam nog grapte dat hij alle blijde nummers mocht uitkiezen en Joey met de triestige zat. En zo was de set ook mooi opgebouwd, golvend ging het van blij naar triest en terug. En toen de beide heren alleen speelden was het heel duidelijk waarom deze twee elkaar gevonden hadden, de samenzang was ontroerend mooi.
In het publiek was ook te merken dat er twee kampen waren: de Iron&Wine-fans en de liefhebbers van Calexico en dat bracht de mensen ook samen. Ze konden genieten van het beide repertoires, met hier en daar verassingen zoals Calexico’s ‘Bisbee Blues’. Ook werd Adia terug op het podium gevraagd om Gillian Welch’ ‘Elvis Presley blues’ mee te zingen. En blij dat ze was, want op het einde maakte ze een vreugde sprongetje.
Het publiek werd nog eens uitgebreid en welgemeend bedankt voor het luisteren, omdat bijna iedereen zo mooi stil was. Bijna, want er waren jammer genoeg toch een paar Nederlanders die vooraan storend stonden te praten. Na een redelijk veel boze blikken hadden ze het uiteindelijk in de gaten en verlieten zelfs de zaal. Blijkbaar was het niet hun ding.
Na anderhalf uur was de set klaar, maar het publiek nog niet. De Calaxico-aanhang wou sowieso nog een nummer horen en na een stevig applaus van een dikke minuut werd hun wens vervuld door een verrassend ingetogen, maar zeer mooie versie van ’Crystal Frontier’. Afgesloten werd er met ‘In Your Own Time’, waarin de toepasselijke tekst in zit: “Come meet the family and sit by the fire”. Tevreden, voldaan met een warm gevoel ging het publiek uit de zaal om gezellig na te keuvelen in de mooie nieuwe foyer.
