Fans van The Boss reageerden gemengd toen hij aankondigde dat hij een coveralbum uitbracht met covers van soulnummers uit voornamelijk de jaren ’60 en ’70. Veel fans vinden het een gemakkelijke stap en weinig origineel. Juist nu de wereld in brand staat. Terwijl Bruce in het verleden op dat soort momenten juist altijd met een muzikaal antwoord kwam. Zoals in 1984 met ‘Born In The U.S.A.’ als antwoord op de koude oorlog van dat moment, in 2002 met ‘The Rising’ na de aanslagen van 9/11, ‘Magic’ in 2007 was aan aanklacht tegen de Irak-oorlog, en met ‘Wrecking Ball’ in 2012 liet hij zich fel uit over de financiële crisis. Zelfs bij zijn enige vorige coveralbum ‘We Shall Overcome’ met nummers die eerder waren uitgevoerd door Pete Seeger wist hij het toe te passen op de toestanden van de wereld op dat moment. Maar daarna is Bruce alleen maar gaan terugkijken. De vorige albums ‘Western Stars’ (2019) en ‘Letter To You’ (2020) zijn de teksten van een man die in de winter van zijn leven is.
Tegelijkertijd is de keuze voor een soulalbum eigenlijk niet verrassend voor Bruce. Tijdens zijn tournees met The E Street Band speelt hij regelmatig tussendoor een soulcover (zoals ‘Twist & Shout’ van The Isley Brothers). In 1986 had hij ook een wereldhit met een soulcover: een liveversie van ‘War’ van Edwin Starr. Hij heeft nooit onder stoelen of banken gestoken dat hij een soulliefhebber is, en daarom kun je dit album nu ook zien als zijn eerbetoon aan de soul die ook invloed heeft gehad op zijn carrière.
Want voor soulliefhebbers is de songkeuze namelijk om de vingers bij af te likken. Als eerste single koos Bruce opvallend genoeg voor een obscuur nummer: ‘Do I Love You (Indeed I Do)’ van producer Frank Wilson. De reden dat hij nooit als zanger is doorgebroken kwam omdat hij vlak voor de release van het origineel toch besloot om enkel als producer actief te zijn, en hij bijna alle geperste exemplaren van de single liet vernietigen. Uiteindelijk zag het nummer eind jaren ’70 alsnog het daglicht. Opvallend hoe Bruce het in zijn versie het typische ‘E Street Band’-geluid weet mee te geven. Dit doet hij ook bij de Ben E. King-cover ‘Don’t Play That Song’ en ‘Any Other Way’ van Jackie Shane. Waar de originele nummers rustig zijn weet Bruce de nummers te voorzien van wat meer pit. Bij het zien van de tracklist leek de jaren ’80 hit ‘Nightshift’ van The Commendores een vreemde eend in de bijt te zijn tussen allemaal jaren ’60 en ’70-nummers, maar het nummer past wonderbaarlijk genoeg perfect bij de rauwe stem van Bruce. Het had in zijn versie zo een nummer op zijn eigen album ‘The Rising’ kunnen zijn. ‘When She Was My Girl’ van The Four Tops krijgt bij Bruce zelfs een licht funky sausje.
Andere nummers blijven wel erg dicht bij het origineel, zoals de andere Four Tops-cover ‘7-Rooms of Gloom’ en Jimmy Ruffin’s ‘What’s Become Of The Broken Hearted’, maar het is wel duidelijk met respect voor zijn soulhelden gedaan. Op zijn 73ste heeft Bruce zichzelf allang bewezen en neemt hij zijn hoed af voor zijn soulhelden. De ondertitel ‘Covers volume 1’ doet vermoeden dat Bruce nog een coveralbum gaat uitbrengen. Tja, waarom ook niet? Bob Dylan vulde maar liefst 3 albums met covers van Frank Sinatra. Andere artiesten van zijn leeftijd en ouder gingen zich al veel eerder berusten in het verleden dan dat Bruce dat deed. We mogen allang blij zijn dat hij nog zo actief is en eindelijk volgend jaar weer op tournee gaat met The E Street Band. Waarbij een enkele soulcover van dit album niet zou onderdoen voor zijn eigen werk, omdat hij al regelmatig een soulnummer live heeft gespeeld naast zijn eigen songs. In de jaren dat hij sinds 2016 niet meer heeft getourd heeft hij inmiddels 3 albums uitgebracht met dit album erbij. Benieuwd wat we hiervan eindelijk live zullen gaan horen. (8/10)(Columbia)
