Vergelijkbaar met The National waren The War On Drugs ook al jaren bezig voordat ze door een succesalbum in grote zalen terecht kwam. Die lijn werd ingezet met het derde album ‘Lost In The Dream’ in 2014. Met het daaropvolgende ‘A Deeper Understanding’ in 2017 werden er grote zalen als de Ziggo Dome bereikt (waar ze op 22 april volgend jaar weer zullen spelen). Beiden albums werden grote successen waarmee The War On Drugs van indieband naar stadionband formeerden. Hoe vervolg je zo’n succes? Een band als Mumford & Sons ging na het grote succes een andere richting op, maar kwam daar keihard van terug. The National wijzigde echter weinig aan hun formule en bleef met hun succes in hetzelfde richting als waar ze vandaan kwamen. The War On Drugs kiezen ook voor dat laatste recept met het nieuwe album ‘I Don’t Live Here Anymore’.
Bij de vorige albums kwamen regelmatig de vergelijkingen voorbij met Bruce Springsteen, Tom Petty, Bob Dylan en Dire Strais. Frontman Adam Granduciel gaat die vergelijkingen ook niet uit de weg en geeft ruimtelijk toe waar hij de mosterd vandaag heeft gehaald. Ook op hun nieuwe album zijn die vergelijkingen niet ver weg. Het opent met de eerste single ‘Living Proof’, een sober nummer dat solliciteert naar mooiste track van 2021. Nog zo’n mooie sobere ballad komt tegen het einde voorbij met ‘Rings Around My Father’s Eyes’. Maar de Springsteen-stadion-rock is ook weer terug te horen in ‘Harmonia’s Dream’ en ‘Wasted’.
Wat misschien is aan te merken is dat het geluid in bepaalde nummers wel heel vertrouwd klinkt. Zo klinkt de laatste track ‘Occasional Rain’ wel heel erg als een kopie van ‘Eyes To The Wind’ van het album ‘Lost In The Dream’. Ook de Big Country achtige single ‘Change’ sluit erg aan op ‘Pain’ van hun vorige albums.
Maar toch voorkomen ze dat het een exacte kopie van hun vorige twee albums wordt met bijvoorbeeld de frisse titeltrack met de vocale hulp van de dames van Lucius, en het wel heel erg jaren ’80 achtige ‘Victim’ dat klinkt alsof het een overblijfsel is van Peter Gabriel’s succesalbum ‘So’ uit 1986.
Hierdoor voorkomen Granduciel en consorten dat het te veel een herhalingsoefening wordt, maar zonder dat ze ermee afschrikken door een totaal andere richting op te slaan. Waarmee ze niet voor gemak gaan van hun succes en proberen mainstream te blijven, maar trouw blijven aan zichzelf. (8/10)(Atlantic)
