Toen Fischer-Z in 1981 met het succesalbum ‘Red Skies over Paradise’ uitkwam had de band van John Watts er wereldwijd al enkele hits en albums opzitten. Met onder andere ‘The Worker’ en ‘So Long’ van respectievelijk ‘Word Salad’ en zeker te benoemen ‘Going Deaf for a Living’ was de sterrenstatus van de band al lang gezet. Toch wordt ‘Red Skies over Paradise’ doorgaans gezien als het signatuuralbum van de Britse band en vanwege het veertigjarig bestaan van dat album – een Coronajaar smokkelen we even mee – tourt Watts met het album solo door West Europa. Donderdagavond was Eindhoven aan de beurt, Muziekgebouw Frits.
Voor de pauze bracht John het album ‘Red Skies over Paradise’ in z’n geheel. Niet integraal maar ook niet op willekeur. In het begin de moeilijkere nummers, aldus John. Niet technisch moeilijk, maar moeilijk omdat de latere nummers door de jaren heen al vaker op de setlist hadden gestaan. Vol voor de leeuwen dus, hoewel Watts de setlist iedere avond wat aanpast… dus of het toeval was of echt, is nog maar de vraag. Maar dat boeide niet, want ook die grootspraak is een van Watts’ handelsmerken.
Watts zat donderdagavond nogal op zijn praatstoel. Zelfs voor hen die Fischer-Z al vaker zagen, want de zanger staat er om bekend dat hij nogal een flapuit is. Verhalen, anekdotes, grapjes en natuurlijk hier en daar een politieke sneer naar het Britse regime; wie er niet van gediend is, moet beter geen shows van Fischer-Z bezoeken. Eindhoven wel, het Eindhovense publiek kende hem wist wat ze kon verwachten en genoot met volle teugen, wachtende op de grote Winterpeen die Watts met regelmaat het publiek in dreigde te gaan gooien.
De zanger haalde Pinkpop aan, verhalen over Berlijn in 1978, zijn ideeen om de Britse Premier boven Iran uit een vliegtuig te droppen, of hem op te vullen en opgezet in een museum te plaatsen aangezien zelfs Thatcher volgens Watts nog een Moeder Theresa was vergeleken met hem, en meer. Wie de muziek weg dacht leek soms op een partijcongress terecht te zijn gekomen. Het is wat Fischer-Z, of beter gezegd John Watts, is. Recht voor z’n raap.
Zoals gezegd werd voor de pauze het complete ‘Red Skies over Paradise’ ten gehore gebracht. Zelfs het volgens Watts door Putin weer relevante ‘Cruise Missiles’. Vuig, hard, en puur, zoals men de New Wave van Fischer-Z gewend is. Niet altijd even zuiver, maar dat is ook nooit het geval geweest bij Watts. Maar hij is er altijd mee weggekomen, zo ook in Eindhoven. Met natuurlijk ‘Marliese’ om even met een hit de pauze in te gaan, sloot hij af. Slim, even de grootste meezinger in het geheugen houdende.
Na een korte pauze vervolgde Watts zijn ‘Red Skies over Paradise’-set, met een reeks publiekslievelingen. Vooraf gevraagd aan het publiek gewoon hetgeen ‘men’ wilde horen. Greatest Hits, maar dan live. The Cure zou het gewoon een toegift noemen, Fischer-Z noemde het de tweede helft, waarin de voorheen genoemde winterpeen ook echt ten tonele verscheen.
Met ‘Destination Paradise’, de sing-along ‘Human Beings’, het verhaal over de tragische dood van een geweldig actrice ‘Tallulah Tomorrow’, klassieker ‘So Long’, ‘Positive Voodoo’ en het met reggae doorspekte ‘Remember Russia’, wellicht wat controversieel op het moment, maar ook het funky ‘Damascus Disco’, ‘One Voice’, dat hij uitbracht als John Watts, ‘Perfect day’, Watts’ eigen prachtige solonummer ‘I Smelt Roses (In The Underground)’ en ‘Further from Love’ werd de tweede set er één om van te smullen. Wat The Rolling Stones enkele jaren geleden deden door het publiek de setlist samen te laten stellen, werd destijds al snel opgepikt door Level 42, en viel ook nu bij Fischer-Z erg goed uit. In solo-setting wist John de nummers tot een hoger elan te brengen. Ook na meerdere keren Fischer-Z als band te hebben mogen aanschouwen, is het hopen dat een solo-, of in het uiterste geval een akoestische tournee, ook in de komende jaren vaker te mogen aanschouwen. Solo wist John Watts Fischer-Z te overtreffen. En dat op een eenvoudige donderdagavond in november.