Het valt niet mee om je als Engelse zangeres te onderscheiden van de rest van het opkomende talent waarmee het Verenigd Koninkrijk gezegend is. Olivia Dean is het echter al aardig gelukt.
Vorig jaar stond ze in het voorprogramma van Jordan Rakei en was ze ook te zien op Down The
Rabbit Hole. De zangeres en singer-songwriter uit Oost-Londen vierde onlangs haar 24ste verjaardag en afgelopen maandag stond ze als hoofdact in een uitverkochte Tolhuistuin a.k.a. Paradiso Noord.
Op 14-jarige leeftijd begon ze met het schrijven van liedjes en toen ze werd aangenomen op de
befaamde BRIT School (Amy, Jessie J, Raye, Katie Melua)) was ze in de zevende hemel. Op die
muziekopleiding voelde ze zich als een vis in het water en kon ze haar talent verder ontwikkelen.
Een paar jaar later bracht ze al haar eerste drie EP ’s uit, die eigenlijk geheel in het teken stonden
van haar prille liefdesleven. Dat leverde songs op die voornamelijk onderwerpen als verliefdheid,
onzekerheid en hartzeer als thema hadden. Het was dan ook niet raar dat de lange rij voor de
Amsterdamse concertzaal voornamelijk uit jonge meiden en dames bestond.
Haar vierde EP ‘Growth’ kwam grotendeels tot stand tijdens de pandemie. In deze periode leerde ze
noodgedwongen naar binnen te kijken. Naar binnen, naar haar eigen ik en dat leverde groei op.
Niet alleen groei maar ook geduld, dankbaarheid, waardering en kompassie. In de Tolhuistuin
straalde ze dat ook uit en om het podium wat huiselijker te maken had ze een gezellig tapijtje
uitgerold onder haar microfoonstandaard. Met de puurheid van Alicia Keys en de openheid van
Adele speelde ze, na een compleet uitverkochte U.K.-tour, haar eerste concert op het Europese
vasteland in de Tolhuistuin.
Een klein uur ervoor had haar vriendin Rosie Alena een half uurtje de tijd gehad om het publiek wat
op te warmen met dromerige popliedjes onder begeleiding van een gitarist. Dat deed ze niet geheel
onverdienstelijk, maar het optreden was te tam om van een goede warming-up te kunnen spreken.
Rond half negen stapte Oliva Dean het podium op. Er werd een kort filmisch intro ingezet dat de
inleiding vormde naar haar single ‘UFO’ die begin dit jaar uitkwam. Het gebruik van de vocoder gaf
de song nog net een beetje een sci-fi kick, maar door de minimale en ingetogen instrumentatie klonk de track toch intiem en liefelijk. Daarna volgde al snel ‘Echo’ van haar tweede EP ‘What Am I Gonna Do On Sundays?’. En ja, als je er dan meteen, heel verrassend, een Erykah Badu cover achteraan gooit, dan krijg je de zaal wel in beweging. Later volgde er ook nog een cover van Kelis en daarmee liet ze overduidelijk horen uit welk vaatje ze tapt, maar ook Paul Simon, Carol King, en Amy zijn een inspiratiebron geweest. Dat in combinatie met haar schrijverstalent, leverde maandagavond een mix op van hedendaagse muziek die doordrenkt was met een flinke scheut nostalgie, maar ook met Bossa Nova en Dance.
Op het live album dat na de pandemie werd opgenomen in het Jazz Café in Londen is goed hoorbaar hoe authentiek en zelfverzekerd maar ook hoe laid-back en losjes ze op het podium staat. In de Tolhuistuin was de blazerssectie helaas niet van de partij, maar ze leunde lekker in de arrangementen en haar fijne stemgeluid werkte tijdens de ballads bijna kalmerend. Na een gevarieerde en solide set, met onder andere de pareltjes ‘Be My Own Boyfriend’, ‘Reason To Stay’ en ‘Baby Come Home’, liet ze weten dat er een debuutalbum aan zit te komen. Ze lichtte daarvan alvast een tipje van de sluier op met onder andere de track ‘Dangerously Easy’. Uiteraard sloot Olivia de avond af met ‘The Hardest part’, de eerste song die aansloeg bij een groter publiek en waaraan ze veel heeft te danken. Fashion was nooit zo haar ding, maar de laatste tijd beseft ze wel dat kleding een krachtig middel kan zijn. Zelf kiest ze dan wel altijd iets uit dat comfortabel is en lekker zit. In Amsterdam was dat een kort wollen truitje en een super wijde broek.
Olivia Dean hoeft het gelukkig niet te hebben van excentrieke outfits of dure video’s. Haar fijne muziek en prachtige stem zijn opvallend genoeg om gehoord én gezien te worden en ze baant daarmee zelf een weg naar een breder en groter publiek. Later dit jaar, op zaterdag 8 juli, maakt ze haar opwachting op het North Sea Jazz Festival. En dat zegt genoeg.
Foto’s (c) Perrin Oubrie
