Komische duo’s, je hebt ze in vele gedaanten: Laurel & Hardy, Lebbis en Jansen, Van Kooten en de Bie, Beavis and Butt-Head, Basil and Manuel (Fawlty Towers), Arie en Sylvester. Maar nergens wordt de humor gekoppeld aan zulke emotievolle songs zoals Damian Wilson en Adam Wakeman doen. Uniek in de pop- en rockwereld volgens mij. Beide Engelse vrienden zijn even muzikaal getalenteerd en vullen elkaar qua Engelse droge humor prima aan. Het levert een totaalpakket aan een dikke twee uur entertainment op, deze tweede Paasdag in de mooie Mezz in Breda. Zoals trouwens ieder optreden van Damian uitmondt in veel vrolijkheid, hij is dan ook een geboren verhalenverteller. Je zou bijna vergeten dat de muziek en zijn stem toch altijd nog de eerste redenen zijn om een kaartje te kopen.
Waar kennen we Damian van? Hij heeft zijn prachtige strot laten vastleggen op inmiddels zo’n 70 albums, variërend van singer-songwriter tot metal en progrock. Denk aan Ayreon, Maiden United, Threshold, Headspace en tegenwoordig zingt hij in Arena. Zijn maatje Adam is zoon van Rick Wakeman (Yes) en speelde met o.a. Ozzy Osbourne, Black Sabbath, Annie Lennox en Travis. Maar bracht ook al een aantal soloplaten uit. Samen met Damian speelde hij in Headspace en hebben als duo 3 mooie albums ingeblikt: ‘Weir Keeper’s Tale’ (2016), ‘The Sun Will Dance in Its Twilight Hour’ (2018) en ‘Stripped’ (2019). Damian’s laatste solo wapenfeit is het onlangs uitgebrachte ‘Limehouse to Lechlade’ (2021).
Vanavond kregen we een mooie dwarsdoorsnede van zowel hun duo-albums, alsook enkele solo songs en covers. Ondanks dat de zangondersteuning slechts bestond uit piano en akoestische gitaar, werd het toch een afwisselend avondje. ‘Seek for Adventure’ opende de show ingetogen en breekbaar, waarna het eerste verhaal over Damian’s nieuwe leven als veganist de toon zette, nadat eerder Damian al had gehint dat hij de corona verspreid had met zijn verkoudheidje tijdens zijn Mezz-verjaardagsshow in 2019. Adam bleek de perfecte aangever in de spontane bekentenissen van Wilson. Dat nu ook menig nummer onderbroken werd voor een inval dat Damian echt even kwijt moest, was wennen, maar kwam de losse sfeer alleen maar ten goede.
Eerste meezingmoment was Iron Maiden’s ‘The Evil That Men Do’ (in de Maiden United-versie natuurlijk), waarna later Damian’s prachtige ‘When I Leave This Land’ de aanleiding was voor een samenzang. Topper, altijd weer! Ook ‘Headspace’s ‘Soldier’ werd mooi uitgekleed gebracht. De erg fijne titelsong van Wilson’s laatste soloplaat en het gevoelige ‘I Won’t Blame Life’ (van ‘Built for Life’) sloten de eerste set af.
Na twintig minuten bijkletsen opende Wakeman met een solo pianostuk de set. Later deed hij nog een jazz-versie van Sabbath’s ‘Iron Man’. Horen is geloven. De verhalen over Liverpool, geld, Damian’s nieuwe onderkomen (een busje), een kinderstoel op het podium vol vreemde objecten (cadeaus van Adam aan Damian, blijkbaar) en een veel te lang verhaal over een schildpad vulden de songs wederom mooi aan. Persoonlijke favorieten waren het erg fijne ‘Written in Anger’ en afsluiter ‘Life on Mars’ (David Bowie), waar Damian zijn enorme bereik nogmaals etaleerde.
Het geluid was prachtig in balans en de oordoppen hoefden gelukkig een keer niet in. Ook de prima lichtshow hielp mee aan de beleving. Halverwege legde Damain uit dat bezit hem niets deed (“The stage is the only thing I own”). Hij had het niet treffender kunnen zeggen, een geboren entertainer is tie en de combinatie met de iets bescheidenere Wakeman is een gouden zet. Gaat dat zien, je wordt 100% vermaakt, zelfs al zou je de muziek niets vinden. Heerlijk avondje dus, daar in Breda! Bedankt heren, tot de volgende tour!
Foto’s (c) Jeroen Schortemeijer
