Op het achtste studioalbum van John Legend vat hij zijn rijke carrière samen. Het ietwat gedurfd genaamde ‘LEGEND’ past niet in één hokje. Van soul en R&B tot pop en een poging tot reggae. Alles komt voorbij. Maar dat betekent niet dat de zanger ook in elk genre uitblinkt. Het album zal zeker geen “legende” worden.
John Roger Stephens heeft al bij de start van zijn carrière de naam Legend aangenomen. Gedurfd. Nu durft hij het aan om ook zijn album ernaar te vernoemen. De verwachtingen zijn hooggespannen. Helaas maakt Stephens deze niet waar.
‘LEGEND’ bestaat uit 24 nummers verdeeld over twee delen: act 1 en act 2. De eerste akte laat John Legend zijn soul- en R&B-kant horen. Met verrassend openingsnummer ‘Rounds’ zet Legend de toon. De vrolijke noten klinken vervolgens door in ‘Waterslide’, een nummer dat niet had misstaan op een van de beste funkalbums van de afgelopen jaren: ‘An Evening With Silk Sonic’.
Dat het de bedoeling was van Legend om te starten met twaalf uptempo nummers, blijkt wel uit de schrijvers en producers die hij heeft ingeschakeld. Onder andere Charlie Puth, Julia Michaels, Ryan Tedder (OneRepublic), Saweetie en JID hebben meegewerkt aan ‘LEGEND’. Dat er aanstekelijke nummers te horen zijn, is dus niet zo gek. Houd de tekst buiten beschouwing en ‘Dope’ is een van de betere nummers. Net als ‘All She Wanna Do’ gemaakt om dit album op radio en afspeellijsten te promoten. En voor de eerste akte zijn dit uitstekende keuzes. Voor de tweede akte zouden andere nummers meer van toepassing zijn.
De piano van de ‘All Of Me’-zanger laat lang op zich wachten. Maar in de tweede akte komt het instrument waarmee hij zo bekend is geworden eindelijk voorbij. Op ‘Memories’ zingt Legend nog eenmaal over de avonturen die hij had voor hij een vaste relatie kreeg en trouwde. Na deze opening wordt een volledige liefdesverklaring richting zijn vrouw Chrissy Teigen bezongen. Onder andere ‘Nervous’, ‘Speak In Tongues’, ‘I Don’t Love You Like I Used To’ en ‘Home’ zijn sterke liefdesballads waar Legend nog wel even op kan teren.
Maar dat zijn liefdesverklaringen niet altijd een schot in de roos zijn, bewijzen ‘Wonder Woman’ en ‘I Want You to Know’. Die laatste is geïnspireerd door reggae. Een van de weinige genres die Legend niet goed staat. Overigens is het aantal nummers, en met name het aantal gelijkwaardige liefdesballads, te groot. De tweede akte is een grote liefdesverklaring die bij zijn vrouw erg goed in de smaak zal vallen, maar bij de algemene luisteraar al snel verveelt.
‘LEGEND’ bevat goede nieuwe nummers van John Legend. Hij neemt je op het album mee door de vele genres die hij sinds 2004 al heeft bewandeld sinds hij uit de schaduw van Kanye West en Lauryn Hill kroop. Maar helaas is dit album met 24 nummers net te lang. De verdeling tussen akte 1 en 2 is duidelijk, maar beide gaan te lang door. Flink snijden in de nummers had van dit album wellicht wel een ‘LEGEND’ gemaakt. (5/10) (Republic Records)
