Voordat de avond begint is er in de circustent de traditionele middag voor de 55-plussers. Een gezellig samenzijn met diverse muziekoptredens waaronder parkfeest openingsact Ben Verdellen. Daar ik me niet mag rekenen tot de 55+ sla ik dit onderdeel van het festival over. Rond de klok van 20.00 uur hebben de mannen van Audio Pilots de eer te openen op het hoofdpodium.
Eigenlijk zouden ze iets eerder afgetrapt hebben in de Circustent, maar aangezien de leden van festivalopener Tamikrest in de file staan, moet de organisatie het blokschema wat omgooien. Audio Pilots staat garant voor het betere rockwerk, maar is mijn inziens een maatje te klein nog voor het grote hoofdpodium. Ik laat me tijdens hun optreden vermaken in de Carrousel, alwaar ‘Strange Comedy’ een erg humoristische visuele show neerzet. Komische illusies, poppenspel en jongleerkunst wisselen elkaar af. Een terechte staande ovatie valt het duo ten deel.
Tijd om eens te gaan buurten bij het Vriendenpodium. Van verre hoor ik al het ratelen van een banjo. Op het podium zie ik vier mannen uit Oregon (USA) die vol overgave een stevige set bluesgrass muziek, vermengt met wat folk- en punkachtige invloeden, spelen. Het jochie dat pal vooraan staat mee te springen werkt aanstekelijk. Tijdens het optreden wordt er aan de zijkant van het podium hardop gepraat. Dat komt die persoon op een volkomen terechte uitbrander van de band te staan. Dit akoestische gezelschap verdient de aandacht.
Terug in de Carrousel tref ik een vette jazz show. De Engelse band met Afrikaanse roots zet een coole performance neer met een tuba en sax in de hoofdrol. Een vurige mix met een Caribische inslag. Onthoud die naam: Sons of Kemet! Voor het grote (jongere) publiek staat strak om 22.00 uur het optreden van Kensington gepland. Dat het een van de populairste bands van dit moment blijkt wel uit de massaal toegestroomde aantal bezoekers. Pal voor het optreden valt, zoals verwacht, de regen met bakken uit de hemel. Het boeit het publiek voor geen meter. Het door Kensington uitgelokte scanderen van: “fok de regen!” blijkt zelfs te werken. Tijdens de inmiddels bekende strakke show, inclusief vuurfontein achter op het podium, wordt het droog. Het publiek tot ver achterin doet vol enthousiasme mee, alsof het een band van wereldformaat is. Aan het einde worden de voorste rijen getrakteerd op regen, een confettiregen wel te verstaan.
Het is nog even wachten tot twaalf uur voordat het uitgestelde optreden van Tamikrest zal plaatsvinden. Op het vriendenpodium speelt een duo uit New Orleans ‘eigenzinnige elektronische feestmuziek’, aldus de beschrijving in het programmaboekje. Ik word echter niet geraakt door het entertainment van Quintron & Miss Pussycat. Ir. Vendermeulen mag de tijd vullen tot het optreden van Tamikrest dat uiteindelijk pas tegen half één zal beginnen. De DJ draait vintage muziek met o.a. ‘Let’s Twist Again’ en ‘(I Can’t Get No) Satisfaction’ en die klanken laten menig toeschouwer niet onberoerd en er wordt hier en daar mee bewogen op het ritme.
De Woestijnblues van de uit Mali afkomstige band Tamikrest is opeens niet meer de opening, maar de afsluiter van deze vrijdag. Hoewel het een logische verandering in het programma is, acht ik het vooraf geplande schema waarin Tamikrest de openingsact was beter. De exotische mix van Afrikaanse muziek met Westerse popmuziek vraagt om aandacht. Persoonlijk heb ik moeite om dat zo laat nog op te brengen. Deze muziek komt beter tot zijn recht in een lekker zonnetje dan met de maan half verscholen achter een nieuwe regenwolk. Ik haak dan voortijdig af. Als ik het terrein afloop hoor ik de doffe beukende bassen uit de Circustent door de nacht golven. Een kleine afterparty? Nee, laat maar.
Foto’s (c) Marcel Hakvoort/Maxazine
