Bij het grote publiek zal Warren Ellis vooral bekend zijn als de rechterhand van Nick Cave. Sinds 1997 maakt hij onderdeel uit van Nick Cave & The Bad Seeds, en los van The Bad Seeds heeft hij ook albums en filmsoundtracks met Cave gemaakt. Nog langer is hij vooraanstaand bandlid in de Australische instrumentale rockband Dirty Three. Minder bekend over hem is dat hij naast zijn muzikale loopbaan ook samen met Nederlandse dierenactiviste Femke den Haas een dierenopvang runt in het Indonesische Sumatra, genaamd Ellis Park. Het is deze activiteit die voornamelijk centraal staat in de documentaire ‘Ellis Park’ van de eveneens Australische regisseur Justin Kurzel, onder andere bekend van zijn verfilming van ‘Macbeth’ uit 2015 en ‘The Order’ met daarin een hoofdrol voor Jude Law.
Weliswaar blijft de muzikale carrière van Ellis niet onbenoemd. De eerste helft focust zich daar voornamelijk op. Opvallend genoeg komt de vriendschap en werkrelatie met Nick Cave eigenlijk vrij kort ter sprake. Meer wordt er verteld over zijn jeugd en muzikale ontwikkeling tijdens een bezoek aan zijn geboortestad Ballarat. Waarbij een bezoek aan zijn bejaarde ouders een ontroerende scene oplevert. Vrij openhartig vertelt Ellis over zijn ouders, en een onverwerkt trauma dat zijn vader tot op hoge leeftijd voor zich heeft gehouden. Iets wat hem uiteindelijk ook heeft gevormd. De documentaire is aan het einde ook opgedragen aan zijn vader die in 2023 is overleden.
Hoewel hij de anekdote over een stukje kauwgum van Nina Simone eerder heeft gebruikt als uitgangspunt voor een boek, blijft het verhaal wel fascinerend. Tijdens een gezamenlijk concert waarbij Nina Simone op dezelfde avond optrad als Cave & The Bad Seeds, maakte zij op een verpletterende indruk. Toen Ellis had gezien dat zij een stuk kauwgum uit haar mond aan de piano had geplakt tijdens het optreden, besloot hij dat stukje vlak na haar optreden van de piano af te schrapen. Het werd voor hem een parel die symbool stond voor zijn leven. Hoe hij net als Nick Cave uiteindelijk uit een leven van verslaving kwam en hoe hij zich verder als muzikant ontwikkelde.
Het zou een uitstekende muziekdocumentaire kunnen zijn. Ware het niet dat het tweede gedeelte zich voornamelijk focust op de dierenopvang. Inclusief interviews met dierenactiviste Femke den Haas en soms schokkende beelden van dierenmishandeling. Natuurlijk is het nobel dat Warren Ellis zich hiervoor inzet. Regisseur Kurzel weet het perfect af te wisselen met beelden van Ellis die viool, piano of keyboard speelt. Warren Ellis heeft natuurlijk ervaring met het maken van soundtracks, en hier wordt bewezen hoe beeld en muziek perfect kunnen samenvloeien.
Toch was het beter geweest als het twee aparte documentaires waren geweest. In een documentaire over Ellis’ muzikale loopbaan had meer kunnen zitten over onder andere de band met Nick Cave, de andere samenwerkingen die hij op zijn naam heeft staan met onder anderen Marianne Faithfull, en de vele filmsoundtracks de hij heeft gemaakt. Een documentaire over zijn dierenopvang had beter op zichzelf kunnen staan. Nu lijkt het er meer op dat er twee documentaires in elkaar overlopen, terwijl er in beiden los van elkaar meer had kunnen zitten. Hoe erg het ook benadrukt wat voor veelzijdig persoon Warren Ellis is.
Regie: Justin Kurzel
Met: Femke den Haas, Warren Ellis
Waardering: 7,0