Met optredens waren de Stones afgelopen twee decennia niet bepaald van het podium verdwenen. Maar nieuw materiaal kwam er na ‘A Bigger Bang’ uit 2005 maar mondjesmaat. In 2012 kregen we dan twee nieuwe tracks bij een verzamelalbum ter ere van hun 50-jarige bestaan en tijdens de pandemie was daar opeens het overigens steengoede ‘Living In A Ghost Town’. Tussendoor was er nog wel het coveralbum ‘Blue & Lonesome’ met bluescovers in 2016, maar nu is er na 18 jaar weer een nieuw album met daarop 11 nieuwe nummers en een cover.
Sinds ‘Voodoo Lounge’ uit 1994 leek Don Was de vaste producer van de Stones te zijn geworden, maar nu heeft hij plaatsgemaakt voor de veel jongere Andrew Watt, bekend van zijn werk met Justin Bieber en Miley Cyrus, maar ook met andere rockveteranen Ozzy Osbourne en Iggy Pop. Het blijkt een gouden greep, want de frisheid en het enthousiasme spatten van de nummers af. ‘Angry’ was dan een aardige eerste single, maar de tweede soulvolle single ‘Sweet Sounds Of Heaven’ met Lady Gaga en Stevie Wonder was veel sterker. Wie gelooft na het luisteren van dit nummer nog dat Mick Jagger 80 jaar is, en niet per ongeluk 40 jaar is gebleven?
Het is net alsof ze ervoor hebben gekozen om op ‘Hackney Diamonds’ de beste ingrediënten uit hun 60-jarige carrière samen te voegen. Zo had de semi-akoestische bluestrack ‘Dreamy Skies’ ook gepast op ‘Let It Bleed’ naast de Robert Johnson cover ‘Love In Vain’ op dat album. Het punknummer ‘Bit My Head Off’ (met Paul McCartney op bass) en het disco getinte ‘Mess It Up’ passen in de stijl van ‘Some Girls’ waarop de Stones in 1978 bij deze stijlen die toen in de mode waren probeerden aan te haken. Maar in ‘Depending On You’ en ‘Whole Wide World’ (een sterkere rocker dan ‘Angry’) klinken ze juist als een jonge rockband van nu.
Vrij jeugdig en fris klinken de Stones na al die jaren dus op ‘Hackney Diamonds’. Maar tegelijkertijd omarmen ze hun leeftijd. Drummer Charlie Watts overleed twee jaar geleden, maar op ‘Hackney Diamonds’ is hij nog op twee nummers te horen. Waarbij vooral ’Live By The Sword’ bijzonder is, want daarop speelt ook oud-bassist Bill Wyman mee. Een reünie van de klassieke bandbezetting, aangevuld door Elton John op toetsen. Het is alsof we de band van het album ‘Black & Blue’ uit 1975 weer horen.
Juist met de enige cover op het album trekken ze de lijn van hun sterfelijkheid op. Als afsluiter horen we enkel Mick Jagger en Keith Richards het nummer spelen waar de band hun naam aan heeft te denken: ‘Rollin’ Stone’ van Muddy Waters. Het zou een perfecte afgeronde cirkel zijn van hun loopbaan als dit hun laatste album zou zijn. We hopen het natuurlijk niet, en de Stones hebben het zelf nooit over stoppen gehad (ondanks dat de media dit al 40 jaar beweerden bij iedere tournee). Maar ‘Hackney Diamonds’ zou wel de perfecte finale zijn waarop ze perfect de ouderdom weten te combineren met jeugdige frisheid. (9/10)(Polydor)
