Nahko and Medicine for the People was een van de artiesten die dit jaar speelden op het podium in het Amsterdamse Bos theater. Ieder jaar is er in de zomerperiode iedere week een artiest die op het podium mag spelen deze fenomenale locatie in de Amsterdamse Bossen. Zoals frontman Nahko Bear het zelf zijn “We were talking all day about how amazing this place is. So beautiful and even those airplanes that fly by every couple of minutes don’t crush the vibe of this place. We are really grateful to be here.”
De meeste artiesten moeten de eerste paar minuten van een live optreden hard hun best doen om het publiek voor zich te winnen. Niet Nahko and Medicine for the People, zo blijkt. De band heeft nog niet een heel groot bereik in Nederland, maar het publiek wat er was die avond wist blijkbaar wat ze konden verwachten. Al tijdens de intro tune, nog voor dat de band überhaupt een noot had gespeeld, barstte het publiek al in een oorverdovend applaus uit. Opvallend was dat er een heel divers publiek op af was gekomen. Hipsters waren er in alle verschillende soorten en maten te bekennen, maar ook oudere echtparen en kinderen hadden zich op een van de plekken op de tribune genesteld. Jonge stelletjes dicht tegen elkaar gedrukt onder een deken, tot aan een wat oudere man die zich bezig hield met het maken van bellen met een flesje bellenblaas.
“Aloha!”, zo begroet Bear zijn publiek tijdens het intro van ‘Directions’. Het is een nummer dat relatief rustig begint, maar al gelijk voor een harmonieuze sfeer zorgde. Halverwege het nummer bouwt zich een instrumentale climax op, waar het publiek zich volledig in mee liet gaan. De klik tussen de band en het publiek was er al vanaf de eerste seconden en even leek het alsof het concert niet beter kon worden dan dat het dat was tijdens het eerste nummer, maar zowel de band als het publiek overtrof zichzelf tijdens het tweede nummer. De set overheerste met krachtige meedansnummers als ‘Aloha Ke Akua’, ‘Warrior People’, en ‘Risk It’, ‘Black As Night’, maar kreeg het publiek ook ademloos tot stilstand toen violist Tim Snider een, bijna zeven minuten durende, instrumentale intro speelde van ‘Great Spirit’ waarbij hij letterlijk zijn strijkersstok stuk speelde.
De weken voorafgaand van het optreden van Nahko en Medicine for the People stond Amsterdam in het teken van homoseksualiteit en natuurlijk de Gay Parade. Het voelde alsof Nahko and Medicine for the People nog bij dit festijn hoorde, omdat het perfect aansloot bij de boodschap die Amsterdam, maar ook de rest van Nederland op dat moment wilde overbrengen. Heb de ander lief en wees wie je bent. Het maakte niet uit hoe je eruit zag. Iedereen accepteerde elkaar en je zag vreemden een eenheid vormen terwijl Bear en zijn band een muzikaal sterk front vormden. “You don’t have te be afraid of your own life. Why don’t you just say hi there to a stanger?”, aldus Bear. Eenheid en liefde was er al de hele avond te bespeuren en het gehele publiek begon elkaar ineens te begroeten. “I live in a world where policemen easily get away after they’ve shot an innocent person. That’s the world I live in and it should not be happening.” De band speelde vervolgens een nieuw, nog niet uitgebracht nummer, ‘Dear Brother’ over dat de wereld een grote zooi is en dat we niet trots moeten zijn op de grote samenleving, maar dat je wel trots moet zijn op je eigen leven. Je niet bang hoeft te zijn wie je werkelijk bent.
Dansen, meezingen, ontlading tonen en volop genieten. Nahko and Medicine for the People heeft veel nummers waarbij je je helemaal kunt opgaan in positieve emoties. De kracht die zij samen als band hebben is uniek. Iets wat veel artiesten wel hebben, maar moeilijk overbrengen op het publiek.
Het publiek kwam niet voor een goede live show. Al kregen ze dat wel. Het publiek kwam om te uiten hoe ze zijn. Om niet veroordeeld te worden om hoe ze eruit zien en om alle ellende in de wereld even te vergeten. Het gevoel dat iedereen een was en dat alles gelijk was, is iets wat je maar zelden voelt, maar wat Nahko en zijn band met de muziek prachtig weten te creëren. Dit komt mede door te teksten van de nummers die allemaal een prachtig verhaal vertellen. Een verhaal dat door iedereen net iets anders geïnterpreteerd kan worden, maar wat wel iedereen bij elkaar brengt. Een goede live show heeft meer nodig dan alleen een strakke band en een mooie locatie. Het is het publiek dat uiteindelijk een goede live show tot iets magisch kan maken. Iets wat men niet snel zou vergeten. Band en publiek kwamen vanavond volledig bij een en dat is wat live muziek zo geweldig maakt.
Foto’s (c) Armelle van Helden
