Na hun veelgeprezen zelfgetitelde debuut uit 2024 keren James Walbourne en Kris Sonne, die nu al enkele jaren samen met Chrissy Hynde ook the Pretenders vormen, terug met ‘Bored Animal’, een album dat bewijst dat garage rock springlevend is. Walbourne, bekend van zijn achttienjarige carrière als leadgitarist bij The Pretenders, toont hier zijn andere gezicht: rauw, ongepolijst en volledig toegewijd aan de primitieve kracht van rock ‘n’ roll. Het duo vormde zich tijdens de lockdown als uitlaatklep voor frustratie en verveling – emoties die perfect weerspiegeld worden in deze 38 minuten durende muzikale uitbarsting.
‘Bored Animal’ is bewust gestript van alle franjes. Geen harmonieën, geen rockabilly-invloeden, geen nummers langer dan vier minuten, alleen pure, onversneden garage rock. Opgenomen in slechts twee weken in Edwyn Collins’ studio in de Schotse Hooglanden en gemixt door David Wrench (Blur, Manic Street Preachers), klinkt het album alsof het door een stalen kam, een gescheurde gokbon en een vettig pindablik is opgenomen. Deze lo-fi benadering is echter geen gebrek aan vakmanschap, maar een bewuste keuze die de rauwe energie versterkt.
Walbourne’s gitaarwerk varieert van scherpe psychobilly-riffs tot vervormde punk-aanvallen, terwijl Sonne’s drumwerk primair en direct blijft. Het duo laat bewust ‘fouten’ staan, omdat daar volgens hen de magie schuilt. Hun geluid doet denken aan The White Stripes op speed, Johnny Thunders in een vervallen kelder, of The Jim Jones Revue in een niet al te schone emmer.
Titeltrack ‘Bored Animal’ opent het album met rammelende gitaren en een breakneck tempo dat de toon zet voor wat volgt. ‘I Fly Planes Into Hurricanes’ is vervolgens een explosief hoogtepunt, een eerbetoon aan de Canadese bergbeklimmer Marc-André Leclerc die zijn leven verloor tijdens het beoefenen van zijn passie. Het nummer pulseert met een verlangen naar bevrijding en zelfverwezenlijking. ‘Johnny Got No Beef’ brengt een meer melodieuze aanpak zonder de intensiteit te verliezen, terwijl ‘Old Romantic’ ons meeneemt naar een donkere onderwereld waar de protagonist ‘vlucht voor een politieagent, pist in een telefooncel en een fles mek steelt van de melkboer’. De teksten zijn slim geformuleerd en voegen steeds veranderende laagjes toe aan de ogenschijnlijk simpele muziek.Het instrumentale slotnummer ‘Gin and Fog’ vormt een perfect contrast met de rest van het album. Met zijn laid-back gitaartonen en met brushes gespeelde drums creëert het de sfeer van een film noir detective die in een speakeasy nadenkt over zijn laatste zaak, een welkome adempauzе na de intensiteit van de voorgaande tien tracks.
Hoewel de minimalistische benadering van His Lordship grotendeels werkt, kan de bewust rauwe productie soms verhullen hoe vaardig beide muzikanten werkelijk zijn. Walbourne’s achttienjarige ervaring bij The Pretenders komt vooral tot uiting in subtiele momenten, maar de constante energie-overdosis laat weinig ruimte voor nuance. Sommige luisteraars zullen mogelijk meer variatie in tempo en dynamiek missen, hoewel dit duidelijk niet de bedoeling van de band is. Daarnaast kan de korte speelduur van 38 minuten het gevoel geven dat je net op gang komt wanneer het album al voorbij is,hoewel dit ook perfect past bij rock ‘n’ roll’s filosofie van ‘leave them wanting more’. Geen album dus voor mensen met ADHD.
‘Bored Animal’ slaagt erin om de belofte van vroege rock ‘n’ roll waar te maken: opzwepende liedjes die niet te lang blijven hangen en de luisteraar achterlaten met een gevoel van verwarring, opwinding en honger naar meer. His Lordship omarmt het idee dat alles vergankelijk is, dus de beste manier om te leven, en muziek te maken, is door de dag te grijpen en je instincten te vertrouwen. Dit is geen retro-hommage aan het verleden, maar een natuurlijke, rauwe uitbarsting die bewijst dat garage rock nog steeds relevant en opwindend kan zijn. Voor liefhebbers van The Stooges, early White Stripes en alle andere ‘beestachtige’ rock is dit een essentieel album dat laat zien waarom sommige muziek het beste werkt wanneer het ongepolijst en instinctief blijft. En wie dit wil voelen moet de band maar eensl ive gaan zien. (8/10) (His Lordship Partnership Ltd.)