De mannen van Vanderbuyst gaan hard. Niet alleen hun muziek maar vooral hun carrière! De band werd in 2008 opgericht en speelt hardrock op de manier zoals bands als UFO, Thin Lizzy, Van Halen en Deep Purple speelden in de jaren 70 en 80. Het laatste weekend van juli stonden de mannen op het leukste festival van Nederland, de Zwarte Cross in Lichtenvoorde. Maxazine sprak de heren van Vanderbuyst backstage op de Zwarte Cross over (het ontbreken van) groupies, optreden in China en hun toekomstdromen.
Heren, hoe ging het optreden?
We waren blij verrast over de hoeveelheid bezoekers die kwamen kijken. Bij de bands die voor ons speelden, was het veld niet erg vol, maar gelukkig was er bij ons veel publiek. Mooi is het om te zien dat er mensen tussen stonden die onze muziek kenden. Of dat nou de headbangende, uitbundige metalhead is, of een heupwiegend meisje, dat maakt ons niet uit. Het is een bevestiging voor ons om te zien dat mensen genieten van onze muziek. Gaaf ook om te zien dat er in de modder gesprongen, gedanst en gemoshpit werd. Briljant om te zien, en dat moedigen we ook graag aan natuurlijk.
Merken jullie dat zoveel energie vanuit het publiek invloed heeft?
Natuurlijk, hoewel we ieder optreden met overgave spelen. We hebben altijd plezier in het spelen en proberen dit over te brengen op het publiek. En het is altijd gaaf om te zien dat een groep mensen onze muziek kent, daar doe je het immers voor.
Jullie hebben tot nu toe ieder jaar een album opgenomen, komt er voor 2013 een nieuw album uit?
Nee, dat gaat een aantal maanden duren. We hebben plannen voor een écht tof album en hopen op een hogere level daarin. We zijn best kritisch op onszelf en willen echt de tijd nemen voor het nieuwe album. Ook over onze optredens zijn we best kritisch. We proberen de optredens terug te kijken en dan te kijken of er verbeterpunten zijn. Dat houdt ons scherp.
Wie zijn jullie inspiratiebronnen?
Willem: ik heb afgelopen week veel klassieke muziek geluisterd, daar zit zoveel bezieling in! Maar verder luisteren we veel verschillende soorten muziek. Voor Vanderbuyst zijn ACDC, Thin Lizzy en vele andere oude bands inspiratiebronnen geweest. Wij wilden de dansbare metal weer ten gehore brengen. De metal die vroeger nog gewoon in discotheken gedraaid werd en waarop men helemaal uit hun dak ging, zonder dat er elektrische deuntjes door gemixt moest worden. Dat is de vibe die wij willen overbrengen met onze muziek. Tegenwoordig zijn er maar weinig bands die écht goede liedjes schrijven. Het moet allemaal maar zo extreem mogelijk, en dat is zonde. Wij willen terug naar de oude sound.
Jullie hebben zelfs al eens in het voorprogramma van Thin Lizzy gespeeld, hoe was dat?
Het was heel inspirerend, we hebben later nog met de band gesproken. Dat maakt ons wel bewust dat we altijd nog een stapje hoger kunnen, nóg meer zouden kunnen bereiken.
Zijn jullie zo ambitieus?
Natuurlijk zijn we ambitieus, maar we hadden nooit verwacht dat het zo goed zou gaan en dat is alleen maar mooi. Natuurlijk heb je een droom, dat houdt je ook scherp. Zodra je die droom hebt gehaald moet je een nieuwe droom voor ogen houden, dat zorgt ervoor dat je kunt groeien.
Hoe ga je om met de verschillende soorten fans? Jullie hadden net bijvoorbeeld een heel jong meisje bij de merch stand staan.
Vanderbuyst trekt een heel breed publiek. Natuurlijk zijn er de oudere metalliefhebbers die blij zijn met een band met deze oude sound, maar eigenlijk is het ook heel goed dat we jong publiek trekken. Wij proberen altijd een praatje te maken met onze fans, we willen er graag vriendschappelijk mee om gaan, er mee kunnen praten.
Jullie zijn natuurlijk redelijk aantrekkelijke jongemannen, hebben jullie veel groupies?
Als je bedoelt dat er tieten worden geshowd tijdens onze optredens valt dat helaas nog vies tegen. Toch zien we gelukkig wel steeds meer gemengd publiek naar onze optredens komen.
Wat doen jullie liever? Clubtours of festivals?
Het ding met festivals is dat het vaak in het weekend is. Je speelt op een zaterdag en zondag en gaat ’s maandags weer naar het werk. Met een tournee bijvoorbeeld, zit je in een vibe met elkaar, je versmelt. Je verliest connectie met de ‘echte’ wereld en het leven bestaat alleen maar uit spelen. Dat is het fijnst.
Heeft Bidi, jullie boeker, meegeholpen aan jullie succes?
Bidi heeft veel connecties die wij kunnen gebruiken. Voor het uitbrengen van ons eerste album deden we in eerste instantie alles zelf. Naast alle repetities spraken we eenmaal per week af om veel zalen te mailen of we konden spelen. Twee van de drie aanvragen werden geweigerd, maar toch kregen we optredens. Vanaf dat album is Bidi erbij gekomen en heeft hij ons op die achtbaanrit gezet. En hij laat ons behoorlijk wat rondjes door Europa draaien. Wij kunnen gebruik maken van Bidi’s connecties en hij helpt ons bij de promotie. Zo hebben we laatst zelfs een interview gehad met vrouwenblad ELLE. Iets waar we heel sceptisch over waren, maar achteraf erg tof was.
Wat is het meest memorabele wat jullie de afgelopen jaren hebben meegemaakt?
Spelen in China. Dat was een te gek optreden, maar ook wel heel bijzonder. De Chinezen zijn bijvoorbeeld niet gewend om te headbangen, maar doen een soort dans met zijn allen. Er hangt een soort saamhorigheid. Ook zijn de Chinezen erg schoon en netjes, we hebben bijvoorbeeld niemand zien spugen op straat. Wat wij ook bijzonder vonden was het spelen op bijvoorbeeld Hellfest in Frankrijk. We stonden stervensvroeg geprogrammeerd en toch stond er ruim 3000 man helemaal uit zijn dak te gaan, dat geeft ons energie.
Wat zouden jullie echt nog willen doen?
Een live cd opnemen in Japan!
Foto (c) Sander van den Berg