Het concert van Living Colour in het Openluchttheater Valkenburg op een zwoele zomeravond begon met een lichte tegenvaller. Door technische problemen liep het optreden maar liefst 45 minuten vertraging op. Toch leek dit het publiek van 950 mensen in het uitverkochte amfitheater nauwelijks te deren. De sfeer was geweldig en de verwachting om een Grammy-winnende rockband te zien spelen in een openluchttheater bij zonsondergang zorgde voor een magische ambiance.
Het Openluchttheater Valkenburg heeft dit jaar opnieuw een fantastisch programma samengesteld dat elk jaar weer beter lijkt te worden. Living Colour, die de laatste tijd vaak in Nederland te zien zijn, keerde terug om hun iconische album ‘Vivid’ te vieren. De bandleden betraden het podium en begonnen hun set met de gedrevenheid van doorgewinterde muzikanten, ondanks de aanhoudende technische haperingen. Het publiek werd langzaam maar zeker verleid door hun muzikale goochelkunsten.
Het eerste deel van het optreden was een aaneenschakeling van klassiekers die de handen voorzichtig op elkaar kregen. ‘Middle Man’ en ‘Leave It Alone’ werden met enthousiasme ontvangen, maar het was ‘Bi’ dat echt de vonk deed overslaan. Het niet-bestaande dak ging eraf, en mannen van middelbare leeftijd, met de ervaring van gitaarversterkers die ooit enkel met buizen werkten, speelden spontaan luchtgitaar. Het was een nostalgisch tafereel, een reünie van herinneringen en muziek.
De hits bleven uiteraard niet uit. Het absolute muzikale hoogtepunt van de avond was echter ‘Open Letter (to a Landlord)’. Zanger Corey Glover bewees dat hij niets van zijn oorspronkelijke charisma en zangkwaliteiten had verloren. Zijn stem klonk krachtig en zuiver, en wist het publiek moeiteloos te betoveren. Het was werkelijk schitterend om te zien hoe de band deze deep-cut uit hun oeuvre ten gehore bracht.
Een andere memorabele moment was de drumsolo van Will Calhoun. Zijn indrukwekkende percussievaardigheden brachten het publiek in vervoering en zorgden voor een opbouw naar een climax die zijn weerga niet kende. De band schakelde een versnelling hoger en speelde Limburg uiteindelijk helemaal plat.
Het publiek werd van de banken en aan het dansen gebracht met ‘Glamour Boys’ waarbij goede vrienden van de muzikanten, die de band inmiddels als familie beschouwt, dienst deden als danseressen. De genadeklappen werden uitgedeeld met ‘Love Rears Its Ugly Head’ en ‘Cult of Personality’. Deze afsluitende nummers waren als kersen op de taart; de menigte juichte en zong mee alsof hun leven ervan afhing.
Living Colour kwam, zag en overwon. Ze toonden niet alleen hun muzikaliteit, maar ook hun vermogen om ondanks tegenslagen een weergaloze show neer te zetten. Het optreden in het Openluchttheater Valkenburg was een viering van hun muzikale legacy en een bewijs van hun relevantie in de rockwereld.
Het concert was een waar feest voor de fans en een herinnering aan de kracht van live muziek. Het openluchttheater, omringd door de natuurlijke schoonheid van Valkenburg, bood een perfecte setting voor deze onvergetelijke avond. Living Colour bewees wederom waarom ze een van de meest gerespecteerde bands in het genre zijn. Hun energie, virtuositeit en de interactie met het publiek maakten deze avond tot een muzikaal hoogtepunt van het seizoen.
Na afloop vertrok het publiek met een gevoel van voldoening en een hoofd vol muziek. Living Colour had de lat hoog gelegd voor toekomstige acts in het Openluchttheater Valkenburg. Het belooft een spannend jaar te worden voor dit prachtige podium, dat elk jaar opnieuw weet te verrassen en te bekoren.
Foto’s (c) Jan Vranken