Het is bijna een gezegde geworden dat nog net niet in de Dikke Van Dale is opgenomen: Je hebt mensen die fan van Bruce Springsteen zijn, en mensen die hem nog nooit hebben gezien. Wie geen fan van The Boss is kan soms maar lastig begrepen waar die enorme heldenstatus vandaan komt. Maar zij die Bruce bij ieder concert met open armen ontvangen delen daardoor iets dat verbind. Die verbinding delen die-hard fans Leon Verdonschot en Kluun in hun nieuwe theaterprogramma ‘Bruce & Wij’. Muzikaal worden hun verhalen aangevuld door Stephanie Struijk, Joost Marsman (voormalige zanger van de band I.O.S.) en Dennis Kolen. Deze avond in de grote zaal van TivoliVredenburg, ooit simpelweg Vredenburg geheten. Bruce heeft nooit in deze zaal gespeeld, maar zijn vaste compangon Steven Van Zandt gaf hier in 1983 zijn eerste solo optreden in Nederland (en kwam in 2017 en 2019 terug in dezelfde zaal). Een moment dat door Leon nog werd gememoreerd. Hij bezocht zijn eerste concert van diezelfde Steven Van Zandt een dag later in Geleen als jonge jongen in zijn tienerjaren.
Al gauw bleek in deze show dat de titel werd waargemaakt. Dit is niet de zoveelste tributeshow met liedjes van Bruce, maar heeft als rode draad de rol die zijn muziek speelt in het verhaal van een bijzondere vriendschap van vier mannen. Waarvan deze tour maar twee aanwezig zijn: de gastheren Verdonschot en Kluun. Een derde is Art Rooijakkers doe vanwege herstel na een poliep op zijn stembanden niet aan deze tour kon meewerken. De vierde is de in 2020 overleden Erik van Bruggen. Met z’n vieren bezochten ze tientallen concerten van The Boss, de man waardoor deze heren als vrienden verbonden zijn geraakt in een hechte vriendschap.
Qua setlist heeft het programma overeenkomsten met de opbouw van Springsteen’s eigen concerten. Met ‘Badlands’ (waarmee Bruce in 2016 het concert op het Malieveld begon) werd afgetrapt. Om na een kleine introductie van beiden gastheren een mooie akoestische versie van ‘No Surrender’ in duetvorm tussen Stephanie Struijk en Dennis Kolen voorgeschoteld te krijgen. Het werd (net als een gemiddeld Springsteen concert) ook niet specifiek een greatest hits show, maar ook albumtracks waren zorgvuldig uitgekozen. Als het intieme ‘Independence Day’ van het album ‘The River’. Een streepje voor op Springsteen hadden ze doordat ze het recente ‘Ghost’ van het tijdens de coronapandemie verschenen album te spelen, terwijl Bruce en The E Street Band dit enkel nog hebben live gespeeld voor een tv optreden in Saturday Night Live.
In de verhalen tussendoor wisten Verdonschot en Kluun een goede afwisseling te maken tussen luchtigheid met mooie anekdotes over Erik van Bruggen (zoals hoe hij voor het concert in Den Haag in 2016 vier bussen regelden met Springsteenfans) en persoonlijk vlak. Het verhaal over de laatste levensfase van Erik van Bruggen maakte daarbij veel indruk, waarbij ‘Land of Hope & Dreams’ een andere lading kreeg (Ironisch genoeg het nummer dat Springsteen zelf op 18 juni 2011 zong met gitaar aan het sterfbed van saxofonist Clarence Clemons). Vervolgens had ook de toegift overeenkomsten met hoe Springsteen zijn concerten beëindigd.
Eigenlijk is ‘Bruce & Wij’ niet zozeer een ode aan Springsteen, maar meer aan hoe zijn muziek mensen met elkaar verbindt. Een verbintenis die je voelt wanneer je een concert van hem bezoekt. Mensen die Bruce nooit live hebben meegemaakt is dat fenomeen niet voor te stellen. ‘Bruce & Wij’ weet dat gevoel een beetje te evenaren, en wie weet ook de niet volgelingen van Springsteen te overtuigen.
