Maar liefst drie jaar heeft PennyLeen Krebbers gewerkt aan het album ‘Still Waters/Savage Waves’. Maar op 18 februari was het dan eindelijk zover. In de prachtige voormalige bioscoopzaal van het Arnhemse Luxor Live werd Pennyleen’s tweede album ten doop gehouden. ‘Still Waters/Savage Waves’ is door PennyLeen samen een aantal co-auteurs geschreven en een 30-tal muzikanten hebben een bijdrage geleverd aan de muziek op het album. Bijna iedereen die heeft bijgedragen aan het tot stand komen van het album was deze vanavond ook op het podium aanwezig.
Het podium van Luxor Live stond dan ook vol met instrumenten. Het eerste wat opviel waren twee drumstellen, maar we zagen ook percussie, steelguitar en een harp naast de meer mainstream instrumenten als gitaar, bas en keyboards. Wat verder opviel is de grote hoeveelheid microfoons. Maar voor we kennis konden maken met de liedjes van ‘Still Waters/Savage Waves’ was het tijd voor het voorprogramma.
Martin van de Vrugt
Martin is een singer/songwriter uit Deventer. Hij was de eerste die PennyLeen benaderde om samen liedjes te schrijven voor haar album. Martin en PennyLeen kenden elkaar vooraf niet, maar het bleek te klikken. Zozeer dat ze twee nummers samen schreven en Martin deze avond het voorprogramma ging verzorgen.
Dat de liedjes van Martin van de Vrugt niet de meest vrolijke deuntjes zijn is een understatement. Martin’s muziek is melancholisch, leunend op country en Americana. Zijn teksten zijn verhalend en zitten vol machteloosheid en liefdesverdriet. Het mooiste van de show was ‘If I Die Tonight’ waarin gitaar en mondharmonica de sombere melodie kleur gaven en Martin’s vocalen deden denken aan Bob Dylan. Na vier nummers was het afgelopen en werd het podium vrijgemaakt voor PennyLeen.
PennyLeen
Het album ‘Still Waters/Savage Waves’ werd integraal gespeeld. Zoveel mogelijk met de muzikanten die de nummers ook op het album hebben gespeeld. Het was dan ook een komen en gaan van muzikanten. Toch werd het niet rommelig. De liedjes waren uiteenlopend, maar pasten toch goed bij elkaar. We hoorden pop, country, blues, gospel en jazz. De verbindende factor was de queen of the show PennyLeen. Met haar enthousiasme, speelvreugde en prachtige stem was ze terecht de ster van de avond. Of het nou een klein liefdesliedje voor haar zoon zoals ‘Happy As Can Be’ of het grootse ‘What I Want to Know’ dat klinkt als een bigband compleet met blazers was, het past allebei bij PennyLeen. Af en toe sloegen de zenuwen toe, zo vergat PennyLeen spontaan een deel van de tekst in ‘My Old House’. Maar dat maakte ze later in de toegift weer goed door het nummer speciaal voor haar vader nog een keer te spelen.
Een van de hoogtepunten was ‘Without Remorse’. De band kroop dicht bij elkaar om het lieve en kleine liedje te spelen. Met slechts bas, gitaar, steelguitar en percussie zette de band een lieflijke sfeer neer en natuurlijk was daar die prachtige stem van PennyLeen, klein en kwetsbaar. ‘Not Good Enough’ was een volgend hoogtepunt. Niet klein en lieflijk maar groots en bombastisch. Hier glorieerde Pennyleen’s powervoice. Samen met een koor vol vrienden en bekenden speelden de vocalen de hoofdrol. Een ander hoogtepunt was een duet met Jan Dulles, het rijk georkestreerde ‘Help Me’.
De avond zou geen albumpresentatie zijn zonder bedankjes en het een voor een voorstellen van de muzikanten die bijgedragen hebben aan het tot stand komen van de plaat. Een imposant gezelschap vult het podium en neemt de staande ovatie van het publiek in ontvangst. Na een (foutloze) herhaling van ‘My Old House’ op speciaal verzoek van Pennyleen’s vader barst opnieuw een minutenlang aanhoudende staande ovatie los.
PennyLeen heeft haar nieuwe album met een knalfeest aan het publiek gepresenteerd. Het is slechts afwachten tot deze diva een zaal in jouw buurt zal bezoeken.
Foto’s (c) Marscha van Druuten