Dat Jack Savoretti niet een van de meest bescheiden artiesten is blijkt maar weer eens als hij zelf, in een interview met BBC’s Marc Savage, verklaart dat hij met zijn nieuwe album ‘Europiana’ een volledig nieuwe muziekstroming heeft uitgevonden. Laten we hem snel uit de droom helpen waarin hij nog steeds zit sinds zijn laatste album dat hijzelf ook al zo geweldig vond. ‘Europiana’ is ook weer gewoon dezelfde Jack Savoretti-kitsch. Savoretti beweert in datzelfde interview dat zijn nieuwe album een soort van soundtrack van zijn bevoorrechte leven is geïnspireerd door de muziek van Demis Roussos, Julio Iglesias, Gipsy Kings, Jacques Brel en de Italiaanse disco. Ook dat is goed te horen want het album klinkt, zoals alles van Savoretti, enorm kitsch en gedateerd.
Als je het jezelf al aandoet om het album meer dan eens te beluisteren, zoals ik wel heb gedaan, dan komt een prangende vraag bovendrijven, namelijk waarom een platenmaatschappij in godsnaam al die dure productiemiddelen aan deze man ter beschikking stelt. Enige antwoord moet dan wel zijn dat er wereldwijd toch genoeg sherry drinkende, op zeewaardige jachten wonende ongelukkige cougars moeten zijn die dit leuk vinden en kopen. Onvoorstelbaar.
Het album begint met ‘I remember us’; een verschrikkelijk cliché nummer waarin Savoretti het thema ‘familie’ naar boven wil laten komen. Whatever. Met ‘Secret Life’ de tweede track heb je ondertussen wel in de gaten in wat voor een nachtmerrie je terecht bent gekomen door dit album te luisteren. Zelden zo’n oppervlakkige en totaal nietszeggende flutmuziek gehoord. De chique, gelikte productie past er wonderwel goed bij. Het ene oor in en het andere weer uit. Savoretti presenteert zich als een bronstige stud met hijgerige stem en aangezette mannelijkheid. Een duet met David Hasselhof zou hij moeten overwegen.
Dan volgt met ‘Who’s hurting Who’, de marketingtruc die we tegenwoordig wel vaker op albums tegenkomen. Je huurt Nile Rodgers in om slaggitaar te spelen en dan kan je er ‘featuring Nile Rodgers’ bij zetten om extra luisteraars te trekken. In het al eerder genoemde interview raakt Savoretti dan totaal in de war. Hij zegt daarin: “Having Nile on board was so important, because he is the godfather of ‘Europiana’ – and he didn’t even know it.” Om je ballen uit je broek te lachen. Het erge is dat Savoretti zichzelf serieus neemt.
Enfin, zo gaat dit gedrocht van een album nog veel te lang door, gebukt onder zijn eigen pretenties. Dieptepunt is ‘The way you say goodbye’ waarin Savoretti enorm zijn best doet om Michael Bolton na te doen, maar ja er is al een Michael Bolton. Cliché na cliché wordt opgestapeld, de strijkersarrangementen doen pijn aan je tandglazuur. Kortom ‘Europiana’ is wederom een bombastische pretentieuze schijnvertoning zonder enige artistieke waarde , zonder enig muzikale diepgang, innovatie of vernuft. Het silicium niet waard waarvan de CD is gemaakt, daar hadden ze beter dakkapellen van kunnen maken. (3/10) (Lanza Music Limited)
