Op 5 november zou Nederlands grootste rocker 73 jaar zijn geworden. Zijn band Wild Romance viert dat, en het feit dat ze met ‘The Veronica Tapes’ een nieuw album, alleen verkrijgbaar op 10″ vinyl, uitbrengt. The Wild Romance is al sinds 1976 de belichaming van wat rock’n roll in essentie is. Rauw, onversneden, eerlijk, niet te moelijk, een extra nucleide op het dna van sommige uitverkorenen die niet anders kunnen. Wild Romance zijn rock’n roll, come rain or shine.
Toen Herman in in 2001 zijn zelfverkozen dood tegemoet sprong liet hij zijn band in eerste instantie verweesd achter. Vanaf 2006 maakt de band weer albums en treed zo veel mogelijk op. Met frontman Edgar Koelemeijer heeft de band inmiddels een zeer geduchte live reputatie opgebouwd. Op het nieuwe album, dat bestaat uit rauwe, onversneden live opnames voor Radio Veronica horen we dan ook een overtuigende Wild Romance die nog lang niet uitgespeeld zijn.
Het kan de zwitserse psychiater Carl Jung niet verweten worden, omdat de rock nog niet bestond toen hij zijn theorie over de menselijke archetypes wereldkundig maakte. Had hij in de huidige tijd geleefd, dan had hij niet anders dan het rock archetype kunnen toevoegen aan zijn werk. Als studenten dan een boek zouden open doen, dan stonden er zeker illustraties van gitaristen Dany Lademacher en David Hollestelle bij de pargagraaf gewijd aan dit archetype. Verder bestaat de band op dit moment uit oudgedienden Gee Carlsberg op bass en Otto Kooymans op toetsen. De line up wordt gecompleteerd met Jan ‘t Hoen op drums en eerder genoemde Edgar Koelemeijer op vocals.
Op ‘The Veronica Tapes’ staan 8 tracks, zoals gezegd allemaal live opgenomen voor Radio Veronica. Het album klinkt zoals live rock moet klinken. Het zweet vloeit door de groeven en de Wild Romance klinken zoals alleen zij kunnen klinken. Nee het is niet Toto perfect. Het is rock. Op het album staan een aantal nummers die gewoon bij het Nederlandse culturele erfgoed horen. ‘Lady Killer’, ‘Doreen’, ‘Never be Clever’ en een heerlijk groovende uitvoering van ‘I love you like I love myself’. Geen twijfel over mogelijk. Dit moet gewoon in elke platenkast staan.
Koelemeijer overtuigt meteen bij ‘Ladykiller’. De power van de performance is voelbaar. Als legenden Lademacher en Hollestelle dan ook nog hun vette dubbele gitaarlicks neerleggen is het duidelijk dat deze band nog niks aan bestaansrecht heeft ingeboet. ‘I love you like I love myself’ van het in Amerika gemaakte ‘Go Nutz’-album staat ook nog steeds fier overeind. Onbegrijpelijk dat dit album toendertijd als “te commercieel” werd bestempeld. Het album sluit af met het recente ‘Angels Falling’, waarop Koelemeijer zijn waarde als zanger nog maar eens bewijst.
Als je al wat wil zeveren over dit album dan is het dat het te kort is. Je krijgt er gewoon zin van de band weer live te gaan zien. Dat moet je ook doen. Zelden krijg je een kans meer ongecensureerde eerlijke rock op een podium bij elkaar gepakt te zien. (8/10) (Butler)
