In een dampende avond vol ritmisch vuurwerk vierde Slagerij van Kampen haar 40-jarig jubileum in het betoverende Muziekgebouw Eindhoven in hun thuisstad. Soit, twee jaar te laat, maar door de Corona-perikelen zijn er wel meer jubilea uitgesteld tot men wat meer zekerheid had. Met een indrukwekkende staat van dienst en een unieke stijl die wereldwijd percussiegroepen heeft geïnspireerd, wist Slagerij van Kampen het publiek toch te betoveren met een mix van verleden en heden, kracht en emotie. Want 40 jaar, dat moest een feestje worden.
Opgericht in 1982, heeft de percussiegroep wereldwijd bekendheid verworven vanwege hun unieke en meeslepende drumoptredens. De groep is ontstaan uit de inspiratie van oprichters Willem van Kruijsdijk en Mies Wilbrink, die op jonge leeftijd al gefascineerd waren door de ritmische kracht van de legendarische Burundi Drummers. Van Kruijsdijk’s passie voor percussie leidde tot de oprichting van Slagerij van Kampen, vernoemd naar een fictieve slagerij uit een album van Kuifje. Al snel groeide de band uit tot een fenomeen binnen de Nederlandse muziekscene en begon ze internationale erkenning te krijgen. Soit, al jaren maken Willem en Mies zelf geen deel meer uit van de live-optredens van de Slagerij, maar componeren ze terwijl ze het drumgeweld on stage overlaten aan hun opvolgers. Na enkele wisselingen bestaat de groep nu uit percussionisten Olaf Fase, Clara de Mik, Boudine van Slobbe, Johan Boere en Robin van Vliet, waarbij die laatste ook keyboard, basgitaar en flamencogitaar speelt.
Het kenmerkende geluid van Slagerij van Kampen wordt gekenmerkt door synchrone drumritmes, krachtige percussie en een ongeëvenaarde energie die het publiek meesleept. De groep put uit een breed scala aan invloeden, variërend van tribale ritmes tot moderne muziekstijlen, en weet deze te combineren tot een uniek en meeslepend geluid. Gedurende hun meer dan 40-jarige carrière heeft Slagerij van Kampen talloze hoogtepunten bereikt, waaronder het winnen van een Edison Award, het behalen van een gouden cd, en het optreden voor Nelson Mandela. Daarnaast hebben ze talloze theater- en festivaloptredens over de hele wereld verzorgd, waarbij ze steeds weer het publiek weten te betoveren met hun meeslepende liveoptredens.
Het optreden opende met ‘Sign Language’, een krachtig statement van wat er zou volgen. De drums, vaak synchroon bespeeld door de meesterlijke handen van de bandleden, creëerden een hypnotiserend effect dat het publiek meteen in de ban hield. Dat kwam perfect samen in het eerste nummer dat de groep ooit schreef, ‘Watusi Warrior Drums’, geheel in de uni-solo sound van de Burundi Drummers. Geheel synchroon bracht het viertal de sfeer van de Slagerij weer. Ze bracht de tribale essentie van Slagerij van Kampen naar voren, waarbij het publiek werd meegesleept op een opzwepend ritme dat voelde alsof het rechtstreeks uit de savannes van Afrika kwam. ‘The Hunt’ voegde een element van spanning toe, met snelle ritmewisselingen die de luisteraar op het puntje van zijn stoel hielden.
‘Call me a train’ was precies wat het nummer aangaf, een ritmische benadering van een oude stoomlokomotief, die door de vijf voortvarend werd vormgegeven. Een sterk nummer en een van de hoogtepunten van de avond. Ritmisch gedreven, met soundeffects à la Kraftwerk door Van Vliet achter de keyboards. De verrassing van de avond kwam echter toen Slagerij van Kampen een eerbetoon bracht aan het wellicht eerste communicatiemiddel ter wereld, de Logdrum. Clara de Mik bracht het nummer met de juist erg Nederlandse titel ‘Na regen komt zonneschijn’ solo in minimalistische versie, voor op het podium. Het was een meeslepende ervaring waarbij het verleden en het heden samensmolten in een gedreven explosie van energie en emotie waarbijnde Afrikaanse zon neerdaalde uit de nok van het Muziekgebouw. En ook bij ‘Door to the sea’ werd er overgestapt naar andere percussie dan de standaard drumkit, waarbij de djembé een belangrijke rol vertolkte. En met ‘La Tribu Humana’ van het Edison Award winnende ‘add+up+to+the+actual+size’ uit 1999 was de eerste set rond, gezien ook de openingstrack van dat succesalbum kwam.
Na een korte pauze betrad de band opnieuw het podium voor de tweede set, met direct het energieke ‘Hard Bizkids’, opgevolgd door het geweldige ‘Man in the Square’ (ook wel ‘A Dance in the Nude’ genoemd), maar ook het Oosterse ‘Alaoui’ en ‘Travel Light’, waarop Boudine solo de duimpiano besleepde, lieten de veelzijdigheid van Slagerij van Kampen’s repertoire horen. Het publiek zat ingetogen en aandachtig in de stoelen, volledig ondergedompeld in de magie van het moment.
Het hoogtepunt van de avond kwam met het epische ‘The Mountain to Mohammed’, een meeslepende reis door verschillende culturen en ritmes, die de grenzen van het genre overschreed en het publiek verbaasde met zijn complexiteit en schoonheid. Het nummer werd goed gebruikt om nogmaals met alle geweld de drumcapaciteiten van de percussionisten tentoon te stellen. Strak en hard. Als kers op de taart kwam de band terug voor een welverdiende toegift, waarbij ze het publiek trakteerden op een laatste explosie van ritmische energie die nog lang nadreunde in de harten van de aanwezigen.
Het optreden van Slagerij van Kampen in het Muziekgebouw Eindhoven werd zodanig een heerlijke avond die de rijke geschiedenis van de band vierde. Hun 40-jarig jubileum mag dan wel voorbij zijn, maar de magie van Slagerij van Kampen zal nog lang blijven nazinderen in de hoofden en harten van hun fans.
