Op zondag 20 maart vond dan eindelijk het al eerder wegens corona verplaatste concert plaats van de uit het Franse Biarritz afkomstige band La Femme. De band speelde in het kader van de ‘Paradigmes’ wereldtournee in een lang van te voren uitverkochte grote zaal van de Ancienne Belgique in Brussel.
Met het album ‘Paradigmes’ bouwt de band gestaag verder aan een oeuvre dat steeds meer aanhangers voor zich weet te winnen. Stilistisch is de band moeilijk te vangen. De band speelt een soort van op jaren 80 synth-pop gebaseerde new wave met punk en retro pop invloeden. Soms hoor je flarden van muziek die zo uit een soundtrack van een film van Sergio Leone zouden kunnen komen. Zo hoor je jaren 60 pop of onvervalste jaren 70 punk waarbij gitaar en synthesizers onverwacht door elkaar lopen en zelfs met elkaar duelleren.
La Femme maakte in Brussel geen geheim van hun bedoelingen. Na een intro trapte de band meteen af met drie van hun grootste prijsnummers van het nieuwe album. Het übercoole ‘Nouvelle Orléans’ werd opgevolgd door ‘Le sang de mon prochain’, waarna de band meteen doorpakte met meezinger ‘Cool Colorado’. Het publiek dat zo lang op dit optreden had gewacht had duidelijk zin een feest en liet zich geen twee keer aanmoedigen door de band. Er werd meteen uit volle borst meegezongen en niemand, maar dan ook helemaal niemand kon stil blijven staan.
De band bleef maar in een enorm hoog energieke modus op een tempo van 120 bpm spelen en wist het publiek van tijd tot tijd zelfs in extase te brengen. Ze speelden het dak van de Ancienne Belgique af. ‘Nous Étions Deux’ van het uit 2013 daterende album ‘Psycho Tropical Berlin’ werd opgevolgd door een furieuze versie van de punk pastiche ‘Foutre le Bordel’. De band liet de zaal exploderen. Bierdouches. Het nummer werd door het publiek uit volle borst meegezongen. Op het podium bleek zanger Marlon Magnee volledig in zijn rol te vallen als een soort wederopstanding van Belgisch meest bekende punker Plastic Bertrand. Heerlijk, zo’n band die ook niet vies is van een flinke portie humor in de muziek.
Op geen enkel moment was La Femme van plan gas terug te nemen. De band walste over de zaal heen. Het publiek gaf zich volledig over. Het ene hoogtepunt na het andere bleef maar komen. Hiervoor kopen mensen dure concertkaartjes. Hiervoor willen mensen in de rij staan. Volledige overgave en een band die scheurend, kreunend en woest solerend het publiek alles geeft wat ze in zich hebben. Heerlijk!
‘Antitaxi’, ‘Elle t’aime pas’, ze gingen er allemaal in, als gods woord in een ouderling. Bij ‘It’s time to wake up’ werd de anno nu welhaast profetisch aandoende songtekst achter de band geprojecteerd. Het was het laatste nummer van een legendarisch optreden dat nog heel lang zal na-sidderen in het Brusselse.
Maar of het nog niet genoeg was kwam de band nog eens terug voor de toegiften. ‘Vagues’, een dik kwartier durend muzikaal epos vol met scheurende gitaren en synthesizers die ter hand werden genomen als ware het gitaren. De meest geweldige vergeten sounds uit de late 70 tot en met 90’er jaren lieten de zaal op zijn grondvesten schudden. In afsluiter ‘Tatiana’ bezingt La Femme avonturen met Tatiana in New York en in Las Vegas. Hun tournee brengt hen dit jaar naar al die plaatsen, en als ze zo blijven spelen zullen er nog immens veel avonturen volgen, dat is zeker. La Femme live is niets minder dan een sensatie.
