Een uitverkocht huis. Dat was hetgeen Lous & the Yakuza en het altijd vriendelijke personeel van de immer top programmerende ‘ de Roma’ in Borgerhout ten deel viel op deze toch weer onverhoeds koude februari avond.
Lous & the Yakuza is het muzikale geesteskind van Marie-Pierre Kakoma. De artistieke duizendpoot maakt een duizelingwekkende versnelling in haar carrière door sinds ze doorbrak met de debuut-single ‘Dilemme’. Daarna volgden releases elkaar in snel tempo op, en Lous & the Yakuza’ s claim to fame werd steeds sterker en niet meer te ontkennen. Eind vorig jaar kwam daar het album ‘IOTA’ bij, waarmee Lous & the Yakuza definitief internationaal sterrendom binnen handbereik lijkt te hebben.
Het is goed te zien dat in de francophone popmuziek de laatste jaren een steeds sterker wordende vertegenwoordiging van jonge, serieuze, erg goede en goed scorende vrouwelijke artiesten zijn opgang doet. Denk aan ook internationaal scorende toppers als Yelle, Juliette Armanet, en Suzane. Lous & the Yakuza spreekt internationaal steeds meer mensen aan met haar aansprekende commercieel sterke combinatie van trap, hiphop, R&B en pop.
Om half negen precies doofden de zaallichten en heel even, gelijk parkieten in een kooi waar een doek overheen wordt gedrapeerd, werd het publiek stil. Daar stond Marie-Pierre op een riser in het midden van het podium en ze begon met ‘ Ciel’, een verstild nummer, afkomstig van haar laatste album. Of ze echt goed bij stem was, is juist bij dit nummer, waarbij veel melodyne techniek, ook live, als stijlfiguur wordt gebruikt, niet goed in te schatten. Een gedurfde opening, die het publiek meteen bij de kladden greep.
Zonder de mensen de kans te geven even naar adem te happen ging ze meteen over in het groovende ‘La Money’. De armen in het publiek gingen omhoog, en men begon mee te zingen. Achterop het podium stonden haar drie Yakuza mannen. Een drummer, een bassist/toetsenist en een toetsenist. De sound was moddervet en goed gemixt. Natuurlijk werd er flink digitaal muziek bijgetankt, waardoor het eindresultaat heel erg goed klonk. Enfin, bij een show als deze zullen er weinig muziekpuristen in het publiek staan. Men komt voor mooie show.
In hoog tempo ging de show door met nummers die verrassend goed samen gingen, en er bij het publiek in gingen als zoete koek. “Kisé” wordt erg goed ontvangen. Het feest is inmiddels al begonnen. Kan hoe Marie-Pierre in haar eentje het grote podium weet te gebruiken. Zingend, reppend en dansend maakt zij in haar eentje de show.
Duidelijk is dat als Lous & the Yakuza nog even kan rijpen en er productioneel meer budget vrijkomt als ze in de toekomst ongetwijfeld de grote arena’s gaat bespelen, dat ze dan ongetwijfeld deze show tot een internationaal topniveau zal kunnen tillen. Nu doet ze alles alleen. Stel je voor hoe dit zou overkomen met een choreografie met meer dansers en een betere lichtshow ? Dat zou van internationaal topniveau zijn. In de basis is het overvloedig aanwezig en aan Lous zelf zal het zeker niet gaan liggen. Wat een talent en wat een power en overtuiging liet zijn zien.
Halverwege de show neemt ze heel even rust en verrast de zaal met een cover van Cole Porter’s ‘ I’ve got you under my skin’ , dat natuurlijk het bekendst is geworden in de versie van ‘Ol Blue Eyes, Frank Sinatra. Het is erg gedurfd om een meer dan 85 jaar oude classic op te nemen in show als deze. Heel erg goed kwam het ook niet uit de verf, maar de bassist mocht even los en Lous & the Yakuza krijgen in ieder geval kudo’s voor het schatplichtigheid tonen aan de muziekhistorie.
Lous & the Yakuza stookten de temperatuur verder op met geweldige vertolkingen van ‘Hiroshima’ , en zeker ook ‘ Téléphone Sonne’ . De schoenen gingen uit bij Marie-Pierre ,en zij vervolgde dansend en radslagen makend haar optreden. Het publiek kon het allemaal niet lang genoeg duren. Maar ook aan deze erg goede show kwam een einde. Nog een keer bracht de band hun beste track ‘ Dilemme’.
Lous & the Yakuza presenteerden een waanzinnig goede show. Deze artiest staat nog slechts in het voorportaal van een carrière die zeker sky-high zal gaan. Op naar de grote arena’s. Dit zal de laatste keer in de Roma zijn geweest, ben ik bang.
