De Ancienne Belgique in het historische stadscentrum van de federale hoofdstad Brussel liep gisteravond helemaal vol met liefhebbers van wat al 40 jaar tot de ‘betere popmuziek’ gerekend wordt. Begin jaren 80 maakte Joe Jackson, toen begin twintig, furore met zijn opwindende mix van ska, rock, en new wave, gekoppeld aan zijn intelligente, vaak maatschappijkritische teksten scoorde hij met zijn eerste albums ‘Look Sharp’ en ‘I’m the man’ grote hits. Jackson bleek een blijvertje en ontwikkelde zijn sound door tot vaak grote georkestreerde albums met prachtige arrangementen , zoals ‘Body & Soul’ en ‘Big World’.
Zijn laatste album ‘Fool’ dateert van 2019, en de eerlijkheid gebied te zeggen dat de faam van de inmiddels 67 jarige Jackson de laatste twee decennia toch wel wat tanende is. Dat gezegd hebbende was de aangekondigde ‘Sing you Sinners’ tournee voor de liefhebbers een godsgeschenk. Joe Jackson live stond altijd garant voor energieke en opwindende optredens. Zou dat anno 2022 nog steeds het geval zijn?
Aan zijn begeleidingsband zou het in ieder geval niet liggen. Bassist Graham Maybe, die al vanaf dag een in 1979 naast hem op het podium staat verzorgt deze tour de ritmesectie, samen met drummer Doug Yowell, de Amerikaanse sessiedrummer die al sinds 2015 met Jackson tourt, maar daarnaast ook het podium deelde met muzikanten als Suzanne Vega en Sophie B. Hawkins. Op gitaar speelt Teddy Kumpel die ook al sinds 2015 met Jackson optreedt. Een compacte en traditionele bezetting dus, die deed denken aan de beginjaren van Jackson waarbij hij nog geen grote arrangementen maakte.
De AB was tot de nok toe vol voor dit concert. Het was heet, heel heet in de zaal. Voor velen te heet, gezien de verhitte gezichten en vele mensen die toch de uitgang bleven zoeken om af en toe weg te kunnen. De dubbele deuren van de geluidssluizen stonden zelfs vol met mensen, die van daaruit echt geen zicht op het podium konden hebben. je zou er maar gestaan hebben met je dure entreebewijs.
Om precies half negen kwam de band het podium op en begon de instrumenten te stemmen. Het podium was sober ingericht met een doek als achterval, dat mooi was uitgelicht. De flightcases van de apparatuur stonden als decorstukken opgestapeld achter de muzikanten. Sober doch effectief. Deze avond draaide om muziek, niet om dans of show, zoveel werd meteen duidelijk.
Joe Jackson werd met een sympathiek applaus verwelkomd door zijn voor het grootste deel toch oudere fans. Hij ging achter zijn keyboards zitten, waar hij de rest van de avond ook niet meer achteruit kwam en de band trapte af met ‘One more Time’, van zijn debuutalbum ‘Look Sharp’. Wat meteen opviel was dat de stem van Joe werkelijk precies hetzelfde klonk als 40 jaar geleden. Er zit geen sleet op en zijn timbre was geen spat veranderd. De band speelde strak en met deze bezetting zijn de songs van de eerste albums prima te reproduceren. Het eerste deel van het concert wisselde de band drie songs van de beginjaren af met drie tracks van zijn laatste album ‘Fool’. Duidelijk werd dat de mensen voor het oude materiaal waren gekomen. De meest recente nummers werden nauwelijks herkend door de aanwezigen, hoewel een nummer als ‘Big black Cloud’ toch zeker de moeite waard is. ‘Sunday Papers’ bracht de handen goed op elkaar. De band speelde een nieuw, fris funky arrangement van het nummer dat met veel plezier gespeeld werd, met een hoofdrol voor gitarist Kumpel, die de groove extra aanzette met zijn spel. Heerlijk.
Na de eerste zes nummers verlieten de leden van de band het podium. Joe ging een aantal nummers solo doen. Natuurlijk hét moment om wellicht zijn grootste hit ‘Real Men’ te brengen. Toch lukte het Jackson niet om tijdens dit solo intermezzo het publiek goed bij de les te houden. Of het aan de hitte lag, het feit dat mensen naar adem snakkend in de zaal stonden ? Of lag het toch eraan dat Jackson ‘Real Man’ bijna een beetje plichtmatig speelde met een bijna laf sonate achtig arrangementje? Echt spannend werd het niet. Deze tour speelt jackson elk optreden een cover van een artiest die hij zelf leuk vindt. Zo kwamen er bij vorige optredens al nummers van Abba en Joni Mitchell voorbij. In de AB speelde Jackson een mooie versie van het XTC hitje ‘The mayor of Simpleton’, zeker een mooi nummer, maar de herkenning in zaal bleef uit.
Het optreden was inmiddels wat te ver ingezakt en de met de band terug op het podium was de taak dus om het publiek weer mee te krijgen. Jackson schakelde over op wat recenter materiaal. ‘The Blue Time’, ‘Nineteen forever’ en het mooie ‘Blaze of glory’ kwamen voorbij. Hoewel ze goed gekozen zijn uit het latere repertoire, omdat je ze in principe in deze bezetting goed moet kunnen brengen, wist de band het publiek hiermee niet voor zich te winnen. Het bleef moeizaam en hard werken. Het publiek wilde wel, maar er kwam maar geen synergie op gang.
Dat lukte naar het einde toe beter, toen de band weer teruggreep op de eerste twee albums. Met achtereenvolgens ‘Is she Really Going out with him’, een mooie versie van misschien wel het beste Jackson nummer ‘Ít’s different for girls’ en afsluiter ‘I’m the man’ gaf de band uiteindelijk aan het publiek waar dit voor gekomen was.
Als encores kwam als eerste het feestnummer ‘You can’t get what you want’ voorbij. Dit is echt ongeschikt om met een viermans bezetting te spelen. De blazers werden node gemist en duidelijk werd dat Kumpel toch meer een rock dan een jazz of funk gitarist is. De scheurende gitaarsolo was dan wel spectaculair maar deed het nummer geen deugd. Jackson sloot af met ‘Steppin’ out’ een mooi en stemmig einde van een concert waar absoluut meer had ingezeten. Of het de opbouw van de set was, de beperkte bezetting in een aantal nummers of de hitte die iedereen parten speelde, of waarschijnlijk toch een combinatie van al deze factoren. Eenmaal buiten vulden de longen van de bezoekers zich weer met verse zuurstof en kon de contemplatie beginnen.
