De prog rock band Arena werd opgericht door toetsenist/zanger Clive Nolan en Marillion drummer Mick Pointer. Dertig jaar geleden kwam hun debuutalbum ‘Songs From The Lions Cage’ uit. Dit wordt gevierd met een uitgebreide tour door Europa. Hun optreden in De Bosuil (Weert) was op Hemelvaartsdag. Drie kwartier voordat de deuren opengingen, stonden er al fans buiten te wachten. Clive maakte het wachten aangenaam, hij praatte met de mensen die als eerste in de rij stonden. Vlak voordat de deuren om acht uur opengingen, kwam Damian Wilson erbij. Hij begroette de fans bij het naar binnen gaan.
Tegen negen uur was het gezellig druk geworden in de zaal. Een kwartiertje later doofden de lichten en klonk er muziek via een tape. Gitarist John Mitchell en bassist Kylan Amos kwamen als eerste op, gevolgd door Clive en Mick. Zij begonnen met ‘Valley of the Kings’. Het debuutalbum werd dus niet integraal gespeeld. Op het moment dat Damian verscheen, maakte hij meteen oogcontact met de mensen. Zijn zang, en zijn power uithalen, waren (zoals altijd) meteen goed. Ook instrumentaal verliep dit openingsnummer prima, het applaus was terecht. Hierna begroette Damian de aanwezigen heel hartelijk. Als hij op het podium staat valt er altijd wat te lachen, zoals de grap: “We komen aan het einde van de tour, en de band is nog steeds bij elkaar”.
Bedlam Fayre
Er werden nummers van diverse albums gespeeld zoals ‘Paradise of Thieves’ (van ‘Double Vision’) en ‘Bedlam Fayre’ (van ‘Pepper’s Ghost’). Damian genoot van het goede keyboardspel van Clive. Zowel Clive als John hadden hier een aandeel in de zang. Hierna nam Clive het woord, hij vertelde kort over het ontstaan van Arena, dit deed hij met humor. Dit was de “opmaat” voor ‘How Did It Come to This?’.
Ondanks het ingetogen intro, was het fluitspel van Mick nauwelijks te horen. Op het moment dat het tempo in de muziek toenam, begon Mick te drummen. John liet fantastisch gitaarspel horen, dit werd beloond met een extra applaus. Ook op het kalme einde was het fluitspel amper te horen, maar verder was het geluid goed. Het licht was goed verzorgd en sloot aan bij de muziek.
Door de non-verbale communicatie verliepen de vele wendingen in de complexe nummers zeer goed. De bandleden genoten zichtbaar van het optreden. De ene keer vertelde Clive iets, een andere keer Damian. Allebei hebben ze een goed gevoel voor humor, er werd regelmatig gelachen om de anekdotes. Niet alleen door de fans, ook door de bandleden. Het keyboardintro van ‘Moviedrome’ was kalm. In dit nummer had steeds een andere muzikant even een rust. Heel even zong Damian helemaal solo, dit was subliem! De overgang naar een rustig gespeeld deel verliep mooi. Damian ging op de riser van Mick zitten, hij werd begeleid door het keyboardspel van Clive. John had een aandeel in de zang, de samenzang was prima. Weer wist John meningen te raken met zijn gitaarspel. Dat gold ook voor de ingetogen zang van Damian. Deze epic werd heel terecht beloond met een uitgebreid applaus.
Serenity
Zoals verwacht moedigde Damian de mensen aan om “Whoo Hoo” mee te zingen in ‘Time Capsule’. Dit was één van de nummers waarin de bas een belangrijke rol speelde. De toonhoogteverschillen in de drums waren natuurlijk al eerder te horen, maar kwamen ook hier mooi naar voren.
Voor aanvang van ‘The Equation (The Science of Magic)’ vertelde Damian over de pijn in zijn been, hij kon hierdoor niet stagediven of van het podium afspringen. Daarom koos hij een andere route om in de zaal in te gaan en tussen het publiek te zingen. Men kwam ogen tekort, want men wilde zowel naar Damian kijken, als naar de muzikanten op het podium. John en Kylan stonden met de ruggen tegen elkaar te spelen, waarbij ze elkaar probeerden weg te duwen. Ze hadden er duidelijk plezier in. Tijdens een instrumentaal stuk genoot Damian (vanuit de zaal) van het kunnen van de band. Clive droeg het gevoelige, instrumentale ‘Serenity’ op aan Patrick, aan een overleden vriend.
Crying for Help VII
Ook John heeft humor, dat liet hij horen op de manier waarop hij de bandleden voorstelde, vervolgens speelden ze ‘The Tinder Box’, waarvan bepaalde delen heel snel gespeeld en gezongen werden. Clive vertelde dat ‘Life Goes On’ het laatste nummer zou zijn. Hierna zou Arena het podium niet verlaten, een toegift zouden ze toch wel spelen. Maar dit mocht men aan niemand vertellen. Tijdens dit indrukwekkende nummer hadden Clive, John en Kylan de achtergrondzang. Ondanks dat de mannen op het podium bleven, werd er volop “We want more” geroepen!
De toegift bestond uit nummers van ‘Songs from the Lion’s Cage’. Als eerste ‘Solomon’, met zijn rustige start. Tijdens het uptempogedeelte stonden Clive en Kylan dansend te spelen. Tot slot werd ‘Crying for Help VII’ gespeeld, het publiek zong mee met: “Help me, help me”. Dit begon wat aarzelend, maar dat werd later luidkeels. Op een gegeven moment hielden de muzikanten stil, en was er alleen maar zang te horen. Kort na deze energiewisselwerking tussen Damian en het publiek eindigde dit jubileumconcert. Men kon ruim twee uur genieten van de mooie oude en nieuwere Arena-nummers.