Met het uitbrengen van ‘Folklore III – The Cradle Tree’ voltooide Robin Borneman zijn ambitieuze trilogie en kwam er een einde aan een 6 jaar durend plan. 3 Albums, allemaal met hun eigen sfeer die samen vertellen van een reis die het leven van de hoofdpersoon verandert. Nu alle delen compleet zijn kunnen Robin en zijn band het publiek voor het eerst meenemen langs de complete route van die reis.
Doornroosje was al wekenlang uitverkocht. Bij aankomst in Nijmegen stond voor de deur van de kleine zaal een lange rij wachtenden terwijl de bezoekers van Broederliefde in de grote zaal zo door konden lopen. Bij binnenkomst was de zaal gevuld met een gemêleerd publiek onder wie opvallend veel vrouwen. De sfeer vooraf was er een vol verwachtingen ook al omdat Robin nauw bevriend is met Navarone en zijn “broeders” deze avond in de finale stonden van the Voice of Holland. Niet toevallig was het aantal Navarone shirts in de zaal dan ook opvallend hoog. Robin’s opkomst viel ongeveer samen met het optreden van Navarone in the Voice waardoor her en der schermpjes de livestream volgden wat de focus tijdens het openingsnummer niet ten goede kwam Met een gloedvolle uitvoering van ‘Land of Amok’ haalde Robin heel Doornroosje weer bij de les. Massaal werden de “Hee Ho’s” dan ook meegezongen. De deelname van Navarone aan the Voice had ook directe personele kwesties voor Robin’s band. Roman Huijbrechts is de vaste gitarist van de band van Robin Borneman. Roman werd deze avond vervangen door Jeroen, die dit met verve deed en in korte tijd zijn eigen draai weet te geven aan Robin’s muziek.
Robin heeft een band van topmuzikanten om zich heen verzameld, maar het zijn toch vooral de liedjes en zijn waanzinnige stem die de aandacht trekken. ‘Muriel’ bijvoorbeeld, intiem gespeeld met bijna alleen Robin’s akoestische gitaar en zang stond ook in zo’n kale uitvoering als een huis en hield Doornroosje muisstil. ‘Awake’, “Een protestlied, niet tegen iemand maar tegen iets”, werd voortgestuwd door de passie en intensiteit waarmee Robin en de band speelden. Robin spuwde de woorden bijna uit zonder dat ‘Awake’ inboette aan muzikaliteit. ‘Woebegone Blues’ was met zijn energie, gitaarsolo’s en prachtige rauwe stem van Robin het hoogtepunt voor de “Stempauze”.
Wanneer iedereen rustig heeft kunnen stemmen op zijn favoriet in the Voice en de leden van de band ook hun stemmen hebben gesmeerd was het tijd voor een integrale uitvoering van ‘The Cradle Tree’. Wat opviel is dat de toon van deel III lichtvoetiger is dan het duistere ‘The Phantom Wail’. Zo is ‘Tell the Wind’ een teder liefdeslied. ‘Stormcrow’ en ‘The Boatsman’ zijn eerder introspectief van toon. ‘I’ve Been Around’ doet sterk denken aan Tom Waits, aan de ene kant door Robin’s donkere stem die associaties opriep met Tom Waits op zijn hoogtepunt, maar ook door de passie waarmee ‘I’ve Been Around’ gespeeld werd. ‘Love Shall be My Song’ klinkt op de plaat als een gospelsong. Live klonk er een country feel door in het nummer mede door Jeroen’s lapsteel.
Het hoogtepunt van ‘The Cradle Tree’ was het epische ‘The Road’, meanderend tussen klein en lieflijk naar groots en meeslepend vertelde ‘The Road’ eigenlijk het verhaal van Folklore met de sleutelzin “And the road goes on forever, and the road became my home”.
Alleen met zijn akoestische gitaar op het podium sloot Robin de fantastische reis van deze avond af met het toepasselijke ‘The Latter Mile’. Voor wie er in geïnteresseerd is: De broeders van Navarone haalden het tweede deel van de finale maar sloten deze niet winnend af.
