Welkom op het zonovergoten park Bekkerveld, midden in de bewoonde wereld van Heerlen. Aan de rand van het ParkCity Live festival een paar bomen voor wat schaduw, een grote tent voor de dance acts en een bescheiden tentje voor de lokale en beginnende bands alsmede een indrukwekkend hoofdpodium sieren het terrein. Verder kenmerkt het 2-daagse festival zich door de ruime aanwezigheid van kindervermaak. Van de nodige snoepkramen, tot speeltoestellen, knutselhoek tot een heuse muziekschool. Je kunt tenslotte niet vroeg genoeg beginnen.
“Alles komt samen op ParkCity Live. De beleving van muziek, het mysterie van kunst & cultuur, aandacht voor jong talent en de verrassing van het onverwachte in één dynamisch openluchtfestival. Twee dagen vol avonturen en ontdekkingen, waar gevestigde namen, actuele trends, entertainment, het rijke popverleden of juist ondergrondse ontwikkelingen voorbij komen”. Aldus de organisatie.
Op de eerste dag was Blaudzun de eerste grote naam op het hoofdpodium. Lekkere zomerse rock met een dosis percussie. Het werkte aanstekelijk en het publiek had al snel de handen op elkaar. De picknickkleedjes werden vervolgens verlaten toen de Flogging Molly-fans zich richting de hekken begaven en hoopvol wachtten tot een van de weinige buitenlandse acts het hoofdpodium zou betreden. Deze Amerikaanse folk-punkband met Ierse invloeden zette de hele wei in beweging. Bierregens dalen neer tussen de zonnestralen. Stilstaan was geen optie. Voor de jongere jeugd was het vervolgens tijd voor de jongens van Broederliefde! Razend populair zijn ze, Emms, Jerr, Sjaf, Edson en Mella uit Rotterdam. Gewapend met confetti en CO2-kanonnen veroverden ze met gemak het festival tot de geluidstoren.
Wat meer voor iedereen was, was de later aan de line-up toegevoegde Belgische inbreng Milow. Het festival was toe al uitverkocht. Daar waar bijvoorbeeld Flogging Molly nog kon rekenen op hun toegestroomde schare fans moest Milow het publiek veroveren zonder hulp van fans. Ondanks dat omarmde men Milow en werd het ook met hem een heerlijk muzikaal feestje. Langzaam werd het avond en maakte de brandende zon plaats voor een koel briesje. Hoewel Di-rect keihard speelde was ook nu weer tussen de rustige delen door het gedreun van de dance tent te horen. Ze besloten dan ook maar om door te spelen. En dat deden ze. Vol overgave zoals we dat gewend zijn. De hyper bewegelijke Marcel lijkt wel een katalysator voor Spike die naarmate het optreden vordert steeds brutaler werd, met het gooien met gitaren tot gevolg. Gesteund door een blazersensemble werd het een prima show. Dat nog wel even nagalmde. Het moe gestreden publiek had toen nog een act te gaan, De Staat mocht dag één afsluiten. Waarschijnlijk had de hitte en de impact van de voorgaande programmering zijn tol geëist, want halverwege het optreden was het al behoorlijk rustig voor het podium. De Staat toverde een krachtige act uit de hoge hoed met een hypnotiserende lichtshow en een strak optreden.
Dag twee van ParkCity Live begon voor Maxazine in de kleine tent met de laatste nummers van Graund. Het zweet parelde van de gezichten terwijl ze Johnny Cash-achtige nummers speelden in eigen streektaal. Op het stoffige grasveld (of wat er van over was) zorgde Douwe Bob onder het toeroepen van ‘lekker ding’ dat het hele veld in beweging kwam. Hier en daar werden de heupen wat losser. Het optreden was bijna amicaal te noemen. Hij pakte vlug even de tijd om een tekening uit het publiek op te halen. Toen hij gekscherend riep dat je best wat uit mocht doen, kreeg hij slechts een paar sokken toegeworpen. Dit belette hem echter niet om zijn bandleden van shirt te ontdoen om tenslotte onder gillende belangstelling ook zijn eigen T-shirt uit te trekken.
Het was gelukkig al wat koeler dan de dag ervoor. Dit kwam ten goede aan de opzwepende klanken van de Catalaanse ska- en rumba band, La Pegatina. Wat een feest! Natuurlijk wel op zijn Hollands. En ja, daar hoorde natuurlijk ook een polonaise bij. De taalbarrière stond niets in de weg. Tot ieders verrassing (hoewel ze dit o.a. ook al Pinkpop 2013 deden) werd wel opeens “Er staat een paard in de gang” ingezet. Na deze opvallende beleving was het tijd voor de oude rockers van The Golden Earring. Daar waar ze drie jaar geleden (Barry Hay meende 5 jaar) hier als tamme lammetjes leken te spelen, zat er deze keer weer vuur in de in 1969 opgerichte band. Met de gebruikelijke flair (gitaar- en drumsolo) brengen ze ‘Radar Love’ tot leven en kon het publiek heerlijk meebrullen met klassiekers als ‘When the lady smiles’ en ‘Going to the run’. Met Cesar op de troon staat de Golden Earring nog altijd zijn mannetje, maar zal het me benieuwen of ze straks in de Ziggo weten te verrassen.
Na muziek voor de “oude jeugd” werd voor de afsluiting van het festival weer gekozen voor een act die meer aansloot bij de jongeren, namelijk De Jeugd van Tegenwoordig. Hoewel het in het begin leek of het een spectaculair optreden zou worden met CO2-spuiten en vlammenstalen, bleken alleen op het einde de CO2- kanonnen een keer gebruikt te worden en bleef het bij slechts één schot confettislierten. Het vuurwerk moest uit de teksten komen. Het beukte hard en hield het uitgelaten publiek volop in beweging.
ParkCity Live was wederom een heerlijk familiefestival met een zachte G en harde klanken. De volgende editie zal plaatsvinden in het weekend van 30 juni en 1 juli 2018.
Foto’s (c) Marcel Hakvoort / Maxazine
