ParkCity Live is al 11 jaar een begrip in Heerlen, Limburg en ver daar buiten. Met een eigentijds en soms een tikkeltje eigenwijs aanbod werd afgelopen zaterdag 1 juli één groot feest. Er was over het hele terrein veel te ontdekken, zowel voor jong als oud. De eerste van de twee dagen bood een sterkte line-up van gevestigde namen, actuele trends en entertainment. Alles kwam samen in hartje Heerlen. Op een klein buitje na was het vooral een uiterst aangename temperatuur dat het bomvolle park deugd deed. In de tent van Lex kon je excentrieke acts aanschouwen. In de uitpuilende tent van de Dance Area heerste een klamme, broeierige temperatuur, maar dat boeide de feestende massa niets. Op sommige momenten, bijvoorbeeld tijdens Gerard Ekdom, was binnenkomen geen optie meer. Het publiek stond ver buiten de tent te proberen een glimp van het feestje binnen op te vangen. Maxazine koos ervoor om de aandacht te richten op de acts op Main Stage.
De als avontuurlijk omschreven songwriter en componiste Elle Hollis uit Nederland had de eer om het festival te openen. Waarna het achtkoppige Spaanse beest Muyayo Rif met een ruige mix van ska, latin en punk het vollopende veld mocht opwarmen voor een lange dag vol muziek en vertier.
Het optreden van Ronnie Flex & The Fam werd, ik zou bijna zeggen uiteraard, vooral bezocht door de vele jonge meiden die in het park aanwezig waren. Allemaal probeerden ze aandacht te krijgen van ‘hun’ Ronnie. Ronnie was toch vooral gericht op het optreden en leek er af en toe met zijn hoofd niet bij. Hij trachtte aandacht te krijgen door te roepen: “Hoe is het in de zaal?” Maar dat klonk toch wel wat vreemd als je in de open lucht aan het optreden bent. Gelukkig had hij dat ook vlug zelf in de gaten. Ook het feit dat hij er net op tijd achter kwam dat hij voor wat betreft zijn optreden nog 20 minuten te gaan had en dus nog niet aan het laatste liedje kon beginnen maakte het verder degelijke optreden toch wat ‘ongemakkelijk’.
Van een heel ander kaliber zijn de mannen van Tower of Power. De in 1968 door Emillio Castillo en Stephen Kupka opgerichte band uit Amerika kent logischerwijs inmiddels een andere samenstelling als vroeger in de jaren 70 toen de band op z’n hoogtepunt zat. Onder leiding van leadzanger Marcus Scott lieten ze horen en voelen dat hun funk- en blueszielen nog lang niet verloren zijn gegaan. Sterker nog, ze zijn springlevend. Bekende hits zoals ‘What Is Hip?’ en ‘Soul Vaccination’ klonken als vanouds. Helaas was er voor deze top act minder belangstelling, maar de waardering was er niet minder om.
Hopelijk had de jeugd, die tegen het einde van hun optreden langzaam weer naar voren kwam, toch nog wat opgepikt van deze soulband. Het werd inmiddels tijd voor publiekslieveling Antoon. Menig spandoek werd de lucht in gehouden. Vele verzoekjes om foto’s, meezingen en handtekeningen vlogen ‘m zowat om de oren. Ondanks de vele rookeffecten, vuur en confetti leken veel gillende meiden toch maar oog te hebben voor slechts alleen zijn jeugdige charisma. Luidkeels werd er meegezongen met hits als ‘Vluchtstrook’, ‘Olivia’ en ‘Hallo’.
Een gewaagde overgang was het naar de, als huisband van ParkCity Live aangekondigde, symfonische rocksensatie Within Temptation. Het jeugdige publiek trok zich weer wat terug op het veld en de “zwarte T-shirts” namen hun plaats in vooraan. Zoals gewend van Sharon en haar mannen was dit optreden wederom een energieke show met de nodige projecties, rook en vlammen. Ze kregen de handen tot ver achterop het veld op elkaar. De apotheose met ‘Mother Earth’ was een heerlijk einde van dit daadkrachtige optreden.
Moeder aarde liet meteen daarop iets van zich weten door een kort maar hevige regenbui. Een klein halfuurtje later was het alweer droog en konden de poncho’s uit. Son Mieux, in 2017 ook al eens te gast, is dé dynamische festivalband van dit jaar. Het speelplezier spatte er vanaf. Laat daarbij een fiks aantal opblaasbeesten los in het publiek en je hebt een feestende dansende massa.
Ook The Dirty Daddies waren al eerder te gast en mochten deze innoverende dag deze keer afsluiten. Deze party animals weten hoe ze een publiek moeten bespelen en kunnen met gemak een festival plat spelen. Ondanks dat het voor veel bezoekers een lange dag was geweest lukte dat met hun tomeloze stootkracht met flair.
Foto’s (c) Marcel Hakvoort
