De teksten van ons eigen Bløf leiden niet zelden tot vermakelijke discussies en zelfs parodieën, maar over één ding zijn liefhebbers en criticasters het eens: de Zeeuwen steken hun poëtische aspiraties niet onder stoelen of banken. Dat Bløf gelijkgestemde zielen vond in het Amerikaanse Counting Crows, was bijna een organisch gegeven: het moest zo zijn, als twee broers die werden herenigd. Een van de broers was geadopteerd en sprak een andere taal, maar toch begrepen ze elkaar feilloos. Samen namen ze ‘Holidays in Spain’ op, oorspronkelijk afkomstig van het album ‘Hard Candy’. De Zeeuwse formatie voegde enkele Nederlandstalige passages toe die al net zo multi-interpretabel waren als de originele tekst. ‘Er zijn vliegtuigstoelen, miljoenen bijbedoeling.’ Menigeen besloot: het klinkt fraai, maar het is wartaal. Overigens, niks mis met wartaal. In de poëzie is hier zelfs een genre omheen bedacht: atonale poëzie, waarbij abstractie in taal het doel op zich is. Lucebert was de absolute grootmeester van het atonale dichten.
Onverschrokken bij braindrain de schoonprater
Springt van nest naar vogel en blijft opgetogen
In de spaghetti van glossolalie lepelen
Aldus Lucebert.
Counting Crows-frontman Adam Duritz laat zich vanzelfsprekend niet vergelijken met een van de grootste dichters uit de Vijftigers, maar de teksten van de rockers uit de San Francisco Bay Area leiden niet zelden tot de nodige discussie. Zo is er al weken een debat gaande over ‘Spaceman in Tulsa’, de eerste single van het nieuwe album ‘Butter Miracle, The Complete Sweets!’ Gaat die tekst nu over misbruik? Of prostitutie? Volgens Duritz gaat het over transformatie, over hoe muziek iemand ten gronde kan richten, maar ook weer nieuwe hoop kan geven.
Doesn’t anybody wanna be a rock and roll queen?
Leave ‘em laughing when you wanna die
Crazy little dreamer says, “Man, I can’t believe I’m still alive”
Maar wat is er toch met dat Tulsa? Het is een middelgrote stad in Oklahoma die vooral bekend is vanwege de rijke aanwezigheid van olie. De plek wordt evenwel regelmatig aangehaald in teksten, zoals in ‘Tulsa Time’, bekend geworden in de versies van achtereenvolgens countrylegende Don Williams en later Eric Clapton. In dat nummer is de hoofdpersoon op weg naar de vervulling van een grote droom, maar al snel luidt de conclusie dat niemand op hem of die droom zit te wachten. Het is een terugkerend thema in het oeuvre van de Counting Crows: de eenzaamheid van de gedesillusioneerde mens die opnieuw moet beginnen, de droom moet laten varen en terugkeert naar huis, naar uiteindelijk een betere versie van zichzelf. Ja, het was ook het thema in ‘Holidays in Spain’.
Het gaat diep. Daar hebben we dan wel tien jaar op moeten wachten, want het laatste studioalbum van deze band – ‘Somewhere Under Wonderland’ – dateert uit 2014. Dit ‘Butter Miracle, The Complete Sweets!’ is het vervolg op de EP ‘Butter Miracle, Suit One’ dat in 2021 uitkwam en dat vier tracks omvatte: ‘The Tall Grass’, Angel of 14th Street’, ‘Elevator Boots’ en ‘Bobby and the Rat-Kings’. Samen vormden deze songs ’Suite One’, dat nu wordt aangevuld met vijf nieuwe nummers of, beter gezegd: de suite wordt nu voorafgegaan door vijf nieuwe songs. ‘With Love from A-Z’ is de opening en direct worden we meegezogen in de melancholie waar deze groep een patent op heeft, niet in de laatste plaats door het stemgeluid van Duritz die eigenlijk altijd klinkt alsof hij elk moment in tranen kan uitbarsten. ‘I was trying to swim in an ocean of rain. I was hoping to see California again’, begint Duritz aan het album. Prachtige teksten. Daar ligt het niet aan. Niemand die leegte, eenzaamheid en heimwee zo mooi kan bezingen.
Toch lijkt dit ‘Butter Miracle’ niet alle verwachtingen na tien jaar afwezigheid waar te kunnen maken. Sterker: het zal het succes van ‘August and Everything After’, ‘Recovering The Satellites’ of ‘Hard Candy’ beslist niet evenaren. Aan de filosofische teksten zal het niet liggen. Nee, muzikaal biedt het album domweg te weinig. ‘With Love from A-Z’ is een standaard blues, niks meer niks minder. ‘Spaceman in Tulsa’ is een prima, bijna opgewekte rocksong met pakkend refrein. Hetzelfde geldt voor ‘Boxcars’, gebouwd op één lekker riff. De nieuwe single ‘Under the Aurora’ klinkt lekker, mede door toevoeging van strijkers, maar het ontstijgt het niveau van een (betere) popsong niet en dat is toch echt beneden de stand van deze band. Het geheel maakt gewoon te weinig indruk.
Van de vijf nieuwe songs is er slechts één die in de schaduw kan staan van klassiekers als ‘A Long December’ of ‘Goodnight Elisabeth’ en dat is ‘Virginia Through the Rain’. We volgen de persoon die in het lied woont, pakken onze schoenen, lopen de regen in, weg van het hotel, terwijl Duritz die ene regel zingt waar we nog maanden, jaren op kunnen teren, zo mooi: ’The sun undresses the horizon’. Eindelijk weer een song waar in weemoed verpakte herinneringen onder die dikke deken van verstikkende heimwee en wanhoop ons letterlijk naar de strot vliegt. Dit zijn de Counting Crows die we willen horen, inclusief poëtische wartaal. Het blijft echter bij één song.
Al met al levert Counting Crows een album af dat hier en daar wat ongeïnspireerd klinkt. En dat is niets minder dan een teleurstelling na een decennium wachten. ‘Virginia Through the Rain’ maakt veel goed, maar niet alles. (6/10) (BMG)