Vroeger trof je twee typen narren aan het hof aan. Zo had je een grappenmaker met afwijkende geestelijke en lichamelijke eigenschappen en een intellectueel die bewust spotte en invloed had op het gevoerde beleid. Beide typen passen bij het profiel van de Schotse zanger Hamish Hawk en dat maakt hem weer uniek in zijn eigen soort.
Zo wijkt zijn uiterlijke aanwezigheid duidelijk af van hetgeen anno nu de norm is in pop-la-la-land. Zijn voorkomen is onopvallend en nauwelijks herkenbaar als je hem op straat zou tegenkomen. Vergelijk het met een broer van een radio-psycholoog en je zit er niet ver naast. Zijn grootste afwijking is te herkennen in het muzikale meesterbrein waarover hij bezit. Hoe dit brein werkt is sinds 21 september van dit jaar te beluisteren op zijn derde album ‘Heavy Elevator’.
Op het album in kwestie gooit de zanger alle conventies uit de hedendaagse pop/rock-muziek overboord. De muziek is lichtvoetig maar tevens gelaagd en hierdoor complex zonder dat het niet te pruimen is. De teksten zijn zwartgallig maar ook vaak absurdistisch te noemen. Het is kamerpopmuziek van de bovenste plank die ouderwets en vertrouwd jaren’90 aanvoelt maar toch zeker eigentijds te noemen is. Luisteraars zullen al snel de muzikale vergelijking maken met bands als The Smiths, The Veils, Pulp etc.
Een nummer waarin goed te horen is hoe de zanger ons zit te narren is ‘Bakerloo-Unbecoming’. In een stevig rockend nummer bezingt Hawk zijn eigen begrafenis met een ogenschijnlijke onbezorgdheid. De tekst is echter cynisch en een ongemakkelijke ondertoon neemt hoorbaar de overhand. Wat wil Hawk ons hiermee vertellen? Wat bedoelt hij met een national black-out? Dansen we op een vulkaan? Zo ja, welke? Gaat nu eindelijk eens Wall Street crashen? ‘Caterpillar’ is een eigenzinnig nummer over het verlies van controle over zijn leven. Op David Byrne-achtige manier zingt hij over het gevoel dat hij constant getest wordt in het leven zonder dat er enige vooruitgang in komt.
Nummers ‘Calls to Tiree’ en ‘Mauritian Badminton Doubles Champion, 1973’ bezitten de meeste hit-potentie. De laatste van de twee is inmiddels al veelvuldig te beluisteren op het ethernet van overwegend Britse muziekkanalen. In de genoemde nummers laat de zanger zien dat magistrale schrijverskunsten eigenlijk niets voorstellen als deze niet gepaard zouden gaan met evenzo magistrale zangkunsten. De timing waarmee de woorden en zinnen in lijn met de muziek worden uitgevoerd getuigd van uitzonderlijk hoog niveau. Masterclass-waardig! Een uitnodiging voor College Tour zal voorlopig, als gevolg van zijn imago, op zijn adres in Edinburgh niet aankomen. Liever zouden de programmamakers Holleeder voor de tweede keer uitnodigen dan dat studenten daadwerkelijk iets leren.
Hoewel het album ‘Heavy Elevator’ doordrenkt is met vakmanschap, zullen veel luisteraars moeite hebben de nummers mee te kunnen zingen. Het is nog maar de vraag of het grote publiek, in een hands-up-i-love-you-so muziekwereld, deze zogenaamde nargeestige muziek gaat waarderen. Het zou te makkelijk zijn Hamish Hawk te bestempelen als een buitenbeentje-artiest. We hebben het hier over een geniale gek die wel even het album van het jaar aflevert. (9/10) (Assai Recordings)