Arno mag met recht een rock ’n roll veteraan genoemd worden. Arnaud Charles Ernest Hintjens zoals hij officieel heet bracht half januari met ‘Human Incognito’ zijn 33e studio album uit. Arno begon zijn muzikale carrière als mondharmonicaspeler in 1970 in de lokale muziekscene van Oostende. In 1980 richtte hij samen met Jean Marie Aerts T.C. Matic op, een eclectische euro rockband met een eigenzinnige mix van new wave, blues, funk, hardrock, avant-garde en Franse chansons. Na het opbreken van T.C. Matic in 1986 begon Arno een solocarrière. Onder verschillende namen waaronder Charles et les Lulus, Arno & the Subrovniks en Charles and the White Trash European Blues Connection, maar vooral onder zijn eigen naam bouwde hij een fanbase op van Vietnam tot de Verenigde Staten, maar vooral in Europa.
De kleine zaal van Doornroosje is stijf uitverkocht. Het publiek is nauwelijks jonger dan de ster van de avond. Ik ontwaarde zelfs een plukje barkrukken die de zaal mee in gesmokkeld waren om het concert wat comfortabeler te kunnen beleven. Arno werd begeleid door een topband, die zowel stuwend en krachtig als verstild en dienend konden spelen. De oude meester zelf was in een opperbeste stemming. Hij begroette het publiek met een ironisch: “Ik ben blij dat iedereen betaald heeft”. Als een ware troubadour vermaakte hij het publiek met absurdistische vertellingen over meeuwen, hondjes en tantes met enorme borsten die als inspiratie voor zijn liedjes hebben gediend.
‘Human Incognito’, zijn meest recente album, is een top plaat. Arno onderstreepte vrijwel alle nummers van het album in de setlist van vanavond op te nemen. Een aantal nummers van het nieuwe album behoorden tot de hoogtepunten van de show. Het indringende ‘Oublie Que Je Suis’ maakte indruk. Het beklemmende rocknummer ‘Please Exist’ met de bijna vertwijfelde bede aan god: “Please exist I’m an atheist” deed denken aan T.C. Matic in haar beste dagen. ‘Dance Like a Goose’ is een voorbeeld van Arno’s onnavolgbare poëzie: “Better to dance like a goose then to swim in the booze”. ‘I’m Just an Old Motherfucker’ zou zomaar Arno’s lijflied kunnen worden, het nummer laveerde tussen ingetogen chanson naar rauwe rock net als Arno zelf.
Natuurlijk kwamen ook de klassiekers van T.C. Matic voorbij. Van ‘Que Pasa’ tot ‘O La La La’, Arno legde er nog dezelfde rauwe energie in en de geweldige band stuwde de eurorock naar grote hoogte. De prachtige tango ‘Elle Adore Le Noir’ heeft in meer dan 30 jaar nog niks van zijn zeggingskracht verloren, de rauwe raspende stem van Arno maakte het bijna nog intenser. Het alternatieve Europese volkslied ‘Putain Putain’ was een van de hoogtepunten van de show met een in gewapend beton gegoten ritmetandem en een bijna rappende Arno. De Eurovisie tune op gitaar maakte het feest compleet. Troubadour Hintjens is ook een begenadigd chansonnier. Intieme chansons als ‘Lola etc.’ en vooral het bloedstollend mooie ‘Les Yeux de ma Mère’ waren geen rustpunten maar verstilde hoogtepunten van de show.
De Kinks cover ‘Death of a Clown’ kreeg veel bijval van het publiek. Maar bij de afsluiter van de reguliere set, de Adamo cover ‘Les Filles du Bord de Mer’ ging het dak er helemaal vanaf. Massaal zong en deinde het publiek mee wat Arno deed verzuchten dat hij een “cerebraal orgasme” kreeg. Het ironische reggaenummer ‘Bathroom Singer’ was de ideale afsluiter van een geweldige show. Met “We zijn lelijk maar we amuseren ons” vatte Arno de avond perfect samen.
Arno is een ware rock ’n roll troubadour. Met zijn mix van rock, reggae, blues, tango, chansons en drinkliederen weet hij het publiek te laten zingen, dansen, zich vermaken en te ontroeren. Ook na meer dan 40 jaar op het podium krijgt de oude krijger er maar geen genoeg van. Meer dan 2 uur stond hij op het podium en hij leek er steeds meer zin in te krijgen. ”Je Suis un Vieux Motherfucker” beter kun je Arno niet samenvatten.
Fotografie: Ariane van Ginneke